به گزارش خبرگزاری تسنیم از خرمآباد، زندان، از دور، نهادی حقوقی است. سازوکاری برای مجازات، نظارت، بازدارندگی. اما از نزدیک، از عمق زندگی مردمانی که به آن نزدیک شدهاند، زندان ترجمه فقر است.
در جایی که اقلیم سخت است و اقتصاد ناپایدار، جایی که بیکاری ریشهدار و زیرساختهای مالی محدودند، ورود به زندان میتواند نه نتیجه خشونت، که حاصل یک بدهی ساده باشد؛ یک چک برگشتی، یک تصادف بدون بیمه، یک ضمانت برای نزدیکترین آدمها.
زندان، در این شرایط زبان خاص خودش را دارد. زبانی که در آن انتظار واحد معناست، اضطراب قاعده است، و فراموشی نتیجه طبیعی. در بندهای عمومی، افراد نهفقط از زندگی عادی محروم میشوند، بلکه هویتشان در نظم زندان تحلیل میرود.
زمان در زندان نمیگذرد، تهنشین میشود. و این تهنشینی، برای کسانی که نه با خشونت، که با ناتوانی و بدهی وارد این فضا شدهاند، شکنندهتر است.
براساس اطلاعات توکل شاکرمی، رئیس ستاد دیه لرستان، 300 نفر از زندانیان جرائم غیرعمد در زندانهای این استان بهسر میبرند.
در تازهترین اقدام، ستاد دیه لرستان پس از راستیآزمایی سوابق، 114 نفر از این زندانیان را واجد شرایط دریافت کمک برای آزادی تشخیص دادهاست.
از این میان، 100 نفر مرد و 14 نفر زن هستند؛ یعنی 14 روایت زنانه از بند، از چشمهای منتظر کودک، و از خانههایی که بیمحور و مادر ماندهاند.
مجموع بدهی 114 نفر حدود 200 میلیارد تومان برآورد شده؛ اما با سازش، گذشت، اعسار و مذاکره، این عدد میتواند به 15 میلیارد تومان کاهش یابد.
این رقم اگر تأمین شود، 114 زندگی از سکون، سستی، و سلب کرامت نجات مییابد. فاصله میان 200 میلیارد بدهی و 15 میلیارد تأمینپذیر، فاصله میان زندان و رهایی است.
طبق گفته رئیس ستاد دیه لرستان، در نیمه نخست سال 1404، 90 نفر از زندانیان جرائم غیرعمد با مجموع بدهی حدود 154 میلیارد تومان از زندانهای این استان آزاد شدهاند.
در فرآیند آزادی این 90 نفر، 30 میلیارد تومان از طریق گذشت رضایتمندانه شکات تأمین شدهاست. از سوی دیگر، 7 میلیارد تومان کمک خیّرین از راه مراسم سنتی گلریزان و مراجعات فردی به ستاد دیه لرستان جمعآوری و 7 میلیارد تومان دیگر نیز از منابع بلاعوض تأمین شده است.
هر یک از 300 نفر زندانی جرائم غیرعمد در زندانهای لرستان یک روایتاند: روایتی از بدهی، حادثه، مهریه، چک برگشتی، سفته بدون پشتوانه یا تصادفی که بیمه آن را پوشش نداد.
زندان در این روایتها لحظهای است که مردی در مقابل فرزندش در دادگاه سکوت میکند، آن شبی که زنی از پشت تلفن زندان صدای گریه بچهاش را میشنود.
آن حس خفقانآور بوی دیوارهای سلولی که برای نخستینبار به سینه کسی مینشیند که حتی نمیداند چطور به اینجا رسیده.
انتهای پیام/ 644/.