فاطمه(س) و شهید؛ دو واژه، یک حقیقت

برخی کلمات چنان در هم تنیده‌اند که جدایی‌شان ناممکن است؛ واژه‌هایی که در معنا به یکدیگر گره خورده‌اند، مثل «فاطمه» و «شهید». هر کدام را که بشنوی، دیگری در ذهن جان می‌گیرد؛ گویی این دو، دو جلوه از یک نورند.

به گزارش خبرگزاری تسنیم از بیرجند، بعضی واژه‌ها از جنس هم‌اند؛ نه در معنا، که در حقیقت. واژه‌هایی که در زبان، دو تا می‌نمایند اما در جان، یکی‌اند. مثل دانه و باران، مثل عشق و ایثار، و مثل فاطمه(س) و شهید.
هر بار که نام فاطمه زهرا(س) بر زبان می‌آید، انگار بوی خون شهیدان در هوا می‌پیچد. و هر زمان که از شهید سخن می‌گوییم، دلمان ناخودآگاه در عزای حضرت مادر، بارانی می‌شود.

نام فاطمه(س)، اصلِ روضه است؛ اما روضه‌ای که فقط برای گریستن نیست، برای برخاستن است. اشک در این وادی، دید را می‌شوید، نه آنکه بنشاند. اشک در فرهنگ فاطمی، مقدمه حرکت است؛ حرکتی از ظلمت به سوی نور، از غفلت به سوی بصیرت، از تماشا به سوی عمل.

فاطمه(س)، مکتبی است که انسان را از «حس» به «حُسن» می‌برد؛ از زیستن معمولی به زیستن مؤمنانه. او، معمار فرهنگی است که بر مدار عدالت و اطاعت از ولیّ خدا می‌چرخد. چنان‌که فرمودند: «خداوند، اطاعت از ما اهل‌بیت(ع) را برای نظم و همبستگی مردم قرار داد.»

در این نگاه، اطاعت فقط در گفتار خلاصه نمی‌شود؛ رفتاری است جاری در زندگی. انسانِ فاطمی، نه تنها از حرام‌ها دست می‌شوید، که از مکروهات هم فاصله می‌گیرد تا در میانه واجب و مستحب زندگی کند؛ تا رفتارش رنگ خدا بگیرد.

و همین‌جاست که جاده فاطمی، به گلزار شهادت می‌رسد.

شهادت، اوجِ اطاعت است؛ آخرین ترجمان از ایمانِ عمیق و عشقِ راستین.

کسی که در ساحت فاطمی تربیت شده باشد، مرگ را پایان نمی‌داند؛ شهادت را انتخاب می‌کند، چرا که زندگی را در جاودانگی معنا می‌بیند.

در سیره حضرت زهرا(س)، شهید تنها آن نیست که در میدان جنگ جان بدهد؛ شهید، هر دلی است که در راه حق بی‌قرار شود. هر مؤمنی که از آسایش خویش بگذرد تا حقیقت بماند، شهید است؛ همان‌گونه که خودِ حضرت زهرا(س) شهید حقیقت ولایت شد.

فرهنگ فاطمی، مدرسه‌ای است برای تربیت انسان‌هایی که زمین را به آسمان پیوند می‌زنند؛ انسان‌هایی که خداوند آنان را برای خویش انتخاب می‌کند و با جامه سرخ شهادت، زینت می‌دهد.

این همان نقطه اتصال دو واژه است؛ جایی که «فاطمه» و «شهید» از هم جدا نیستند، چون هر دو نشانه ایمان و ایستادگی‌اند.

شاید به همین خاطر است که هرگاه نام فاطمه(س) می‌آید، یاد شهیدان زنده می‌شود؛ و هرگاه از شهید سخن بگوییم، اشک بر دامان نام فاطمه(س) می‌لغزد.

این دو، نه در تاریخ که در حقیقت با هم‌اند؛

فاطمه، روح شهادت است و شهید، تداوم فاطمه در روزگار ما.

در جهان امروز که هیاهوی دنیا گوش‌ها را پر کرده است، بازگشت به فرهنگ فاطمی یعنی بازگشت به سرچشمه معنا. هرکه فاطمی زیست، شهیدگونه می‌میرد؛ و هرکه شهید شد، در حقیقت، از مکتب فاطمه برخاست.

انتهای پیام/258