مردی که زیاد می‌دانست/تفریحات مشترک شاعران و امیران

به گزارش خبرنگار گروه "رسانه‌های دیگر" خبرگزاری تسنیم، سعی کرده‌ایم در این مقام طنز اکثر روزنامه های کشور را جمع کنیم تا دستکم در اینترنت گردی روزانه، لبخندی روی لب تان بنشیند.

**سیاست روز : مردی که زیاد می‌دانست

رییس دفتر رییس جمهور: ما نسخه اقتصاد صدقه ای را شفابخش نمی دانیم.
اظهارنظر فوق یادآور کدام ضرب المثل دستکاری شده زیر است؟
الف) یکی در خواب بیند باز "یارانه"
ب) دیگر آن یارانه ها را لولو برد
ج) شوخی شوخی با یارانه مردم هم شوخی!
د) هر سه گزینه فوق صحیح است
اجرای قانون هدفمندی یارانه ها با شیوه ای مغلوط امکانی را فراهم کرد تا یارانه نقدی به اقشار آسیب پذیر ارائه شود.
جمله بالا را معنا کنید.
الف) اجرای قانون هدفمندی یارانه ها اگر با شیوه "مغلوط" صورت بگیرد خیلی خوب است.
ب) شیوه های مغلوط چیز خوبی هستند.
ج) ایشان نمی داند شیوه های مغلوط چه موجوداتی هستند.
د) شیوه های مغلوط را عشق است وگرنه ... زبان و ادبیات فارسی!

هیات نمایندگان اتاق ایران! اگر با سیاست خارجی و عملکرد تیم مذاکره کننده هسته ای موافق هستید، دستتان را بالا ببرید. به نظر شما این بالا بردن دست توسط نمایندگان جزو کدام یک از مصادیق زیر است؟
الف) کوباندن مشت محکم به دهان امپریالیسم
ب) خنثی کردن توطئه های امریکای جهانخوار
ج) دور زدن تحریم های ناجوانمردانه
د) این عمل هیچ مصادیقی ندارد
به اعتقاد من، شیوه صحیح این است که افراد توانمند به صورت داوطلبانه اعلام کنند که از دریافت یارانه نقدی انصراف می دهند.
به نظر شما ایشان چگونه به این کشف مهم نائل آمده اند؟
الف) با مشاورت هزار و سیصد مشاور اقتصادی
ب) با تشکیل کمیته های تخصصی
ج) با صد و هشتاد و چهار هزار ساعت کار کارشناسی
د) با استفاده از ابزار ویژه نظیر رمل و اسطرلاب

**شرق: مساله در

دیروز یک نفر تعریف کرد وقتی میهمان خارجی شان می خواسته از ایران برود و برگردد به کشور خودش، آخرین حرفش توی فرودگاه این بوده: «فرهنگ شما ایرانیان بود بسیار نایس. اما من نفهمید، ایرانی ها چرا ترسید از در؟»

مساله این است. واقعا چرا ما از در می ترسیم؟

مرحله اول: پا

توجه کرده اید به در که می رسیم پا سست می کنیم و این پا و آن پا می کنیم که همراهمان پا پیش بگذارد و زودتر برسد به در و از در رد بشود. اگر او هم پا سست کند داستان شروع می شود. یعنی می رویم توی مرحله بفرما.

مرحله دوم: بفرما

وقتی دو ایرانی با هم به در می رسند حالات زیر پیش می آید:

- بفرما ممدجون.

- نه به جون شما. مگه می ذارم؟ اول شما. بزرگ تری گفتند کوچک تری گفتند. برو برو... تعارف نکن جون ممد، داش رضا.

مرحله سوم: این تن بمیره

- ممدجون این تن بمیره اول شما بفرما تو. (و همزمان شروع می کند به هول دادن ممدجون)

در حالی که چهارچوب در را گرفته و جلوی هول دادن و فشار داش رضا مقاومت می کند تا از جا کنده نشود: ممدجون، مگه از رو نعش تو رد شم که اول من برم.

مرحله چهارم: راستی

داش رضا: اصلا ممدجون، همه این حرفا درست، ولی شما دست راستی. باید اول بری.

و با این جمله کل معادله را تغییر می دهد. حالا ممدجون تلاش می کند تا از سمت چپ داش رضا خارج شود و بیاید این طرف.

مرحله پنجم: چپی

ممدجون: ببین داش رضا، من اصلا دست چپ و راستم رو نمی شناسم. بیا برو تو.

داش رضا: شما با این همه سابقه سیاسی چطور چپ و راست رو از هم تشخیص نمی دهی؟

ممدجون: برای ماها، فرق سیاست با در این است که وقتی به در می رسیم تلاش می کنیم همه زودتر از ما بروند تو، اما توی سیاست، قلم پای طرف را خُرد می کنیم اگر بخواهد ما را دور بزند.

