به گزارش گروه "رسانهها" خبرگزاری تسنیم، بامیان باز در خبرها سری درآورده است؛ آن هم به خاطر زندگی بعضی از مردمش در غارهایی باستانی. اینجا محل زندگی فقرای بامیانی است که به جز این غارهای دست ساز، جای دیگری را برای زندگی پیدا نکرده اند.
این غارها که زمانی محل دعا، نیایش و تمرکز راهبان بودایی بوده، الان محل زندگی کسانی است که حتی نمی توانند سقفی برای خود دست و پا کنند. دراین غارها، نه آب هست و نه برق. مردمی هم که در این غارها زیست می کنند باید با نموری و تاریکی آنها بسازند.
حاجی حسین با زن و سه فرزندش در یکی از این غارها بر فراز یک صخره زندگی می کند. حاجی می گوید اینجا جای خوبی برای زندگی نیست چون آب نیست. او 30 سال است که اینجا زندگی می کند و همه بچه هایش را هم همین جا بزرگ کرده است.
بسیاری از خانواده هایی که اینجا در غارها زندگی می کنند از شیعیان هزاره هستند. وقتی طالب ها بامیان را در اواخر دهه 90 میلادی اشغال کردند، خیلی از شیعه ها را کشتند و بقیه هم از ترس جانشان پا به فرار گذاشتند؛ چون خانه و زندگی اشان توسط طالبان به آتش کشیده شده بود.
وقتی هم که آمریکائی ها افغانستان را اشغال کردند، سایت بامیان در لیست میراث درخطر جهانی قرار گرفت و مقامات افغان تلاش کردند خانواده ها را از این منطقه بیرون ببرند. استدلال مقامات افغان این بود که زندگی مردم در این غارها، به بافت آسیب دیده و باستانی این منطقه، صدمه بیشتری می زند. نهایتاً 250 خانواده با امکانات اندکی که در اختیارشان قرار گرفت رفتند، اما هنوز خیلی ها اینجا مانده اند چون جایی برای رفتن ندارند.
حالا که بامیان، امسال به عنوان پایتخت فرهنگی جنوب آسیا انتخاب شده، خیلی ها امیدوارند دولت- که البته امکانات قابل توجهی هم ندارد- به مدد گردشگران خارجی، به اوضاع نابسامان این آوارگان غارنشین توجه بیشتری کند.
منبع : شفقنا
انتهای پیام/
بازگشت به صفحه سایر رسانه ها