به گزارش خبرگزاری تسنیم، هنر بازی فوتبال در 20 سال گذشته دستخوش تحولات بنیادین شده است. اگر مسابقهای از جام جهانی 2006 را دوباره تماشا کنید، تفاوتها به روشنی قابل مشاهده است؛ سرعت بازی کندتر بود و بازیکنان شوتهای زیادی از راه دور میزدند اما شاید بارزترین تغییر در ظاهر بازیکنان است. عکس تیم ملی صربستان و مونتهنگرو در جام جهانی 2006 تصویری از مردانی جدی و سنگیندل است؛ بسیاری از آنها پیش از آن مسابقات طاس شده بودند و رنجها و بحرانهای وطنشان در چشمانشان موج میزد.
یامال؛ نماینده فوتبال مدرن امروز
در فوتبال مدرن اما نوجوانانی پرانرژی و خندان به سرعت در حال تبدیل شدن به ستارهها هستند. امروزه یک فوتبالیست 19 یا 20 ساله دیگر لزوماً یک جوان بیتجربه نیست؛ بلکه ممکن است همان لحظه، مبارزی شناخته شده و موفق باشد. مثلاً لامین یامال؛ استعداد کمسنی که حتی اجازه رانندگی نداشت اما با تیم ملی اسپانیا قهرمان اروپا و تبدیل به ستاره اصلی بارسلونا شد.
با این اوصاف؛ جایزه بهترین بازیکن جوان لالیگا که به بازیکنان زیر 23 سال تعلق میگیرد، کمی عجیب به نظر میرسد. حتی پس از پنج فصل، شاید یامال نتواند آن را پس بگیرد. با روند رو به رشد فوتبال جوانان، احتمالاً محدودیت سنی این جایزه باید کاهش یابد؛ چرا که ورزش محبوب ما به سرعت جوانتر میشود.
بچههای لیگ برتر انگلیس!
در این بین یامال تنها نمونه نیست. فصل گذشته، مایلز لوئیس اسکلی 18 ساله به سرعت وارد ترکیب اصلی آرسنال شد و با وجود خرید ریکاردو کالافیوری برای پر کردن پست دفاع چپ، این جایگاه را از آن خود کرد. لوئیس اسکلی عمدتاً در دو بازی حساس مقابل رئال مادرید در مرحله یکچهارم نهایی لیگ قهرمانان، حضوری تاثیرگذار داشت.
این جوان انگلیسی در برابر حریفان باتجربه عقبنشینی نکرد و با اعتماد به نفس و شجاعتی فراتر از سنوسالش بازی کرد. دکلان رایس به حق گفته بود که انگار مایلز در آزمایشگاه خلق شده است. درست همانطور که رباتها معمولاً در مواجهه با چالشها سریع عمل میکنند، یامال، اسکلی و لنی یورو از منچستر یونایتد نسبت به نسلهای گذشته نوجوانان فوتبال بیشتر شبیه غولهای ذهنی به نظر میرسند.
در ماه جولای، باشگاههای اروپایی خود را برای فصل جدید آماده کردند. آرسنال در تور آسیایی خود دو بازی دوستانه برگزار کرد؛ مقابل میلان و نیوکاسل. پس از این مسابقات، رسانههای اجتماعی پر شد از بحث درباره ستارههای جوان تیم؛ مکس دومان 15 ساله و همسنوسالش مارلی سالمون. این دو بازیکن تازهنفس از همین حالا از لوئیس اسکلی و اتان نوانری 17 ساله نیز باتجربهتر به نظر میرسند. چه کسی فکرش را میکرد فوتبال و اسکیت نمایشی روزی در همین نقطه به هم گره بخورند؟
مکس دومان، بازیکن تهاجمی چپپا که اغلب در جناح راست بازی میکند، توسط رسانههای بریتانیایی «پاسخ آرسنال به یامال» لقب گرفته و هواداران او را بهترین استعداد جوان این کشور از زمان وین رونی میدانند. اگر این بزرگنمایی باشد، کوچک نیست؛ دومان واقعاً در دریبلزنی مقابل حریفان بزرگسال، با وجود سن کمش، تحسینبرانگیز است.
