به گزارش گروه رسانه های خبرگزاری تسنیم، توسعهطلبی امپریالیستی آمریکا که به سمت جنوب و ونزوئلا چرخیده، محل بحث و البته باعث دلنگرانی بسیاری در جهان حتی میان متحدان نزدیک آمریکا یعنی اروپاییها شده است. این رجزخوانی امپریالیستی البته محل یک دعوا و نزاع درونگروهی میان کابینه ترامپ هم شده است؛ مجادلهای که اندیشکده شورای روابط خارجی اتحادیه اروپایی محل بحث قرار داد.
این اندیشکده ابتدا با تردید در رابطه با نیت ترامپ از آغاز این عملیات، آن را به «عراق دوم» تشبیه میکند: «پای چیزی فراتر از مواد مخدر در میان است. با این حال به نظر میرسد هیچکس و احتمالاً حتی خود دونالد ترامپ دقیقاً نمیداند آن «چیز» چیست. آیا رئیسجمهور ایالات متحده به دنبال تغییر رژیم ونزوئلاست یا صرفاً دسترسی به نفت این کشور را میخواهد؟ آیا او واقعاً از این حجم عظیم قدرت آتشی که انبار کرده استفاده خواهد کرد یا این فقط یک تهدید توخالی است؟ آیا او تلاش خواهد کرد اقدام نظامی را به خورد هواداران بدبین جنبش «ماگا» بدهد یا اینکه خطر تبدیل شدن این ماجرا به یک «عراق دوم» (عراق ترامپ) بیش از حد بزرگ است؟»
بر اساس برآورد این اندیشکده، سرنوشت مداخله ترامپ در ونزوئلا میان دعوای 2 دسته در کابینه او مشخص خواهد شد: اول برتریطلبان به رهبری روبیو وزیر خارجه و دسته دوم انزواگرایان به رهبری ونس معاون رئیسجمهور.
بر اساس این گزارش «فعلاً به نظر میرسد برتریطلبان دست بالا را دارند: علاوه بر لشکرکشی نظامی و برچسب تروریسم، ترامپ اوایل اکتبر تمام کانالهای دیپلماتیک با ونزوئلا را قطع و عملاً راه خویشتنداران برای رسیدن به «برد» از طریق مذاکره را سد کرد. برتریطلبان برای اینکه ایده تغییر رژیم را برای ترامپ جذابتر کنند، آن را در قالب یک «معامله» ارائه کردند اما تاکنون به نظر میرسد عامل «قدرتنمایی در خانه» همان چیزی بوده که کفه ترازو را به نفع برتریطلبان سنگین کرده است».
بر اساس گزارش این اندیشکده، برتریطلبان به رهبری روبیو در حال غالب کردن مداخله در ونزوئلا به ترامپ به عنوان یک برد هستند و در تلاشند با تحریک نقش رهبری و خوی مداخلهگر ترامپ، او را به سمت انتهای درگیری و تغییر رژیم در ونزوئلا سوق دهند: «پیش از آنکه ترامپ کانالهای دیپلماتیک را کور کند، شنیدهها حاکی از آن بود که مذاکرات با مقامات ونزوئلا به نتیجه رسیده و مادورو پیشنهادی وسوسهکننده داده بود: دسترسی تقریباً انحصاری شرکتهای آمریکایی به نفت و معادن ونزوئلا.
حتی خود ترامپ هم ادعا کرد مادورو حاضر است «همه چیز» بدهد تا جلوی بالا گرفتن درگیری را بگیرد اما در قرائت برتریطلبان، پیشنهاد مادورو نه دلیلی برای سازش، بلکه سند ضعف او است. ترامپ پیشتر چراغ سبز عملیاتهای محرمانه و برخوردهای مرگبار دریایی را نشان داده بود؛ حالا از نگاه برتریطلبان، آمریکا باید پایش را روی گاز نگه دارد و به سمت تغییر سیاسی در کاراکاس پیش برود، نه اینکه با یک معامله، پایههای قدرت مادورو را مستحکمتر کند.
