گروه بینالملل خبرگزاری تسنیم ـ یکصدوچهلوششمین شماره از پادکست «در عمق» که به بررسی مهمترین روندها، تحولات و همچنین شخصیتها در غرب آسیا میپردازد، روز یکشنبه 6 مهر 1404 ضبط و منتشر شد. در این شماره «علیرضا مجیدی»، کارشناس مسائل غرب آسیا به سوالهای در عمق درباره سید حسن نصرالله پاسخ میدهد.
از آغاز شکلگیری حزبالله، مسئله ورود به عرصه سیاست همواره محل اختلاف در درون این جنبش بوده است. در دوران رهبری شهید سید عباس موسوی، وی با ورود حزبالله به فضای سیاسی لبنان مخالف بود. او صراحتاً حزبالله را مخالف نظام سیاسی مبتنی بر تقسیمات طایفهای لبنان معرفی میکرد و معتقد بود چون این تقسیمبندی را بر اساس طوایف مشروع نمیدانیم، نباید وارد حوزه سیاست رسمی شویم.
در سال 1985، حزبالله سندی با عنوان «الرسالة المفتوحة» منتشر کرد که در آن، باورها و اهداف خود را به عنوان یک جنبش جهادی و مقاومتی تشریح کرده بود؛ جنبشی که هم بُعد لبنانی داشت و هم امتداد جهان اسلام را در نظر میگرفت.
در همان سند، حزبالله نسبت خود را با حاکمیت لبنان نیز توضیح داد و نظام طایفهای را ناکارآمد و نامشروع خواند. با این حال، تأکید کرد که به دلیل اولویت داشتن مبارزات گستردهتر علیه اسرائیل و پروژههای مقاومت، وارد تقابل مستقیم با این نظام نمیشود و فعالیت سیاسی رسمی در چارچوب آن را نمیپذیرد.
اما با ترور شهید سید عباس موسوی توسط اسرائیل در 16 فوریه 1992 و انتخاب سید حسن نصرالله به عنوان دبیرکل، ورق برگشت. تنها شش ماه بعد، انتخابات پارلمانی لبنان در 23 اوت 1992 – که نخستین انتخابات پس از توافقنامه طائف و تغییر ساختار سیاسی لبنان بود – برگزار شد. در این فاصله کوتاه، حزبالله تصمیم گرفت برای نخستین بار وارد عرصه سیاست و رقابت انتخاباتی شود.
نتیجه این حضور، موفقیت قابل توجه حزبالله در کسب 8 کرسی اختصاصی در مجلس بود؛ دستاوردی که این جنبش را در همان گام نخست به بزرگترین حزب شیعی لبنان تبدیل کرد. این رویداد، نخستین تفاوت راهبردی و مهم میان دوران رهبری سید حسن نصرالله و سید عباس موسوی به شمار میآید؛ تفاوتی که مسیر حزبالله را از یک جنبش صرفاً نظامی-مقاومتی به بازیگری سیاسی تمامعیار در ساختار قدرت لبنان تغییر داد.
انتهای پیام/