هواداران آرسنال مطمئن هستند که میکل آرتتا نمیتواند دومان را برای مدت طولانی روی نیمکت نگه دارد. با این همه توانایی، این اصلاً منطقی نیست. مارتین ونگرو در توئیتی نوشت: «بسیاری فکر میکنند دومان فقط در مسابقات جام حذفی بازی خواهد کرد اما من فکر میکنم این کافی نیست. او باید بازیکن ثابت تیم باشد چون میتواند تفاوت چشمگیری در بازی ایجاد کند. او قادر است کارهایی انجام دهد که هیچکس دیگر نمیتواند.»
مخالفت با این نظر دشوار است؛ چرا که در ترکیب اصلی آرسنال، جای دومان را مارتین اودگارد گرفته است که در موقعیتهای تک به تک به خوبی او نیست. پس از پنالتی که مکس گرفت، این بازیکن نروژی بار دیگر متوجه شد که یک رقیب جدی دارد و آرسنال اصلاً نیازی به خرید بازیکن جدید برای این پست ندارد.
چند فصل آینده تعیین خواهد کرد که دومان جایگاهش را تثبیت میکند یا مثل کول پالمر از منچسترسیتی درخواست جدایی میدهد. آرتتا و کادرش قطعاً نمیخواهند اشتباهات گواردیولا را تکرار کنند و استعدادهای نادر را هدر دهند؛ پپ همین الان هم فهرستی طولانی از این اشتباهات دارد.
مارلی سالمون، مدافع میانی که در آگوست امسال 16 ساله خواهد شد، بازیکنی لاغراندام و قدبلند است که با استفاده از پاهای بلندش، مهارت ویژهای در مهار حملات حریف دارد. بنابرین؛ حتی اگر سالمون تحت تاثیر علاقه باشگاه رئال مادرید قرار گرفته و روزی به اسپانیا برود، هواداران آرسنال میتوانند اطمینان داشته باشند که جانشین شایستهای در هیل اند در حال پرورش است. علاوه بر این، تابستان امسال باشگاه با جذب کریستین موسکرا، بازیکن 21 ساله والنسیا جایگاه سالیبا را نیز تقویت کرد.
سالمون مانند بسیاری از همسنوسالانش، نماد خونسردی، تعادل و اعتماد به نفس است. به نظر میرسد که امروزه فوتبالیستها واقعاً در آزمایشگاههای زیرزمینی تعلیم میبینند؛ در غیر این صورت، مقاومت آنها در برابر فشار و عدم مشکلات سازگاری با سطح بزرگسالان دشوار توجیه میشود.
آیا شکوفایی زودهنگام به پایان زودرس میانجامد؟
نکته منفی این شروع زودهنگام، ممکن است پایان زودرس باشد. یکی از هواداران در یوتیوب به افت ناگهانی دوران حرفهای رحیم استرلینگ اشاره کرده و نوشته است؛ «استرلینگ نمونهای کلاسیک است از فوتبالیستی که از اواسط نوجوانی فرصت بازی پیدا کرد. وقتی او به 30 سالگی رسید، سالها بود که به صورت حرفهای بازی میکرد و بدنش فرسوده شده بود. رحیم حدود 13 فصل در بالاترین سطح بازی کرد که زمان طولانی است اما چون اکنون فقط 30 سال دارد، همه چیز ناگهانی و دراماتیکتر به نظر میرسد. رونی را ببینید؛ او در 15 سالگی بازی حرفهای را شروع کرد اما در 32 سالگی دیگر آن بازیکن سابق نبود.»
شاید سرنوشت استرلینگ در انتظار یامال، لوئیس اسکلی، دومان و دیگر ستارههای جوان باشد، اما این روند دیگر برگشتناپذیر است. هیچ مربی حاضر نیست از بازی دادن به یک استعداد واقعی در تیمش صرفنظر کند. فقط تعداد این استعدادها روزبهروز بیشتر میشود؛ آکادمیها تا حد خستگی کار میکنند و همراه با آن، خود فوتبالیستها نیز خسته میشوند.
انتهای پیام/