اشتهای آنها برای منابع، بسیار سیریناپذیرتر از خویشتنداران است: به باور آنها، صرف تضمین دسترسی به نفت از طریق مجوز دادن به شرکتهای آمریکایی کافی نیست؛ تنها «تغییر رژیم» است که باعث میشود درهای صنعت نفت ونزوئلا تحت مدیریت یک دولت جدید کاملاً باز شود و بتوان شرکتهای روسی و چینی را از آن کشور بیرون انداخت. به این ترتیب، به نظر میرسد برتریطلبان دارند به ترامپ وعده یک «برد استراتژیک» را میدهند که به ادعای خودشان با یک توافق محدود و ناچیز به دست نمیآید؛ بردی که با روایتی حماسی از «رهبری و اقتدار آمریکا» همراه است و ترامپ میتواند آن را هم به مردم آمریکا و هم دنیا بفروشد».
در این دعوای امپریالیستی، تاکنون تیم روبیو با دست گذاشتن بر جاهطلبی و غرور رئیسجمهور آمریکا و تحریک او به افتخارطلبی، دست بالا را برای مداخله دارد. به باور نویسنده این گزارش، تیم روبیو در حال کشاندن آمریکا به یک معرکه خطرناک با افقی نامشخص است: «با این حال، برتریطلبان دارند بازی خطرناکی میکنند، چراکه بعید است «تغییر رژیم» بتواند آن نوع پیروزی دندانگیری را که ترامپ آرزویش را دارد، تقدیمش کند.
تحلیلگران میگویند بزرگترین برد برای ترامپ این است که مادورو بر اثر فشار خارجی و انقلاب داخلی، خودش کنار برود. چنین سناریویی بر پایه این فرض بنا شده که حملات آمریکا سریع، جراحیگونه، نقطهزن و بدون گسترش دامنه جنگ باشد؛ حملاتی که چند انفجار بزرگ و پرصدا راه بیندازد، خوراک «قدرتنمایی» ترامپ را تأمین کند و بهسرعت باعث شود رهبر اپوزیسیون ونزوئلا (که برنده جایزه نوبل هم هست) بر صندلی ریاست جمهوری بنشیند اما کارشناسان و مقامات سابق امنیت ملی آمریکا هشدار میدهند رسیدن به چنین پیروزیای، بدون کشاندن پای نیروی زمینی به میدان، بعید است. مهار چنین وضعیتی دشوار خواهد بود و به احتمال زیاد نتیجهای جز بیثباتی منطقه نخواهد داشت؛ البته با چاشنی تلفات سربازان آمریکایی».
اما در نهایت پیشبینی این اندیشکده از دستفرمان ترامپ در قبال ونزوئلا چیزی است که آن را نوعی «سرهمبندی» عنوان میکند؛ راهی که نه چنان به مداخلهگرایان نزدیک است و نه نظر انزواگرایان را تامین میکند و از خوی قماربازی ترامپ برمیآید: «نتیجه نهایی احتمالاً یک جور «سرهمبندی» یا راهحلی میانه خواهد بود: چیزی که هیچیک از 2 جناح را کاملاً راضی نمیکند اما به ترامپ اجازه میدهد اعلام پیروزی کند و از ماجرا رد شود.
برخلاف رؤسای جمهوری پیشین و دقیقاً شبیه سبک کاریاش در زمان سرمایهگذاری در کازینوها، به نظر میرسد ترامپ نگرانی چندانی از هدر دادن منابع عظیم برای ماجراجوییهای نمایشی ندارد. این یعنی او احتمالاً احساس نمیکند اسیر این حجم عظیم قدرت نظامی شده و لزوماً باید در مسیری اجتنابناپذیر به سمت جنگ تمامعیار با ونزوئلا حرکت کند».
منبع: وطن امروز
انتهای پیام/