دهه کرامت یادآور اوج بندگى، مبارزه، هجرت و حاکمیت الهى
خبرگزاری تسنیم: نامگذارى اول تا یازدهم ذیقعده یعنى فاصله میان ولادت فاطمه معصومه(س) و حضرت امام رضا(ع) جداى از آنکه یک کار ذوق و قریحهپسند مىباشد، ارائه نگاهى عمیقتر به نعمت بىبدیل هادیان الهى و تقویت ارتباطى همهجانبه با آنهاست.
به گزارش خبرگزاری تسنیم، نامگذارى اول تا یازدهم ذیقعده یعنى فاصله میان ولادت فاطمه معصومه(س) و حضرت امام رضا(ع) جداى از آنکه یک کار ذوق و قریحهپسند مىباشد، ارائه نگاهى عمیقتر به نعمت بىبدیل هادیان الهى و تقویت ارتباطى همهجانبه با آنهاست که مىطلبد به صرف یک بزرگداشت و نامگذارى اکتفا نشود. اولین نکته در این مسیر، معنابخشیدن به جشن و شادى در مناسبتهاى مذهبى و موالید اهل بیت(ع) است که نباید صرفاً به شادىهایى همچون شادى در تولدها و جشنهاى معمولى گرایش یابد بلکه لازم است در عین یافتن و ارائه شیوههاى نو و یا بهرهمندى صحیح و متناسب از شیوههاى معمول به سمت شادىهاى عمیق و ماندگار همچون تقویت ایمان، اعمال صالحه، یا احیاء روحیه خدمت به بندگان خدا و رفع مشکلات نیازهاى آنها و... حرکت کرد.
نکته دوم به همهجانبه و عمیقنمودن نوع نگاه به شخصیت و عملکرد دو مولود بزرگوار این دهه و چرایى حضورشان در این مرز و بوم و آثار و برکات مستمر آن است که نه فقط جنبههاى احساس فردى بلکه زمینههاى گسترده اجتماعى و حتى سیاسى - حکومتى را نیز در بر مىگیرد. ذیلاً به گونهاى مختصر به این دو مقوله مىپردازیم.
الف - ارائه الگوى صحیح شادى
شادى و ابراز آن با توجه به آنکه مجموعهاى از هیجانات و احساسات رهاشده در فرد و جامعه قرین مىشود، امریست که بهطورحتم لازم است از قبل تعریف و تدبیر گردد. از یکسو ضرورت شادى و نشاط بر کسى پوشیده نیست و از سوى دیگر بسیارى از رفتارهایى که بهعنوان بروز شادى مشاهده مىشود با حقوق سایرین و شأن و منزلت انسانى خود شخص و دیگران در تعارض است. رفتارهاى ناهنجار و ضدارزشى دینى از اختلاط بین نامحرمان و رقص و مصرف مشروبات الکلى و یا مزاحمتهاى عمومى گرفته تا برخى انواع دستزدنها و یا موسیقىها و یا سبک مداحىها که جشنهاى مذهبى را به مجالس لهو و لعب شبیه مىسازد، از این دست رفتارهاى ناصحیح تلقى مىگردد. این موضوع یکى از دغدغههاى مهم دلسوزان اسلام و انقلاب است که اینگونه رفتارها فرصت بىبدیل اینگونه جشنها را کمتأثیر و یا حتى مشحونى از آثار مخرب مىسازد. برنامههاى صدا و سیما در اینگونه مناسبتها و یا حتى نحوه اجراى جشنهاى متداول عروسى نیز از همیندست دلمشغولىها محسوب مىشود.
این از یکسو و از سوى دیگر، افراطها و کجسلیقگىهایى است که آن نیز به نوبه خود از بلبشو و بىانضباطى جشنها در جامعه دینى و انقلابى ما حکایت مىکند که برخى از این افراطها در صبغه عزادارىدادن به جشنهاى اهل بیت بروز نموده است. در این زمینه مقام معظم رهبرى در روز ولادت حضرت زهرا(س) (11/2/92) در جمع مداحان فرمودند: «بارها به مداحان اعتراض کردهام که جلسه جشن مولودى را به مجلس عزادارى تبدیل نکنید، هر چیز به جاى خودش، بنده طرفدار روضهخوانىام و خود من هم روضهخوانم اما اینطور نیست که در مجلس مولودىخوانى ائمه هم حتماً باید یک روضهاى خوانده شود. نگذارید وانمود شود که عواطفى که مردم نسبت به ائمه دارند در گریه و عزادارى منحصر است، عزادارى بهجاى خود، مدیحه و مولودىخوانى و شادى هم بهجاى خود، اینها را نباید با هم مخلوط کرد.»
