به گزارش خبرگزاری تسنیم از کردستان، قطار سنندج سال 1402، پس از 18 سال وعده و تأخیر، بالاخره افتتاح شد؛ اتفاقی که برای مردم کردستان فقط یک پروژه عمرانی نبود، بلکه نمادی از پایان یک تبعیض طولانیمدت و آزمونی برای سنجش صداقت دولت در جبران عقبماندگیهای تاریخی استان بود.
این افتتاح، موجی از امید ایجاد کرد؛ امید به دسترسی عادلانه، کاهش هزینه سفر و خروج از انزوای حملونقلی. اما این امید، خیلی زود زیر سایه کمکاریها و بیبرنامگیها کمرنگ شد.
امروز قطار سنندج با حداقل تعداد سرویس - هفته دو سرویس در روزهای سهشنبه و جمعه هر هفته، زمانبندی نامناسب (ساعت 20:40 شب حرکت و ساعت 03:20 بامداد به تهران میرسد و باید کسانی که محل اسکانی ندارند یا برای انجام کار اداری یا درمان به پایتخت رفتهاند، تا صبح در ایستگاه سرگردان بمانند ) و ظرفیتی محدود حرکت میکند؛ وضعیتی که نه با نیاز مردم همخوانی دارد و نه با وعدههایی که داده شد.
در چنین شرایطی، سخنان وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی در شهریورماه امسال، بار دیگر انتظارات عمومی را بالا برد؛ سخنانی که اینبار صریح، رسانهای و زماندار بود. احمد میدری هفتم شهریورماه در سفر به کردستان در حضور نماینده ولیفقیه و استاندار کردستان، وعده داد «قطار سنندج-مشهد از همان ماه بهصورت آزمایشی راهاندازی میشود و تعداد حرکت قطارهای سنندج-تهران افزایش مییابد».
امروز اما، سه ماه پس از آن وعده رسمی، نه خبری از قطار مشهد است، نه افزایش سرویسها و نه حتی یک توضیح شفاف؛ سکوتی که بیش از هر چیز، اعتماد عمومی را نشانه گرفته است.
وعده روشن، خلف وعده روشنتر
وزیر رفاه، بدون ابهام و با ذکر زمان مشخص، وعده راهاندازی قطار سنندج-مشهد را داد؛ وعدهای که تیتر شد، بازنشر شد و مورد استقبال مردم قرار گرفت. اما نتیجه چه شد؟ هیچ.
نه قطاری راه افتاد، نه اطلاعیهای صادر شد و نه توضیحی به مردمی داده شد که بر اساس همین وعده، برنامهریزی کرده بودند. این دیگر «تأخیر اجرایی» نیست؛ خلف وعده آشکار است.
وعده افزایش تعداد حرکت قطارهای سنندج-تهران نیز به همان سرنوشت دچار شد. امروز هم این مسیر فقط دو روز در هفته، سهشنبه و جمعه، فعال است؛ دقیقاً همان وضعیتی که پیش از وعده وزیر وجود داشت. این سؤال جدی مطرح است: وقتی وعده داده میشود، چه نهادی باید پیگیر اجرا باشد و چه کسی پاسخگوی خلف وعده است؟
ایستگاهی که خودش یک مانع است
البته مشکل قطار سنندج فقط تعداد کم سرویسها نیست. ایستگاه راهآهن در فاصلهای طولانی از شهر، در مسیر گردنه صلواتآباد و حوالی دهگلان قرار دارد؛ مسیری پرهزینه، ناایمن و فرساینده برای مسافران.
یکی از شهروندان در گفتوگو با تسنیم میگوید: کرایه رفتوبرگشت تا ایستگاه با سواریها، بعضی وقتها از بلیت قطار بیشتر میشود. این یعنی هزینه سفر کم نشده، فقط شکلش عوض شده است.
شهروند دیگری میافزاید: از روز افتتاح، مسئولان بارها گفتن ایستگاه میاد ورودی سنندج. چند سال گذشته، حتی یه بیل هم زمین نخورده است. مردم کردستان از اصل توسعه ریلی استقبال کردهاند، اما گلایه اصلی آنها از فاصله عمیق میان حرف و عمل است.
یکی از مسافران میگوید: وقتی وزیر وعده میدهد، یعنی حسابی روش باز میکنیم. این بیتوجهی انصاف نیست. نه قطار مشهد راه افتاد، نه سرویسها بیشتر شد؛ فقط توقع مردم بالا رفت.
وعده انتقال ایستگاه به داخل محدوده شهری، سالهاست تکرار میشود، اما هیچ اقدام عملی در اینباره انجام نشده و مردم همچنان هزینه بیعملی مسئولان را میپردازند.
صدای مردم؛ سؤالهایی که بیجواب مانده
در گفتوگوهای مردمی خبرنگار تسنیم، یک پرسش مشترک شنیده میشود: «اگر قرار نبود وعدهها اجرا شود، چرا اصلاً مطرح شد؟»
یکی از مسافران میگوید: «ما انتظار معجزه نداریم، فقط همان چیزی که وزیر گفت. چرا باید ما برای رفتن به مشهد مقدس باید به کرمانشاه، استان همجوار برویم، مگر ظرفیت فرودگاه و قطار در سنندج نیست؟ پس چرا زمینه پرواز و قطار فراهم نمیشود، ساختمان خشک و خالی تنها به درد خودشان میخورد.
دیگری تأکید میکند: مسئول اگر نمیتواند کاری انجام دهد، یا وعده خلاف واقع ندهد یا حداقل صادقانه بگوید. این بیخبری بدتر از جواب منفی است.
به گزارش تسنیم؛ آنچه امروز در موضوع قطار سنندج جریان دارد، نمونهای روشن از وعدهگویی بدون مسئولیتپذیری است. وزیر رفاه نمیتواند وعدهای مشخص با زمان معین بدهد، افکار عمومی را درگیر کند و سپس، بدون پاسخگویی، موضوع را رها کند.
مردم کردستان مطالبه سادهای دارند: یا وعدهها را اجرا کنید، یا صریح و شفاف توضیح دهید چرا اجرا نشدهاند. ادامه این سکوت، نهتنها بیاحترامی به مردم، بلکه ضربه مستقیم به اعتماد عمومی است؛ هزینهای که دیگر قابل توجیه نیست و نباید بیپاسخ بماند. خبرنگار تسنیم این موضوع را تا حصول نتیجه دنبال میکند.
انتهای پیام/481