به گزارش خبرگزاری تسنیم از بندرعباس؛ این روزها از کوچهپسکوچههای شهرها و روستاهای ایران تا مسیر پیادهروی اربعین بوی نان تازه میآید و آبهای خنک و گوارا که در بطریهای کوچک به دست کودکان و نوجوانان بین زائران توزیع میشود، کودکان و نوجوانان ایرانی و عراقی که با دستان کوچک اما آرمانهای بزرگ، آبی گوارا و خرمای شیرین تعارف میکنند.
و باد همچنان میوزد؛ پرچم سیاه بر فراز چادرها میرقصد و صدای حسین (ع) با تپش دل مردمان هرمزگان، خوزستان و خرمشهر، بصره، نجف و کربلا در میان خرما و چای میپیچد؛ گویی کسی هنوز آن سوی دیوار صدای «هل من ناصر ینصرنی» را میشنود.
.
در گرمای سوزان و شرجی مسیر طریقالحسین(ع)، اینجا نان محلی، چای ذغالی و خرمای نخلستان هدیه دستهای بیادعاست؛ مردمی که با کمترین امکانات و بیشترین دلگرمی خود، سفرهشان را بیواسطه پهن میکنند؛ نان و آبی که نه فقط جسم که جان زائران را تازه میسازد.
اینجا در انتهای مردادماه و در فصل خرماپزان خوزستان و بصره، موکبهای اربعین زنان و مردان ایرانی و عراقی در زیر آفتاب سوزان، روی زیرانداز حصیری با منقلهای چای داغ برای پذیرایی از دلدادگان طریقالحسین که از کشورهای مختلف که روانه کربلای مقدس هستند نه تنها خاستگاه فرهنگ ایرانی که نمادی از اتحاد و همدلی امت اسلام است.
در موکبهای اربعین همه سادهاند؛ مردمان میهماننواز ایران و عراق با قلبی بزرگ در مسیر پیادهروی زائران حسینی موکبهایی برپا کرده با سادهترین امکانات مانند آب خنک، نان محلی، چای ذغالی و خرمای نخلستانهای خودشان، جلوهای از میزبانی خالصانه و بیریا را به نمایش گذاشتهاند.
آنها با نیتی پاک و بدون هیچ چشمداشتی با تمام وجود از زائران امام حسین (ع) پذیرایی میکنند اما هزاران کیلومتر آنسوتر، در زیر آسمان بیپناه فلسطین، دستانی کوچک فرصت لمس نان و آب را ندارند درحالی که خودفروختههای بنیامیه زمان در وسط فروانی و نعمت میبلعند سهم کودکان بیپناه را.
اما اینجا ایران و عراق است؛ موکبها روایت نخلهایی است که همیشه سایهشان بر سر رهگذران افتاده و باران رحمتیاند بر کویر تشنه زمان، کودکی با تُنگ سفالی و یک قطعه نان به دست، با دلی روشنتر از فانوسهای جاده، میگوید: این نان برای دلتنگی غزه است، در امتداد این راه، بوی اربعین و طعم خاک و خرما فراگیر است؛ اما آفتاب داغ غزه هنوز در مغرب زمین افول نکرده است.
از هر عمود تا عمود بعدی چندین موکب برپا شده و در کنار هر موکب فراوان بطری آب تگری و یخزده در دستان کودکان که با صدای نازکشان فریاد میزنند« علی حبالحسین، اسقینا- به عشق حسین سیراب شوید» بر لبهای خشکیده زائران، بهاری دوباره میشود هرچند اینجا هر جرعه نه فقط رفع عطش جسم که تازهکننده عهد دل با سیدالشهداست.
بالاترین فریاد اربعین همین جاست؛ میان قدمهای زائران و پذیراییهای ساده؛ تلنگری برای هشیاری وجدان بشریت که هیچ مظلومی نباید در جهان تنها بماند، اینجا موکبها با بوی نان تازه زنان ایرانی و خرمای نخلستانهای عراق یادآوری درس انسانیت است و اخلاق برای امت اسلام که یادمان نرود میان راه خوزستان ایران تا کربلای عراق و غزه فلسطین، رشتههایی از مهر و عطوفت جاری است؛ رشتهای که از زخمها زندگی میسازند به قدمت تاریخ کربلا.
حماسه ماندگار اربعین1404 تلنگری است برای بیتفاوتها، خوابزدهها و مشتاقان عادیسازی روابط دولتهای عربی با صهیونیستهای کودککُش که این روزها روی خاکهای داغ غزه به دست آوردن یک بطری آب گرم هم به رؤیایی دستنیافتنی برای کودکان تبدیل شده چون مفتیهای وهابی سعودی و سران بیتفاوت و ترسوی عربی در اردن، مصر، امارات، قطر، ترکیه و آذربایجان همچنان دلهایشان به عشق آمریکای جنایتکار میتپد درحالی که بالاترین فریاد امت مسلمان باید همدردی با ستمدیدگان، بلندکردن فریاد حقخواهی و به دوش کشیدن بار مظلومیت زنان و کودکان باشد.
اربعین امسال، فقط تکرار یک پیادهروی نیست؛ ترجمه اتحاد اُمت است و فریاد عطش و مرثیه مهربانی برای کودکانی که در آن سوی مرزهای خاموش به دلیل سکوت مرگبار بیتفاوتیها تنها سهم اندکشان از قرص نان و جرعهای آب با گلولههای آتشین، فرش زمین میشود، کودکانی رنجکشیده از ستم یزیدیان و عمروعاصهای زمانه که در سایه دیوارهای فروپاشیده، نقشه رؤیاهای خود را نقاشی میکنند؛ بیآنکه بدانند بیرق عاشورا از قرنها پیش بر شانه آنهاست.
در هیچ گوشهای از مسیرهای زائران طریق الحسین(ع)، زمزمههای غم غزه فراموش نمیشود، اینجا در انتهای مرداد، دشت جنوب هنوز تشنه است، طلای آفتاب به دوش حسینیان مینشیند و جادههای نجف از زمزمه پای زائران، کربلایی میشود؛ کاروانی که دلشان با هر قدم، تکهای از حرم میشود و سرانگشت آرمانشان، نشانه کوچههای قدس.
و تو ای زائر سرزمین عشق و دلدادگی که جا بر پای قدمهای جابر گذاشتهای، بدان هرگاه بوی نان محلی و چای ذغالی به مشامت رسید، یاد سرزمینی باش که کودکانش هنوز با دستان خالی و چشمانی گریان، در آرزوی یک لقمه نان و جرعه آبی خنکاند؛ و اربعین فریاد مظلومیت آنان است، بیایید نان را با دعا و دلمان را با دردِ غزه قسمت کنیم تا قافله مهر، بییاور نماند.
و درحالی که بسیاری از برخی از سران دولتهای منطقه میان تساهل و همدستی با جنایات صهیونیستی سرگردانند، حضور پرشور و متحد امتهای اسلامی در راهپیمایی اربعین، میتواند رسانهای برای افشای این دوگانگی باشد که نسل جدید جهان اسلام آموخته تسلیم خیانت است و راه نجات، مقاومت.
گزارش: فرنگیس حمزهیی
انتهای پیام/864/.