بنا بر آنچه ذکر شد، چند نکته در زمینه اینگونه شادىها لازم است مورد توجه قرار گیرد:
1. اصل وجود شادى و نشاط و شادابى؛
2. سالمبودن و دوربودن از تناسب با مجالس پوچ و بىمحتوا و مجالس لهو و لعب؛
3. توجه به اصل موضوع و درسهایى که از آن مناسبت لازم است مورد توجه قرار گیرد؛
4. توجه به شادىهاى ماندگار که از طریق تقویت جنبههاى اعتقادى، اخلاقى و رفتارى قابل تحقق است.
در خصوص مورد چهارم لازم است بر اساس آیات و روایات و کتابهاى متینى که در این خصوص نوشته شده (از جمله کتاب شادى در آیات و روایات، نوشته حجتالاسلام والمسلمین محمدى رىشهرى)، جامعه به سمت و سوى آنچه که شادى واقعى فردى (همچون ایمان، توجه به خدا، دل نبستن به دنیا، نداشتن کینه و حسد؛ و اعمال عبادى همچون روزه و نماز و غسل و نظافت و...) و شادى اجتماعى (همچون خدمت به بندگان خدا و رفع مشکلات و نیازهاى آنها، تغافل نسبت به خطاهاى اتفاقى دیگران، گرهگشایى، صله ارحام و دیدار برادران ایمانى، انس با نیکان، شوخى و خوشرویى و...) سوق داده شود.
ب - تعمیق و گسترش ارتباط با موضوع و مسمّى
یکى از آفتهاى رایج در جوامع آن است که در مراسم جشن (و یا حتى عزادارى) در بعضى موارد، خود جشن (و یا عزا) بهخودىخود موضوعیت پیدا مىکند و اصل موضوع به فراموشى و یا کمرنگى دچار مىشود.
نباید فراموش شود که این همه اصرار بر بزرگداشت این مناسبتها، هدف مهمى در پى دارد و آن مطرحشدن آن مناسبتهاى مهم و تأثیرگذار و ماندگارشدن و زندهماندن آنهاست.
در خصوص «دهه کرامت» برخى نکات مهم قابل توجه در این مناسبت را مىتوان اینگونه برشمرد:
- جایگاه رهبران الهى؛
- اوج مقام بندگى که مرد و زن را شامل مىشود؛
- دوره سراسر مبارزه زندگانى اهل بیت بهخصوص زمان امام کاظم(ع) و امام رضا(ع) و ویژگىهاى آن دوران؛
- نعمت آمدن این دو بزرگوار به ایران و برکات وجود قبور آنان در این مملکت؛
- بعد سیاسى امامت و حکومت و نحوه برخورد امامان با این موضوع؛
- نضج و شکلگیرى تشیع و حوزههاى علمى آن بر گرد قبور این برگزیدگان الهى؛
- روز دختر و مقولههایى چون عدم امکان ازدواج؛
- جایگاه زن و نقش ویژه متناسب با عفت و حیا و احکام ویژه بانوان؛
- دامنه شفاعت و ارتباط آن با هدایت با توجه به جایگاهى که براى حضرت معصومه(س) در این زمینه بیان شده؛
- تأثیر توحیدى و تطهیرى و تزکیهاى قبور اهل بیت و زیارت.
اینها و امثال این موارد، پیامهاى سودمندى است که مىتوان از توجه همهجانبه به این دهه برداشت و جامعه را بدانها رهنمون شد. جالب آنکه عناوینى که در سال جارى از سوى شوراى مرکزى هماهنگى بزرگداشت این دهه اعلام شده، این پیامها را بهنوعى در بر دارند که اجمال این عناوین چنین است: فاطمه معصومه(س) الگوى مجاهدت و کرامت بانوان؛ کریمه اهل بیت، الهامبخش زندگى مؤمنانه؛ شهر مقدس قم، مبدأ و مقصد منادیان کرامت؛ ایران اسلامى مرهون الطاف خاندان محمدى(ص)؛ احمدبن موسى (شاهچراغ) مأمن امامزادگان، پیامآوران محبت و مودت؛ کرامت اسلامى پرتوى از سبک زندگى اهل بیت؛ عالم آل محمد(ص) مدافع آیین احمدى(ص)؛ ولایتپذیرى، نشان افتخار؛ آستان قدس رضوى، پایتخت معنوى ایران اسلامى.
انتهای پیام/