مرحله ششم: بزرگی

ممدجون: آقا بزرگ تری گفتند کوچک تری گفتند.

داش رضا: یعنی من بزرگ ترم اول از در رد بشوم تو مطمئن شوی توش گیر نمی کنم؟

مرحله هفتم: پیگیری

ممدجون: شما خودت با زبان خوش کوتاه نمیایی انگار. من مجبورم (تلفن را از جیبش درمی آورد) زنگ بزنم 110 بیاید.

مرحله هشتم: بازی پیچیده می شود

در این لحظه دونفر از دوستان از راه می رسند و بازی را پیچیده می کنند. ممکن است دوساعت طول بکشد که مردم از در رد شوند.

دربازی: دربازی یا در گروهی یا Door Group از بازی های قدیمی ایرانیان است. در این بازی برخلاف زندگی واقعی که همه سعی می کنند هم را دور بزنند، افراد دورهم می چرخند تا آن یکی از در رد شود. اولین نفری که از در برود تو، بازنده محسوب می شود و تا آخر روز با سرشکستگی زندگی خواهد کرد.

صدای در: در همه جای دنیا در صدایی شبیه این دارد: قییییژژژژژژژ. در ایران صدای در این است: بووووووووووو. و بعد دهانش را باز می کند و آدم را می خورد.

جنایت دری: دونفر که از بچگی با هم دوست بودند سر مساله ردشدن از در با هم دعوایشان شد و یکی آن یکی را کشت.

راهکار دری: شورای شهر تصویب کرد برای حل مساله در، شهرداری حق ندارد به ساختمان هایی که در دارند پایان کار بدهد.

درگیری: آیا این گیری که ما با در داریم نشانه ای از این است که ما درگیریم؟

خوددرگیری

- پس مهربان کو؟

- هیچی دوساعته ایستاده جلو در. معلوم نیست به خودش یا کودک درونش تعارف می زند که اول آنها بیایند تو. فکر کنم خوددرگیری پیدا کرده.

در تاخیری: آیا در وسیله ای تاخیری محسوب می شود و نمی گذارد ما به کارهایمان زود برسیم؟

در تاریخی: آیا اگر اینقدر جلو در معطل نمی شدیم همه چیز حل بود؟ آیا باعث عقب ماندگی تاریخی مان در بوده است؟

سیاست دری: البته بهترین راهکار برای مساله در را سیاستمداران پیدا کرده اند. آنها چون نمی ترسند به راحتی دودر می کنند. در نتیجه مثل مردم عادی از در نمی ترسند.

**تهران امروز : تفریحات مشترک شاعران و امیران

در زمان های قدیم که این همه امکانات ارتباطی و نمایشی و خودنمایی، وجود نداشت.

نه رادیویی، نه تلویزیونی، نه تریبونی، نه ماهواره،نه مطبوعات، نه اینترنت و نه فیس بوک که به عبارت رسمی و پاستوریزه اش می شود؛ شبکه اجتماعی.

این مقدمات بدیهی را گفتم تا وقتی می خواهم از تفریحات مشترک میان شاعران و امیران گذشته حرف بزنم، تعجب نفرمایید و شرایط آن روزگار را درک کنید.

بسیاری از شاعران قدیمی اسباب تفریح و انبساط خاطر امیران بودند، آقای پادشاه یا آقازاده اش، یا وزیرش، در شکارگاه تیر می انداخت، اگر تیرش به آهو می خورد شاعر همان جا، تیراندازی آن جناب را در قصیده ای یا دست کم در قطعه ای، به نظم می کشید وتوصیف می کرد، توصیف کردنی! که ای سرور من تیراندازی تو برتر از مریخ و ستارگان شکارچی آسمان است و فلان است و چنان است.

اگر تیر آقای پادشاه به خطا می رفت، شاعر شعری می ساخت در ستایش مهربانی و حیوان دوستی آن عالی جناب و خوش اقبالی آن آهو و حتی گاهی از زبان آهو از پادشاه دل نازک تشکر می کرد و دعا می کرد که عمر پادشاه طولانی بشود و تا ابد جاودان بماند. اما چون هیچ پادشاهی جاودان نمانده معلوم است که آن دعاها الکی بوده و از ته دل نبوده و اجابت نشده است و به لطف خدا، ریشه پادشاه بازی برکنده شده است برای ابد.

باری در جنگ و صلح و در شادی و عزا، شاعر در کنارامیرخان بود و سیاه کاری های ایشان را ماست مالی می کرد که به عبارتی می شود همان سفید نمایی خودمان.

