به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، یکی از سفرنامههایی که در سالهای نخست پیروزی انقلاب از حج منتشر شد، سفرنامه شهید مرتضی آوینی است که تحت عنوان «سفر به سرزمین نور» منتشر شده است.
آوینی دوبار به سفر حج میرود. اولینبار سال 66 که به عنوان عضو گروه هنری از طرف بعثه به حج مشرف میشود و حاصل آن در قالب «سفر به سرزمین نور» منتشر میشود و دیگری در سال 71 که همراه با کاروان جانبازان بوده و مستندهایی هم که از آن ساخته شده مربوط به جانبازان است.
با وجود اینکه مستندهای تکاندهندهای از آوینی درباره حج خونین سال 66 منتشر شده است، اما آوینی در سفرنامهاش به این وقایع اشارهای نکرده است، که این در نوع خود حائز اهمیت است.
«سفر به سرزمین نور» نخستینبار در سال 84 منتشر شد و شامل دو بخش بود، بخش نخست درباره مراحل حج است که او از همان حج سال 66 آنها را نوشته و اما بخش دیگر مربوط به حج سال 71 است.
آوینی در این سفرنامه از غربت بقیع به یاد مرگ در میقات میرسد، به سوی خانه دوست میرود، به گرد کعبه طواف میکند، مانند آفرینش که گرد حجت خدا میچرخد. بین خوف و رجا سعی میکند و وقوفی دارد برای معرفت حق.
او در وقوف به عرفات اینگونه مینویسد: «مناسک حج از یک سو تمثیل سیری است که انسانهای متکامل به سوی الله طی میکنند و از سوی دیگر، تذکاری است بر تاریخ زندگی انسان بر کوکبه ارض در منظومه شمسی و این چنین وقوف در عرفات هم برای کسب معرفت و عرفان است.
در کتاب «همسفر خورشید» که یادنامه سالگرد شهادت سید مرتضی آوینی است: به ماجرای جالبی درباره سفر حج او اشاره شده است.
در این کتاب آمده است: «مرتضی که از این سفر بازگشت، به دیدارش رفتیم، در عرفات گم شده بود، میگفت: «آنقدر گشتم تا توانستم کاروان خودمان را پیدا کنم. خیلی برایم عجیب بود. من که گم بشوم دیگر چه توقعی از آن پیرمرد روستایی است.»
لبخندی بر لبانش نشست و ادامه داد: « بعد یادم آمد که ای بابا! حدیث داریم که هرکس در عرفات گم بشود خدا او را پذیرفته است.»
صحرای عرفات، حضور صاحبالزمان (عج) و دل بیقرار آوینی، اگر تمام اشکهایش در جبهه بیشاهد بود، آنجا که دیگر مولایش دل بیتاب سید را میدید. آنجا که حجةبنالحسن(عج) اشک را از روی گونههای مردان خدا پاک میکند، دستانش را میگیرد، تا راه را گم نکند سیدی دست در دست سیدی والامقام هفت وادی عشق را با پای جان میدود.»
انتهای پیام/