دوگانه اخلاقی «نیویورک‌تایمز» در دنیایی که «واشنگتن‌پست» پیشروتر است
خبرگزاری تسنیم: رابرت پری بیان می‌کند که یک نمونه قابل توجه برای این رویه، استانداردهای دوگانه‌ای است که در مورد زرادخانه‌های تسلیحات هسته‌ای غیرقانونی اسراییل اعمال می‌شود.
تعصب رسانه‌های خبری ایالات به اسراییل و بر ضد دشمنان اسراییل، نمایان‌گر یک ویرانی ژورنالیستی در جهت آگاه‌سازی صادقانه‌ی مردم آمریکا در مورد مسایلی است که می‌تواند منجر به راه‌اندازی یک جنگ گردد.
امکان دارد شما فکر کنید اگر کشوری که دارای زرادخانه‌های تسلیحات هسته‌ای فراوان است و آن‌ها را نیز اعلام نکرده است، کشور دیگری را که حتی یک بمب هسته‌ای ندارد، تهدید به جنگ نماید، یک سازمان خبری قدرتمند حداقل به طور گذرا به وجود این زرادخانه‌های تسلیحات هسته‌ای اشاره خواهد نمود. اما اگر این کشوری که در حال تهدید کردن است، اسراییل باشد و کشوری که مورد تهدید قرار گرفته است، ایران باشد، به نظر نمی‌رسد که نیویورک تایمز جایی برای اشاره به تسلیحات هسته‌ای غیرقانونی اسراییل پیدا نماید.
این حقیقت با اطمینان در داستان نیویورک‌تایمز درباره سخنرانی نخست وزیر اسراییل، بنیامین نتانیاهو در سازمان ملل که بر روی هراسش از احتمال ساخت یک بمب هسته‌ای توسط ایران تمرکز داشت، آشکار بود. به طور قطع تهدید نتانیاهو به جنگ بر علیه ایران مبهم نبود چرا که او به «تهدیدهای نظامی معتبر» اشاره نمود و خاطر نشان کرد که «اگر اسراییل مجبور شود که تنها بماند، به تنهایی خواهد ایستاد».
برای «اعتبار» بخشیدن به تهدید یک‌جانبه‌ی اسراییل بر نابود نمودن برنامه‌‌ی هسته‌ای ایران که نتیجه گرفته شد از صلح‌آمیز بودن به دور است، باید تسلیحات هسته‌ای اسراییل، حداقل تسلیحات اتمی تاکتیکی کوچکترش، یک عنصر محتمل آن تهاجم در نظر گرفته شود. در واقع به من گفته شده است که طرح‌های جنگ احتمالی اسراییل علیه ایران شامل استفاده بالقوه از بمب‌های اتمی کم بازده به منظور تخریب برخی سایت‌های هسته‌ای مستحکم ایران است.
با این حال در مقاله‌ی نیویورک‌تایمز در روز چهارشنبه هیچ اشاره‌ای به زرادخانه‌های تسلیحات هسته‌ای اسراییل نشد. همچنین در سرمقاله تایمز فهرستی از دلایل ارائه داده شد که چرا دنیا باید به اصرارهای مکرر ایران مبنی بر این که به هیچ وجه قصد ساخت بمب هسته‌ای ندارد، به دیده‌ی شک و تردید نگاه کند. تایمز نوشت:
«ایران برای نزدیک به 20 سال برنامه‌های هسته‌ای خود را از دید بازرسان سازمان ملل پنهان نگاه داشت و اکنون این کشور در حال غنی‌سازی اورانیوم در سطحی است که خواهد توانست به کمک آن سریع‌تر به مواد مورد نیاز برای ساخت بمب دسترسی داشته باشد. آن‌ها فعالیت‌های دیگری را نیز دنبال می‌کنند. مثالی از آن، توسعه‌ی چاشنی‌های انفجاری با ولتاژ بالا و ساخت موشک‌هایی است که کارشناسان عقیده دارند تنها می‌تواند در ارتباط با استفاده‌های تسلیحاتی هسته‌ای باشد. این حقایق کنار گذاشتن شک و تردید را درباره مذاکرات پیش رو با میانجی‌گری آمریکا سخت می‌کند».