یکی از تفریحات آقای پادشاه و درباریان این بود که گاهی شاعران را به جان هم می انداختند و یکی را تشویق می کردند تا از آن شاعر دیگر بدگویی کند و عیب هایش را بزرگ نمایی کند و حتی فحش های ناجور و شطرنجی به او و آباء و اجداد و اهل و عیالش بدهد البته با وزن وقافیه وبلاغت و فصاحت و صنایع لفظی و معنوی در حد تدریس در دانشگاه و پژوهش در پژوهشگاه و مقاله در دانشنامه؛ یعنی هجو به سر آید.

بعضی شاعران که به این کار، یعنی بدگویی و فحاشی عادت می کردند، گاهی منتظر می نشستند ببینند، آقای پادشاه یا عالی جناب وزیر یا حضرت والا شازده پسر ایشان کی هوس تفریح به سرش می زند و سفارش هجو می دهد؟ بعد که خبری نمی شد، یعنی بودجه نبود و اعتباراتش مصوب نشده بود، از سر بی کاری شروع می کردند به هجوکردن دوستان ونزدیکان خودشان و گاهی که چانه شان گرم می شد، خودزنی می کردند و به خودشان فحش می دادند وخود را هجو می کردند با چه فصاحت و بلاغت و وقاحتی!

یکی دیگر از روش های خودنمایی شاعران، برای قرار گرفتن در سرخط اخبار و نقل محافل شدن، تعریف از خود بود با آنکه قدیمی ها معتقد بودند که تعریف از خود، دور از جناب، گلاب به روی تان یک جورشکر خوردن است با تمام حاشیه هایش!

اما شاعران می گفتند برای شاعران خیلی چیزها مجاز است که برای دیگران مجاز نیست که عبارت عربی اش این است «یجوز لشاعر ما لا یجوز لغیره» یکی از این مجوزهای اختصاصی شاعران، همین تعریف از خود بود که تفصیل ماجرایش بماند برای یادداشت بعدی.

**کیهان : لاف (گفت و شنود)

گفت: اوباما بار دیگر تکرار کرده است که همه گزینه ها از جمله گزینه نظامی علیه ایران روی میز است.

گفتم: چه غلط های زیادی؟!

گفت: نتانیاهو هم گفته است اگر توافق ایران و 5+1 آنگونه که ما می خواهیم نباشد، ممکن است به ایران حمله کنیم.

گفتم: موز اگر قوت داشت، کمر خودش را راست می کرد. اسرائیل هم اکنون در حال نابودی است و دوران ابرقدرتی آمریکا هم مدت هاست که سر آمده است.

گفت: آن سال ها که آمریکا قدرت داشت هیچ غلطی نتوانست بکند چه رسد به حالا که...

گفتم: یارو دورخیز کرد که با یک پرش روی زین اسب بنشیند ولی از آن طرف نقش زمین شد و در حالی که از شدت درد، کمرش خم شده بود برای این که خیلی ضایع نشه، بلند بلند گفت؛ جوونی کجایی که یادت بخیر! و بعد که به اطراف نگاه کرد یواشکی گفت؛ خودمونیم، جوون هم که بودیم مثل حالا پخمه و بی بوته بودیم!

**آرمان: موضوع انشاء: قناعت پیشه کردن

اکنون قلم به دست می گیرم و انشای خود را آغاز می کنم؛ ما قناعت پیشه کردن را خیلی دوست داریم، ما قناعت پیشه کردن را خیلی می شناسیم، پدرمان هر وخت که مادرمان می گوید در خانه گوشت گوسپند و مرغ نداریم توری مادرمان را نگاه می کند که مادرمان دیگر جرعت نمی کند به او بگوید که گوشت گوسپند و مرغ در خانه نداریم، سپس پدرمان از خانه خارج می شود و مادرمان یک کلمه ای به او می گوید که یک بار که برای پدرمان تعریف کردیم کتکی از او خوردیم که سهراب از رستم نخورده.

گاهی اوقات که نگاه پدرمان خیلی قناعت پیشه می شود که در همین موقه تلبکار ها با مامور کلانتری می آیند و او را می برند و می اندازند زندان و مادرمان هم بسیار غهر می کند و ما را به خانه پدربزرگ جمشید می برد.

ما ماه تابستان را اصلن دوست نداریم چون با تعطیل شدن مدرسه ها بار قناعت پیشه کردن از روی دوش پدرمان کمتر می شود چون پدرمان من و داداشم را به دوچرخه سازی سر کوچه می فرستد تا آنجا شاگردی کنیم و بتوانیم کمک خرج خانه شویم،.

