به گزارش «آیه جوده» خبرنگار تسنیم در نوار غزه، 77 سال پیش رژیم اشغالگر صهیونیستی در روز نکبت سال 1948 بیش از 750 هزار فلسطینی را از خانهها و روستاهایشان آواره کرد، نکبتی که نماد آغاز رنج و مصائب فلسطینیان در طول دهههای متمادی بوده است.
.
در جریان این جنایت، هزاران شهروندی بی گناه فلسطینی کشته، صدها روستا نابود و یک ملت بطور کامل آواره شد، با این حال هر فلسطینی کلید خانهاش را در جیب و اسناد زمینش را روی قلبش گذاشت و بعد از سپری شدن دهه ها در انتظار بازگشت به خانه باقی ماند.
«فرحان ابوعیسی»، از اهالی منطقه حجرالدیک و از شاهدان عینی فاجعه روز نکبت در 14 می 1948 در گفتگو با خبرنگار تسنیم در نوار غزه به تشریح جنایات صهیونیستها در آن روز ننگین میپردازد. او از نقش انکار نشدنی نیروهای انگلیسی در روزهای پایانی قیمومیت لندن بر سرزمین فلسطین و واگذاری کلیه امور به صهیونیستها پرده بردارد و میگوید: نیروهای انگلیسی پس از 30 سال حضور در سرزمین فلسطین ما در زمانی که با پایان دوران قیمومیت خود، قصد ترک این سرزمین به مقصد کانال سوئز را داشتند، درخواست دیدار با مختارهای روستاها، قبائل و مزارع فلسطین را ارائه کردند.
فرمانده نیروهای انگلیسی در دیدار با کدخداهای فلسطینی خطاب به آنها گفت: از همه کدخداهای بدوی نشین، کدخداهای کشاورزان و عربها میخواهم قیمومیت 30 ساله انگلیس را قبول کنید، ما به فرزندان شما آموزش میدهیم تا افراد و مردمان سرشناسی شوید و بتوانید خودتان امورتان را اداره کنید.
این فرمانده به ظاهر دلسوز انگلیسی در ادامه افزود: نگذارید صهیونیستها زمینهای شما را بگیرند، اما کدخداها ضمن تاکید بر حق فلسطینیان برای اداره کلیه امور این سرزمین، خواستار خروج انگلیسیها از خاک فلسطین شدند. اما زمان زیادی به طول نینجامید که انگلیسیها تانکها و سلاحهای خود را به صهیونیستها تحویل دادند و نحوه استفاده از آنها را هم به نیروهای صهیونیست آموزش دادند تا بدین شکل همه چیز دست صهیونیستها بیفتد.
این پیرمرد سالخورده فلسطینی یکی از شاهدین عینی نخستین کشتارهای گروههای مسلح صهیونیست در روستای «دیر سنید» بود. او در مورد مشاهدات خود از این کشتار میگوید: صهیونیستها پس از جمع کردن مردم در شرق و غرب خیابان، با تانکها زنده زنده از روی مردم رد شدند. از میان اهالی این روستای فلسطینی نشین بیش از 100 نفر به شهادت رسیده و تنها یک کودک به شکل معجزه آسایی زنده ماند.
فرحان ابوعیسی معتقد است امروز هم فلسطینیهای نوار غزه با نکبت جدیدی مواجه هستند، نکبتی که نه تنها کمتر از نکبت قبلی در سال 1948 نیست، بلکه در بسیاری از ابعاد از آن بدتر و شدیدتر است؛ چرا که بیش از یک میلیون فلسطینی به زور از خانههایشان آواره شدند و حتی برخی از خانوادهها برای پنجمین یا ششمین بار مجبور به چشیدن طعم تلخ آوارگی شدهاند.
این پیرمرد سالخورده فلسطینی با مقایسه وضعیت آوارگی فلسطینیان در دو موج آوارگی 1948 و 2023 میگوید: وضعیت نکبت امروز با نکبت 1948 بسیار متفاوت است، ما در سال 1948 دامهایمان را با خود آوردیم، گاوها را با خودمان آوردیم، هرچه داشتیم و مال خودمان بود را آوردیم و در همین جا ساکن شدیم، اما الان تانکهای صهیونیستها خانههایمان را خراب کردند، ما جانمان را برداشتیم و فرار کردیم. نه خانه هایمان باقی مانده و نه چیز دیگری، لودرها خاک را روی مردم میریختند، دامها را میکشتند، هیچ چیز برای ما باقی نگذاشتند.
فرحان ابوعیسی در عین حال از کارشکنی صهیونیستها به منظور بازگشت به منزلش خشمگین است و میگوید: ظاهرا صهیونیستها حتی معنای وقفه و آتشبس را نمیدانند؛ چون وقتی خواستیم راهی خانهمان شویم، یکی از ما جلو رفت اما نظامیان ارتش اسرائیل به سمتش دو گلوله شلیک کردند؛ در نتیجه مجبور شدیم برگردیم، چون نمی توانیم نزدیک خانههایمان شویم، نه دامی داریم و نه خانهای در حجرالدیک چیزی باقی نمانده است. در این منطقه به جز ویرانی چیزی به چشم دیده نمیشود، حتی درختان و سنگها را ویران کردند.
به رغم درد و رنج های تلخ و اندوهناک برای نسلهای گذشته و حال حاضر فلسطین، نسل جدید شهروندان فلسطینی با خودآگاهی از هویت ملی فلسطینی ظهور کردهاند که در سراسر سرزمینهای اشغالی اقدام به مستندسازی جنایات صهیونیستها در یافا، عکا، صفد و کراتیه میکنند و تصاویر این جنایات را با وجود حجم گسترش آتش و حجم به جهانیان مخابره میکنند.
در میان چادرهای 1948 تا چادرهای 2024 جز چهرههای پر چین و چروک شهروندان سالخورده فلسطینی هیچ چیز تغییر نکرده است. اجداد فلسطینیان از خانههایشان آواره شدند و امروز با همان آوارگی دست پنجه نرم میکنند، از چادری به چادر دیگر و از بمبارانی به بمباران دیگر آواره میشوند. این تصویر قابی از تاریخ نیست، بلکه حال امروز فلسطینیانی است که شاهد سکوت جهانیان در قبال جنایات امروز صهیونیستها در قبال مردم مظلوم غزه هستند.
انتهای پیام/