با توجه به کنکاش تایمز در رازهای ادعایی خود در مورد ایران، به نظر می‌رسد انصاف اساسی روزنامه‌نگاری ایجاب می‌کند که تایمز به این هم اشاره نماید که اسراییل زرادخانه‌های تسلیحات هسته‌ای واقعی خود را به مدت بیش از 20 سال از دید سازمان ملل مخفی نموده است و بسیار فراتر از پی‌گیری ساده در فعالیت‌های مرتبط پیش رفته و در واقع بر روی سیستم‌های تولید پیشرفته کار می‌نماید.
به علاوه وضعیت انحصار منطقه‌ای تسلیحات هسته‌ای اسراییل، پرده از این حقیقت کنار می‌زند که در واقع چرا ایران ممکن است نیاز به سلاح هسته‌ای را به عنوان عامل بازدارنده از تهاجم پیشگیرانه هسته‌ای اسراییل احساس نماید. با این حال تایمز حتی با یک جمله ساده نیز به تسلیحات هسته‌ای اسراییل اشاره نکرد.
به طور قطع اگر تایمز چنین جمله‌ای را در گزارش خود از سخنرانی نتانیاهو در سازمان ملل منتشر می‌نمود، سردبیرانش ایمیل‌های خشمگینانه‌ای را از حامیان سرسخت اسراییل دریافت می‌کردند و حتی ممکن بود که برخی پشتیبانی‌های خود را از دست بدهند، با این وجود چنین هراس‌هایی بزدلی و بدکرداری ژورنالیستی آن‌ها را توجیه نمی‌کند.
حتی واشنگتن‌پست که در سال‌های اخیر گل سر سبد رسانه‌های نومحافظه‌کار آمریکایی محسوب می‌شد، وظیفه ژورنالیستی خود را تشخیص داد و به وجود تسلیحات هسته‌ای اسراییل اذعان نمود. واشنگتن‌پست در روایت خود از سخنرانی نتانیاهو در جمله‌ای ساده که در پایان یکی از پاراگراف‌های انتهایی مقاله‌اش بود، نوشت: «اسراییل دارای زرادخانه‌های تسلیحات هسته‌ای اعلام نشده است».
این جمله محتوی زیادی نداشت. پست می‌توانست توضیحات بسیار بیشتری در این مورد ارائه کند و نقش احتمالی این حقیقت در رفتار ایران را به بحث بگذارد ولی با کار خود یک کورسوی حداقلی از اخلاق حرفه‌ای ژورنالیستی را به نمایش گذاشت. با این حال واشنگتن‌تایمز حتی نتوانست خود را برای انجام چنین کاری راضی نماید.
خبرنگار محقق، رابرت پری (Robert Parry) در دهه‌ی هشتاد میلادی داستان‌های بسیاری از ماجرای ایران کنترا را نزد آسوشیتدپرس و نیوزویک فاش نمود. می‌توانید کتاب جدید او، «روایت یه سرقت رفته آمریکا» را یا به طور چاپی و یا به صورت کتاب اینترنتی (از طریق آمازون و یا barnesandnoble.com) خریداری نمایید. برای یک زمان محدود می‌توانید سه‌گانه‌ی رابرت پری در مورد خانواده بوش و ارتباطشان با عوامل مختلف جناح راست را، با 34 دلار سفارش دهید. این سه‌گانه شامل «روایت یه سرقت رفته آمریکا» نیز می‌شود. برای جزییات بیشتر اینجا را کلیک نمایید.
رابرت پری (Robert Parry)، گلوبال ریسرچ – ترجمه از حسین کمیلیان
http://www.globalresearch.ca/new-york-times-again-ignores-israels-nukes/5352778
انتهای پیام/
