مشکل تئاتر فجر این است که سکاندارش هرسال عوض می‌شود
خبرگزاری تسنیم : کرمی معتقد است تنها مشکل جشنواره تئاتر فجر این است که هر سال سکان آن را به کسی می‌دهند و به نظر می‌رسد باید به دبیر آن چشم دوخت که برای این رویداد چه می‌کند.
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم ، شهرام کرمی امسال با نمایش «پوتین‌های عموبابا» در بخش مسابقه تئاتر ایران سی‌ویکمین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر حضور داشت. او همچنین برای سومین سال پیاپی دبیر بیستمین جشنواره تئاتر کودک و نوجوان در استان همدان است. شهرام کرمی برای جشنواره تئاتر فجر یادداشتی نوشته است که متن آن به شرح زیر است:
جشنواره تئاتر فجر هم تمام شد. نه، تمام نمی‌شود... بازهم سال دیگر و سال‌های دیگر این جشنواره هست. باید برای بهتر شدن آن کار کرد.
چند ماه را به بهانه نمایش «پوتین‌های عموبابا» درگیر جشنواره بودم و در این ایام، یعنی در طول برگزاری جشنواره فرصت کردم که نمایش‌های مختلف را ببینم. در اجرای نمایش خودم زجر زیادی کشیدم. این چهارمین نمایش من بود که در طول این سال‌ها با آن در جشنواره فجر شرکت می‌کردم. کار تئاتر روز به روز سخت تر می شود!... روایت اجرای من بماند برای خودم!... دو اجرا داشتم که 50درصد آنچه می‌خواستم اتفاق نیفتاد. از آنها که به دیدن نمایش من آمدند و راضی نبودند عذرخواهی می‌کنم و در اجرای عمومی سعی خواهم کرد ضعف‌های نمایش را برطرف کنم. تئاتر برای مخاطب است و قرار نیست با خودشیفتگی هنر شخصی کار کنیم و البته در اجرای نمایش «پوتین‌های عموبابا» از گروه خوبم سپاسگزارم.
ولی چند نمایشی که دیدم، از همه گروه‌هایی که من میهمان اجرای آنها بودم سپاسگزارم. هر کاری که دیدم به اندازه زیادی برای من قابل قبول و احترام بود. بیش از 10 نمایش را دیدم که همه جذاب بودند و من نمی‌دانم برخی از دیدن یک نمایش چه انتظاری دارند!... وقتی به دیدن یک نمایش می‌روی باید بدانی که به مهمانی یک گروه هنرمند می‌روی، که برای کارش فکر کرده و باید به فکر و هنر او احترام گذاشت. این قاعده باعث می‌شود به دیگران و نمایش های آنها احترام بگذاریم. نمی‌دانم چرا در بیشتر سالن‌ها برخی با دیدن بخشی از اجرا سالن را ترک می‌کردند و مگر قرار است یک حرکت عجیب و غریب و یا تردستی در نمایش اتفاق بیفتد که مجبور شوی و یا نتوانی از سالن خارج شوی!... اصلا بخشی از موفقیت یک نمایش به واکنش و اعتماد و تمرکز مخاطب است که در جشنواره وجود نداشت.
باید قدر این رویداد، یعنی جشنواره تئاتر فجر را بدانیم، جشنواره‌ای که سیویک سال از آن می‌گذرد و باور کنیم جشنواره مهم و با اهمیتی است. تنها مشکل این جشنواره این است که هر سال سکان آن را به کسی می‌دهند و به نظر می‌رسد باید به دبیر آن چشم دوخت که برای این رویداد چه می‌کند. برخی برای این جشنواره کار کرده‌اند و برخی هم کاری نکرده، رفته و می‌روند. فقط خود هنرمندان بوده‌اند که به جشنواره اعتبار داده اند و البته مهم همین است.
امیدوارم برای 10 سال - تاکید می کنم 10 سال - یک نفر سکاندار این جشنواره مهم شود. کار سختی نیست، باید این خواسته را طرح کرد و مهم این است که خانواده تئاتر این مطالبه را مطرح کنند و با تغییر مدیران باز هم جشنواره حامی بزرگی چون خود تئاتر دارد.
بعد از سیویک سال حالا باید فکر کرد که چکار می‌شود برای جشنواره بعدی تئاتر فجر انجام داد:
1- دبیر برای چند سال - همین و همین ... باید این خواسته را دنبال کرد. یک دبیر در چند سال می‌تواند با برنامه‌ریزی اصولی کار کند.
2- باید نگاه به جشنواره به عنوان یک رویداد حرفه‌ای شناخته شود، یعنی تئاتر حرفه‌ای و جشنواره حرفه‌ای باشد. جشنواره محفل مسابقه و زور آزمایی نیست. جالب است که کسی نمی‌خواهد این واژه مسابقه را از این رویداد جدا کند و چند سال پیش در همین جشنواره این اتفاق افتاد، ولی باز هم حالا به عقب برگشتیم. نگاه کنید به مهم‌ترین جشنواره‌های تئاتر دنیا، جشنواره‌های هنری مثل مسابقات کشتی داور و برنده ندارند!
3- جشنواره می‌تواند برآیند اجراهای سال از سراسر کشور باشد. در این صورت اجراهای شتاب‌زده و یا ناگهانی مطرح نمی‌شود.
4- برنامه‌ریزی برای ارزش و اهمیت دادن به خود تئاتر و...
اصلا برای چی می‌نویسم. کسی به این حرف‌ها ...
انتهای پیام/