فقط آخر تابستان خوب بود که اکبر آقا همسایه مان که راننده تریلی است تسادف کرد و مرد و ما توانستیم یک کم از قناعت پیشه کردن پدرمان را در مجلس ختم اکبر آقا تقسیم کنیم و یک مقدار هلوا و خرما و میوه بخوریم و سیر شویم، پدرمان می گفت چقدر خوب است که برای تقسیم بیشتر قناعت پیشه کردن بتوانیم شام را هم خانه مرهوم اکبر آقا همسایه مان تلپ شویم، مادرمان می گوید یکی از راه های قناعت پیشه تر شدن، چتربازی است، ما چتربازی را دوست داریم چون اینطوری هم می توانیم قناعت پیشه باشیم و هم می توانیم سیر شویم و درس بخوانیم، پدرمان هم برای اینکه شام و نهار مردم را پس ندهد در تابستان می گوید خانه مان گرم است و در زمستان می گوید خانه مان سرد است.

پدرمان می گوید که یک نفر را می شناسد که از رییس جمهور درخواست کرده در راستای قناعت پیشه بودن یک مقدار پول که خیلی زیاد است (ما هنوز تا صدگان خوانده ایم و مادرمان می گوید برای قناعت پیشه بودن تا همین جا را بلد باشیم کارمان راه می افتد) و یک مقدار کم زمین در تهران حدود 200 هکتار به آن ها بدهد. مادرمان می گفت که برای قناعت پیشه تر شدن باید این افراد را سرلوهه زندگیمان قرار دهیم، این بود انشای من...

**حمایت : حذف یارانه چوپان دروغگو!

بعد از تغییر و تحولات اساسی در کتب درسی و حذف ریشه ای برخی درس ها و شخصیت های نوستالژیک همچون سرکار علیه کبری خانم، بانو کوکب خانم، جناب پطروس، حسنک و چوپان دورغگو ظاهراً طرح ژنریک یا شاید هم جنین فریز شده یکی این بزرگواران که در تانک ازت نگهداری می شد، وارد بازار شده و به جای پند آموزی مشغول سرکیسه خلق الله شده است!

جالب اینکه از بین این همه شخصیت جذاب و خاطره انگیز، فقط چوپان دروغگو عمل آوری شده و  فعلاً از تصمیمات خوب و رسم و رسوم مهمان نوازی و فداکاری خبری نیست!

در خبر ها آمده بود که چوپان دروغگو هنوز در برخی از استان های کشور عین طوفان هایان قربانی می گیرد و با وجود تکراری و نخ نما بودن ترفند فروش سکه های تقلبی طلا، باز هم جمعیت بسیاری از شهر وندان از پزشک و وکیل و تاجر گرفته تا بازاری و بنگاهی در دام این کلاهبرداران گرفتار می شوند.

آنها به وسیله تماس با پیامک افراد را وسوسه می کنند و سپس با نشان دادن یک سکه طلا افراد را به پای معامله می کشانند و با گرفتن مبالغ میلیونی سکه های تقلبی به آنها می فروشند. ما همیشه خدا فکر می کردیم ویکتور لوستیگ سلطان کلاهبرداران تاریخ، مردی که برج ایفل را فروخت، نفر اول رنکینگ جهانی کلاهبرداری است؛ اما امروز متوجه شدیم این بابا باید در مقابل برخی کلاهبرداران وطنی خودمان لُنگ بیاندازد!

چندی قبل هم یک کلاهبردار قرار بود یکی دو تا نه ، یک جین و دو جین هم نه، یک کاره 32 هواپیمای فوکر به دو تاجر ایرانی بفروشد! ( آخه مومن هواپیمای فوکر رو دستی چند حساب کردی که می خواستی 32 تا بخری؟!) ما نیز در همین راستا به منظور تنویر اذهان عمومی و خصوصی چند رهنمود سازنده ارائه می کنیم تا ملت بیشتر حواسشان را جمع کنند:

الف) صدا و سیما یک کارتون یا سریالی شبیه پینوکیو بسازد حالا با چوب نشد با ام دی اف یا لترون و در آن به افراد علی الخصوص بزرگتر ها آموزش بدهد که یک شبه نمی توان پولدار شد.

ب) شبکه بازار که قیمت همه اجناس را زیر نویس می کند، بی زحمت قیمت فوکر و بوئینگ را نیز اعلام کند تا به هر کس میلیاردر گفتند هوس خرید هواپیما نکند!

پ) درس چوپان دروغگو به کتاب های درسی باز گردد. در ضمن یارانه چوپان دروغگو را نیز حذف کنند تا حالش جا بیاید و سر کسی کلاه نگذارد!

انتهای پیام/
خبرگزاری تسنیم: انتشار مطالب خبری و تحلیلی رسانه‌های داخلی و خارجی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه‌ای بازنشر می‌شود.