عاشورا دعای مقبول امام حسین(ع) در دعای عرفه

به گزارش خبرنگار گروه "رسانه‌های دیگر" خبرگزاری تسنیم، دوباره حسین(ع) در صحرای عرفات ندا سرداده و با خدای عالمیان، سبحان یکتا نجوا سرداده است. دوباره لب‌های فرزند علی(ع) و فاطمه(س) در صحرای عرفات به ذکر خداوند باز شده تا یادآور کلام ناب علی(ع) باشد و قرایی خطبه فدک فاطمه زهرا(س). حسین(ع) ندا سر داده تا تاریخ بداند و این صدا در هزارتوی تاریخ باقی باشد که از حج الهی که طواف سنگی است برای آنکه ره گم نشود باید به طواف معشوقی رفت که هم اینک رحل اقامت در صحرای تشنگی و سختی، در کرب‌بلا گزیده و قرار بر آن نموده که حسین(ع) و خاندانش در کرب‌بلا به طواف عشق بپردازند تا حضرت عشق جانی دوباره در تطور تاریخ یابد و تا قیام قیامت عشق قدر بیند و بر صدر چشم عاشقان نشیند.

حسین(ع) آموخته خانه آل یس لب به نجوای عرفه باز می‌کند و خدای را می‌خواند و از بخشش بی‌منت و سخاوت بی‌انتهایی حضرت حقی سخن به میان می‌آورد که منت نهاد و آدمی را خلق کرد تا بتواند سیر تعالی خویش را درنوردد، تا شاید بتواند شکر یکی از هزار ساحت حضرت سبحان را به جای‌آورد.

امام دانای کل اول و آخر است و چیزی نیست که در مدار دانش او نباشد؛ مگر حضرت حق. از همین رو دانای به الطاف الهی است بر انسانیت انسان. لطفی که به انسان به ما هو انسان ارزانی شده و صد حیف که قلیلی از بندگان، شکور حضرت رب هستند. امام هزار ساحتی از لطف حضرت حق را به زبان می‌آورد که آدمی را لایق آن می‌کند که به شکرانه یکی از هزار آن عمری و تمام عمر خویش را آستان‌بوس حضرت حق باشد و پیشانی بر خاک سجده بر خدای واحد ساید.

و امام که حضورش برای هر یک از آحاد امت اسلام جای هزاران هزار شکر دارد، خود در آستان جلال کبریایی نوای کرنش سر داده است که «بر فرض که همه زمان را عمر مى‏کردم، که شکر یکى از نعمتهایت را بجا آورم نخواهم توانست». الهی چه آزمونی است انسان را که همه زمان را اگر عمر کند شکر یکی از هزاران نعمت تو را قادر نبود؟

اما امامی که چنین لطف بی‌کران حق تعالی را احصا می‌کند چه می‌خواهد. « به تو اطمینان کردم، نجاتم دادى، و به تو پناهنده شدم، کفایتم نمودى» او که نجات خویش را در اطمینان به خدا یافت چگونه به کرب‌بلا عزیمت می‌کند؟و امام که مسافر کرب‌بلاست چه‌ می‌خواهد از خدایی که خدای همه عالمیان است و کرب‌بلا؟

«خدایا مرا به حقایق اهل قرب محقق کن، و به راه و روش اهل جذب ببر. خدایا به تدبیرت نسبت به من مرا از تدبیرم و به اختیارت از اختیارم بى‏نیاز گردان. مرا به مواضع بیچارگى‏ام‏ آگاه کن. خدایا مرا از خوارى نفسم نجات ده و از شک شرکم پاک کن. بر تو توّکل مى‏کنم، پس مرا وامگذار، و از تو درخواست مى‏کنم، پس ناامیدم مکن و در آستانه تو مى‏ایستم پس مرانم.»

و مگر می‌شود خدا دعای امام را که همواره مستجاب است، و به پهنای کف دست اشک می‌ریزد و زمین و زمان و آسمان و فرشتگان به میزبانی آمده در صحرای عرفات و تمامی مسلمانان حاضر در این صحرا را به گریه واداشته، استجابت نکند؟ چه خبطی نموده‌اند جبریون و اخباریون که جبر و اختیار در قیام عاشورا را رصد نموده‌اند. به خطا رفتند آنان که نشنیدند فریاد «عزت‌مدار باشید ای اهل بی‌دینان» فرزند علی‌بن‌ابیطالب را. و شقی بودند آنان که تیر از نیام برکشیدند بر فرزند رسول خدا که در عرفه بر خداوند عالمیان توکل کرد و مگر نه این است که «و من یتوکل علی الله فهو حسبه»

منبع: سیاست روز

انتهای پیام/
خبرگزاری تسنیم: انتشار مطالب خبری و تحلیلی رسانه‌های داخلی و خارجی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه‌ای بازنشر می‌شود.