به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، نعمت و بلا در واقع دو چهره از یک حقیقتاند؛ هر دو نشانهای از رابطهی همیشگی انسان با قانونها و سنتهای الهی هستند. در طول تاریخ، ملتها دورانهای خوشی و رفاه را تجربه کردهاند، اما وقتی از یاد بردهاند که این نعمتها از سوی خداست، آرامآرام زمینهی از بین رفتن آن را فراهم کردهاند. وقتی انسان فکر میکند نعمت همیشه هست و ربطی به رفتار او ندارد، از واقعیت دور میشود. در این لحظه است که خدا او را بیدار میکند تا بفهمد نعمت بدون تقوا و درستکاری، دوام نمیآورد.
در نگاه الهی، هیچ تغییری در زندگی مردم بیدلیل اتفاق نمیافتد. همانطور که پاکی نیتها باعث برکت و آرامش میشود، گناه و بیتوجهی به حقیقت، موجب از بین رفتن نعمتهاست. اما درِ بازگشت همیشه باز است؛ اگر مردم با صداقت و دل پاک به سوی خدا برگردند و از اشتباهات خود پشیمان شوند، خدا همان نعمتهای از دسترفته را دوباره به آنان برمیگرداند و خرابیها را اصلاح میکند.
بنابراین، سرنوشت ملتها تنها به دست خودشان رقم میخورد. هیچ قدرتی نمیتواند نعمت را از مردمی بگیرد که قدرش را میدانند و در مسیر درست گام برمیدارند. وقتی جامعهای عدالت، صداقت و تقوا را پایه رفتار خود قرار دهد، خداوند برکت را در کار و زندگیشان میریزد. اما اگر دروغ، ظلم و بیتفاوتی جای آن ارزشها را بگیرد، دیر یا زود نشانههای زوال در زندگیشان آشکار میشود. بازگشت به خدا، یعنی بازگشت به همان مسیر روشن انسانیت و راستی که ضامن پایداری هر نعمتی است.
امیرالمؤمنین علیهالسلام در سخنی پرمعنا به این سنت ثابت الهی اشاره کرده، میفرماید:
ایْمُ اللَّهِ مَا کَانَ قَوْمٌ قَطُّ فِی غَضِّ نِعْمَةٍ مِنْ عَیْشٍ فَزَالَ عَنْهُمْ إِلَّا بِذُنُوبٍ اجْتَرَحُوهَا، لِ «أَنَّ اللَّهَ لَیْسَ بِظَلَّامٍ لِلْعَبِیدِ»، وَ لَوْ أَنَّ النَّاسَ حِینَ تَنْزِلُ بِهِمُ النِّقَمُ وَ تَزُولُ عَنْهُمُ النِّعَمُ فَزِعُوا إِلَى رَبِّهِمْ بِصِدْقٍ مِنْ نِیَّاتِهِمْ وَ وَلَهٍ مِنْ قُلُوبِهِمْ، لَرَدَّ عَلَیْهِمْ کُلَّ شَارِدٍ وَ أَصْلَحَ لَهُمْ کُلَّ فَاسِدٍ.
به خدا سوگند هرگز ملّتى از ناز و نعمت زندگى گرفته نشدند مگر به کیفر گناهانى که انجام داده اند، زیرا خداوند بر بندگان خود ستم روا نمىدارد، اگر مردم به هنگام نزول بلاها، و گرفته شدن نعمتها، با درستى نیّت در پیشگاه خدا زارى کنند، و با قلبهاى پر از محبّت از خداوند درخواست عفو کنند، آنچه از دستشان رفته باز خواهد گشت، و هر گونه فسادى اصلاح خواهد شد. (خطبه178)
این سخن در حقیقت یک قانون اخلاقی و اجتماعی را بیان میکند؛ قانونی که نشان میدهد زوال نعمتها و گسترش گرفتاریها ریشه در رفتار انسان دارد، نه در ارادهای بیحساب از سوی خداوند. جامعهای که در مسیر نافرمانی، بیعدالتی و بیتوجهی به ارزشها گام برمیدارد، آرامآرام برکت را از دست میدهد. اما راه اصلاح همیشه باز است: توبهی صادقانه، بازگشت از خطا، و روی آوردن به دعا و عمل صالح میتواند زمینهی بازگشت نعمتها و آرامش را فراهم کند. در واقع، وعدهی الهی روشن است؛ خداوند با بندگان خود قهر نمیکند، مگر آنگاه که آنان خود پیوند با او را قطع کنند.
انتهایپیام/