نمایش «عکس اتفاق عزیز»، رجعتی به گذشته خوشایند انسان‌ها
خبرگزاری تسنیم : کارگردان نمایش «عکس اتفاق عزیز»، گفت: فضای نمایش برای پدرها، مادرها و حتی خود ما آشناست و رجعتی به گذشته ماست که برایمان خوشایند است، ولی به دلایلی آن را فراموش کرده‌ایم.
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم ، سیدمحمد مساوات نویسنده، کارگردان و طراح صحنه جوان تئاتر کشور است که برای نمایش «بازی‌خانه قیاس‌الدین مع‌الفارق» در سی‌ویکمین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر برگزیده طراحی صحنه و تقدیرشده کارگردانی بخش مسابقه ایران شده است. او در حال حاضر هرشب ساعت 18:30 در تماشاخانه «ماه» حوزه هنری سازمان تبلیغات اسلامی نمایش «عکس اتفاق عزیز» را با محوریت بمب‌گذاری در حرم امام رضا(ع) روی صحنه دارد.
*تسنیم: نمایش «عکس اتفاق عزیز» از ابتدا تماشاگر را در فضایی آشنا و قابل لمس قرار می‌دهد، در رابطه با فضای نمایش بگویید.
این کار برای پدرها، مادرها و حتی خود ما کاملا آشنا است و این رجعت‌هایی است به گذشته نه چندان بعید ما که برایمان خوشایند است، ولی به نوعی آن گذشته را به دلایلی فراموش کرده‌ایم. « اتفاق عکس عزیز» در جشنواره ماه اجرا شد اما متأسفانه و یا خوشبختانه در هیچ بخشی کاندیدا نشد در حالی که در این کار 4 بازیگر هستند که بازیشان به استاندارد نزدیک است و معتقدم امکان ندارد که دیده نشوند. طراحی صحنه، کارگردانی و متن را آنقدری قبول ندارم که بازی بازیگرانم را قبول دارم.
*تسنیم: یعنی مشکل از داوری جشنواره بوده است یا جهت‌گیری خاصی صورت گرفته است؟
البته انتخاب، داوری و کاندیدا کردن حق مسلم هیأت داوران است، اما یقینا بازی بازیگرهای «اتفاق عکس عزیز» زیبا و شگفت‌انگیز است. چرا که زحمتشان ادامه‌دار است، در حالی که در یک بخش‌هایی از نمایش به صورت فی‌البداهه اجرا می‌کنند و خیلی از بازی‌هایشان در لحظه شکل می‌گیرد.
ما در این کار به شیوه اجرایی وفادار هستیم و هیچ سانسوری انجام نداده‌ایم، حتی دعواهایی که در اتاق پشت خانه شکل می‌گیرد کاملا واقعی یکدیگر را می‌زنند. این فداکاری گروه اجرایی است که سعی می‌کند مخاطب را به این باور برساند که یک اثر ناتورئالیستی(طبیعیت‌گرایانه) با همه مؤلفه‌های مشخص این سبک را نشان می‌دهد.
*تسنیم: اجرا در حوزه هنری چطور است؟
وقتی یک بازیگر تئاتر و خود تئاتر هیچ منزلت و ارزشی برای حوزه هنری ندارد و خودمان یک بنر ناقابل را که با هزار مکافات نصب کرده‌ایم آن هم برای دو کار هم زمان با گروه کارگردانی متفاوت، چرا باید در دومین روز اجرای نمایش به دلیل برگزاری همایش در حوزه هنری این بنر دو منظوره برداشته شود. ما در حوزه هنری‌ای تئاتر کار می‌کنیم که از ورود، آغاز و پایان اجرا دچار چالش و مسئله هستیم.
بازیگران نمایش «عکس اتفاق عزیز» هر روز در ورود به حوزه هنری مورد بازخواست شدید با لحن بد حراست حوزه هنری قرار می‌گیرند. در واقع بازیگر تئاتر شأنی ندارد و ما واقعا بعد از تمام شدن کار احساس می‌کنیم از سر ساختمان برگشته‌ایم.
این رفتار تحقیرآمیزی که برای اهالی تئاتر وجود دارد بیش از هر چیز هنرمند را دلسرد، دلزده و سرخورده می‌کند و علاوه بر این درآمدی هم که ندارد و هزینه گروه را بسیار بسیار دیر پرداخت می‌کنند. نمی‌دانم با این شرایط امکان کار کردن تا چه زمانی ادامه دارد.
