به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرگزاری تسنیم، در دل بهار، زمانی که زمین بوی زندگی میدهد، کشاورزان با دستان پینهبسته دانههای برنج را در دل خاک خیس مینشانند. آب در میان ساقههای سبز جاری است و آفتاب بر موج شالیزار میتابد؛ گویی طبیعت آینهای از بهشت ساخته است. در آن سکوت آکنده از نفس زندگی، هر نسیم نوید میدهد که رنج امروز به زیبایی و برکت فردا بدل خواهد شد.
برنج ایرانی، عطر دلانگیز خاک حاصلخیز شمال و دستهای زحمتکش کشاورزان را در خود دارد. دانههای کشیده و سپیدش پس از پخت، همچون مرواریدهای درخشان در سفره میدرخشند؛ و هر لقمهاش قصهای است از اصالت، صبر و عشقی که مردمان این سرزمین از دل شالیزار چشیدهاند.
اما ارقام اصیل برنج با همه عطر و طعم بیمانند خود، در برابر آفات و تغییرات اقلیمی شکنندهاند. دانههای لطیف و طبیعی که بیهیچ افزودنی پرورده میشوند، به همین سبب نیازمند مراقبت و ظرافت در نگهداریاند؛ چرا که همین شکنندگی، ارزش آنها را دوچندان میکند و چون گوهری ناب باید از آن پاس داشت.
امروز اما فناوری هستهای و پژوهشهای کشاورزی دست در دست هم دادهاند تا پلی میان دانش و طبیعت بسازند؛ و برنجکاری نیز از این تحول بینصیب نمانده است. فناوری هستهای در اصلاح بذر، افزایش مقاومت گیاه در برابر آفات و بهبود عملکرد شالیزار، همراه کشاورزان ایرانی شده است. با تکیه بر این دانش، آنان میتوانند محصولی پربارتر، مقاومتر و هماهنگتر با طبیعت برداشت کنند.
سرانجام، پس از 13 سال تحقیق و تلاش دانشمندان ایرانی، دو رقم تازه برنج با نامهای «کیان» و «هستی» به شالیزارهای کشور رسید. این دستاورد، حاصل پیوند علم، خاک، بذر و اندیشه ایرانی است؛ ارقامی مقاوم و خوشعطر که در شالیزارهای ایران همچون نشانهای از امید میدرخشند.
این دانههای استوار، هم در برابر آفات و بیماریها مقاوماند و هم با مصرف کمتر آب، نشانی از عشق به خاک و طبیعت باقی میگذارند. «کیان» و «هستهای» محصولی پربار و پایدار به ارمغان آوردهاند که جلوهای از پیوند دانش و زمین را در هر خوشه نمایان میکند.
انتهای پیام/