به گزارش گروه عبری خبرگزاری تسنیم، روزنامه هاآرتص در مقاله ای در این رابطه نوشت: پس از دیدار امروز بنیامین نتانیاهو نخستوزیر نتانیاهو، با جی.دی ونس معاون رئیسجمهور آمریکا، این سئوال مهم مطرح شد که آیا اسرائیل به یک منطقه تحت الحمایه آمریکا تبدیل شده است؟
این سئوال از معاون رئیس جمهور آمریکا هم به صراحت پرسیده شد و ونس هم در پاسخ به این پرسش گفت: «ما نمیخواهیم اسرائیل تحتالحمایه ما باشد»، بلکه میخواهیم متحدی باشد که بر منطقه تسلط دارد و در راستای منافع آمریکا عمل میکند. برخی ممکن است این سخن را نوعی تکذیب تفسیر کنند، اما در واقع خود این گفته تأییدی است بر صحت این ادعا که اسرائیل اکنون منطقه ای تحت الحمایه آمریکا می باشد.
در بخش دیگری از این مقاله آمده است: واقعیت این است که اسرائیل در جریان این جنگ، بهویژه در ماههای اخیر، به الگویی شبیه به یک تحتالحمایه تبدیل شده است. این ساختار اکنون تابع خواستههای متغیر رئیسجمهور ایالات متحده قرار دارد، کسی که اسرائیل را وادار میکند به توافقهای سیاسیای تن دهد که تمایلی به آنها ندارد، از امتیازات و اهدافی که در ابتدای جنگ بر تحقق آن تاکید کرده بود، چشم پوشی نموده و تا جایی پیش برود که به خواست رئیس جمهور ایالات متحده از کشوری که آن را حامی تروریسم توصیف می کرده ، عذرخواهی نماید، چون به آن حمله کرده است.
همانگونه که در هر رابطهی حمایتی معمول است، کشور «مادر» نمایندگانی بلندپایه برای اطمینان از همسو بودن موضع ساختار «فرزند» با خواسته های خود و وجود درک صحیحی از آن به آنجا اعزام میکند.
به همین دلیل است که شاهد حضور مستمر مقامهای آمریکایی در منطقه هستیم.
هفتهی گذشته ترامپ شخصاً اینجا بود، امروز معاونش، و انتظار میرود وزیر خارجه، مارکو روبیو، نیز در اواخر این هفته به اینجا بیاید.
آنان به جمع افسران آمریکایی مقیم، استیو ویتکاف و جارد کوشنر، خواهند پیوست که به طور دائم در اینجا حضور دارند – و احتمالاً بهزودی درمییابند که حتی ثروتشان هم برای اینهمه دیدار مکرر از رستورانهای مجلل تلآویو کافی نیست.
آمریکاییها بهخوبی میدانند که باید در اینجا حضور داشته باشند، زیرا به نتانیاهو حتی وقتی که میگوید قصد پایان دادن کامل به جنگ را دارد، اعتماد ندارند.
آنان میدانند که او بهسختی میتواند فشارهای ائتلاف سیاسیاش را تحمل کند (چنانکه تصویب لایحهی الحاق بخشهایی از کرانهی باختری در جریان سفر ونس این مسئله را به وضوح نشان داد).
همچنین شاید در واشنگتن این نگرانی وجود داشته باشد که اسرائیلیها خودشان به یاد نیاورند که پایان دادن به جنگ، بدون وجود گروگانهای زنده در غزه، به نفع خودشان نیست و اینکه اسرائیل به دلایل دیگری نیز باید این جنگ را خاتمه می داد و دست از کشتار در غزه بر می داشت.
رابطه میان اسرائیل و ایالات متحده همیشه رابطهای مبتنی بر وابستگی بوده است.
بعید به نظر میرسد که اسرائیل در دوران ما به مرحلهای برسد که بتواند آشکارا در برابر موضع آمریکا بایستد و با پیامدهای امنیتی، سیاسی و اقتصادی چنین تصمیمی کنار بیاید.
این مسئله بهویژه تا زمانی که یک رئیسجمهور عصبانی و ناتوان در کنترل خشم خود در کاخ سفید باشد، امکان پذیر نخواهد بود با این وجود نباید این امر را هم فراموش کنیم که نتانیاهو هم این وابستگی را به شدت تشدید کرده و به سطحی خطرناک رسانده است.
ناتوانی اسرائیل در متوقف کردن جنگ بهصورت مستقل و در زمان مناسب خود، استقلال در تصمیم گیری اسرائیل را خدشه دار کرده است و باید گفت که یکی از پیامدهای مسئلهساز این جنگ به شمار میرود و باید در آینده توسط کمیسیون حقیقت یاب بررسی شود.
اما تا زمانی که چنین کمیسیونی تشکیل نشده و تا وقتی که این کابینه جای خود را به کابینه دیگر نسپرده، شاید گاه مفید باشد که نوعی «حمایت» بر اساس منافع آمریکا وجود داشته باشد.
انتهای پیام/