این مشکل‌ها قابل تعمیم به هنرمند، مسئول حراست، دربان، مدیر و مسئولان سالن است. تک تک ما باید مشکل را در خودمان ببنیم. عدم همکاری و نگاه ستیزه‌گرایانه به هنرمند تئاتر آزار دهنده است. البته شاید با مدیریت جدید تغییر کند، اما به نظر من حتی یک مدیر خوب هم نمی‌تواند یک چنین مجموعه‌ای را خوب اداره کند؛ برای این که یک مجموعه باید از پیش تربیت شود و همه بتوانند در کنار هم یک فعالیت خوب فرهنگی- هنری را شکل دهند.
مشکل ما عمده است و نمی‌توان با تغییر یک مدیر کل سیستم را مورد بررسی قرار دهیم. می‌خواهم بدانم آیا همه مسئولان حوزه هنری به مسائل فرهنگی درست فکر می‌کنند و مسائل فرهنگی برایشان مهم است. به اعتقاد من مسئله اصلی در ضعف امور فرهنگی و در صدر آن تئاتر کشور ما این است که کم‌تر کسی سر جای خودش است.
نگاهی متفاوت به شهدای بمب‌گذاری در حرم مطهر امام رضا(ع)
نمایش «عکس اتفاق عزیز» به نویسندگی و کارگردانی سیدمحمد مساوات در تماشاخانه «ماه» حوزه هنری در روزهای ابتدایی اجرای خود با استقبال خوب تماشاگران روبه‌رو شده است. تماشاگر قبل از ورود به سالن با فضایی شلوغ و به هم ریخته که تداعی‌گر یک حیاط کوچک پر از وسایل اسقاطی است، روبه‌رو می‌شود و در ادامه به خاطر نوع سازه تماشاخانه «ماه» که Black Box(جعبه سیاه) است و طراحی صحنه متناسب وارد خانه‌ای می‌شود که بسیار ساده و در اصل نزدیک به تصویری است که تماشاگر می‌تواند از یک خانه معمولی و ایرانی در دهه 70 داشته باشد.
«عکس اتفاق عزیز» روایت زنی است که فرزندانش او را عزیز صدا می‌کنند و او را تا پایان نمایش نمی‌بینیم. عزیز نذر کرده که در روز عاشورای سال 73 به کربلا برود، اما مشکلش این است که به خاطر ضعف بینایی باید چشمانش را عمل کند. فرزندان او به ترتیب صادق، رضا، فخری و منوچهر که از همه کوچکتر بوده و دچار مشکل روانی است. با ورود رضا به صحنه بین او و صادق دعوایی صورت می‌گیرد و صدای رضا را می‌شنویم که زیر بار ضربات صادق اظهار پشیمانی می‌کند. این اتفاق در اواسط نمایش بالعکس رخ می‌دهد.
پوستر نمایش «عکس اتفاق عزیز»
با پیشنهاد صادق قرار بر این می‌شود که عزیز را در روز عاشورای سال 73 به جای کربلا به مشهد ببرند و این اتفاق می‌افتد. در ماجرای بمب گذاری حرم مطهر امام رضا(ع) عزیز گم می‌شود و حتی جنازه‌ی او را در بین شهدای بمب‌گذاری پیدا نمی‌کنند. فرزندان با یکدیگر در جدال هستند که آیا عزیز را قبل از گرفتن عکس یادگاری گم کرده‌اند یا بعد از آن گم شده است که در این میان منوچهر عکسی تنها از عزیز با تصویر حرم امام رضا(ع) را نشانشان می‌دهد.
تلاش محمد مساوات برای نمایش دادن فضایی نزدیک به آنچه مخاطب از زندگی خود و یا دوستان و اقوامش دیده است بسیار ستودنی است تا جایی که او در طراحی نور نمایش هم تنها از یک لامپ صد، مهتابی و فانوسی نفتی استفاده می‌کند و تماشاگر را در موقعیتی کاملا رئال و ملموس قرار می‌دهد. در نمایش «عکس اتفاق عزیز» مساوات با نگاهی متفاوت به شهدای بمب‌گذاری در حرم مطهر امام رضا(ع) یک بار دیگر تاثیر برجسته تئاتر دینی و زنده بودن تئاتر را به معنای واقعی نمایش می‌دهد.
انتهای پیام/