سینما رئیس‌جمهور هنرهاست

به گزارش خبرنگار گروه "رسانه‌های دیگر" خبرگزاری تسنیم، احسان عبدی‌پور، جوان خلاق و پرشور و حرارتی است و همین خلاقیت و انرژی را به فیلم‌هایی که تاکنون ساخته همچون «افسانه 98» و «همسنگار» هم منتقل کرده است.

«تنهای تنهای تنها» تا اینجا اوج بازیگوشی و ظریف کاری این جوان دوست داشتنی بوشهری است که موفق می شود از قِبَلِ موضوعی مناقشه برانگیز چون انرژی هسته ای و اجلاس 1+5، فیلمی تماشایی و به دور از کلیشه خلق کند.

موفقیت خیره کننده فیلم، آن را به پدیده جشنواره های اخیر فجر و کودکان و نوجوانان تبدیل کرد و حالا خیلی ها منتظرند استقبال تماشاگران از این اثر، تنور اکران کم رونق پاییزی را گرم کند. تنهای تنهای تنها که محصول صدا و سیمای مرکز بوشهر است و با بودجه ای ناچیز تولید شده، حالا آمده است تا مصداق ضرب المثل معروف «فلفل نبین چه ریزه!» شود و پا به پای فیلم های میلیاردی حرکت کند.

در ادامه مشروح گفت‌وگو با احسان عبدی‌پور از نظر می‌گذرانیم.

*جایی گفته اید سینما را از سینما یاد نگرفته اید. منظورتان چه بود؟

منظورم این است ارجاعاتم برای نوشتن یا فیلمبرداری یک سکانس، خود زندگی است. خیلی کم ذهنم را به سینما ارجاع می دهم. البته واضح است که نمی شود اصلا ارجاع ندهم، منتهی در این قضیه خیلی خسیسم و ترازویی که با آن احساس های یک متن یا یک نما را می سنجم، از رفتارها و نگره های بیرونی و ملموس آدم ها در زندگی رایجشان می آید. در کل باید بگویم هیچ وقت یک عشق فیلم دو آتشه نبوده ام.
البته سینما در بوشهر اگر مسن تر از جاهای دیگر نباشد، کم سن و سال تر نیست. درباره فیلم های محبوب هم جواب خاصی ندارم، چون ما جزو نسلی هستیم که ویدئو را در پتو قایم و جابه جا می کرد! بنابراین فیلم های محبوب هم سن و سال های من یک فهرست مشابه و یکسان است!

*می دانم ورودتان به دنیای هنر با داستان نویسی بوده است. اولین داستانی که نوشتید چه نام داشت و موضوعش چه بود؟

اسمش را یادم نمی آید، ولی اول دبیرستان که بودم براساس خاطره ای از استاد احمد بی رشک که در مجله سروش خوانده بودم، اولین داستانم را نوشتم.

*در مجموع چند داستان نوشتید؟

نمی دانم، البته هنوز هم می نویسم و گاه به گاه آنها را چاپ می کنم. زمانی که داستان می نویسم شک ندارم عمرم حرام نشده است. سر کارها و مشغولیت های دیگر همیشه درصدی از هدررفتن عمرم را به عینه می بینم.

*داستان نویسی چه تاثیری در فیلمسازی شما داشته است؟ اگر ممکن است مثالی در این زمینه بزنید.

داستان نویسی هیچ کاری که با من نکرده باشد، حداقل روی لهجه و کلام کاراکترهای فیلم هایم تاثیر گذاشت و تمپوی حرف زدنشان را تنظیم کرد. ارزش هر کلمه؛ یعنی هجا و اتمسفری که هر فتحه و ضمه با خودش می آورد، مرا در مجموع با ساختمان جمله آشنا کرد و تدوین در کلام را به من یاد داد. الان من دارم از سر فیلمبرداری فیلم جدیدم برمی گردم و حافظه ام به اندازه یک ماهی گلی کار می کند و خیلی نمی توانم از این تاثیرات نمونه بیاورم، ولی می دانم داستان نویسی بالذات زبانم را عوض کرد.

*اعتقاد دارید برای جهانی شدن باید حتما مولفه های بومی را رعایت و لحاظ کرد؟

اگر منظورتان پیوستن به کاروان تندروی پیشرفت صنعتی اقتصادی است که الزاما نه. در جهان راه های فرعی و میانبر بسیاری وجود دارد، ولی واقعا چه کسی می داند چه زمانی و چگونه جهانی می شود. راستش از این جور حکم دادن ها خوشم نمی آید. هرچند مسکن خوبی برای هر انسان جهان سومی است تا کمی خمودگی کهنسالی اش را به تاخیر بیندازد، اما اگر منظورتان این است که فرهنگ ما هم به مرحله جهانی برسد و قد بکشد، که اصلا سوالتان ترک می خورد و بی محمل می شود! مگر می شود درختی فراز بشود و بعد بپرسیم به نظر شما ریشه خودش خوب است یا یک ریشه دیگر بگذاریم زیرش؟!

*جغرافیای بوشهر چه ویژگی های تصویری و فرهنگی دارد و شما از چه بخش هایی از آن در فیلم ها استفاده می کنید؟

در کل، زندگی کنار دریا فرمت انحصاری خودش را دارد. دریا جغرافیا را دراماتیک می کند. دریا هر روز دوردست ترین افق ممکن را نشانت می دهد. دریا اصلا هوایی ات می کند برای سفر. دریا همان طور که نان می دهد، وحشی می شود و می کشد. دریا قاچاق دارد، فرار دارد. دنیای زیرش که اصلا خودش یک قصه دیگر است. مجموع اینها بر عادات رفتاری و گره های روانی قوم همنشینش هم تاثیر می گذارد. حالا به اینها معماری و سازه های دریایی را هم اضافه کنید که همیشه از سازه های زمینی مرموزتر و دلرباتر بوده است!

*جامعه شناسی مردم بوشهر قابلیت تعمیم به سایر نقاط کشور را دارد؟ به عبارت دیگر مشکلات و مسائلشان برای اهالی سایر جاها نیز دغدغه است؟

درصد خیلی زیادی از آن، این قابلیت را داراست. متاسفانه الان همه چیز با سرعت فزاینده ای برای یک جور شدن کورس گذاشته است. غیر از این هم انتظار نمی رود. فرهنگ های کوتوله خوراک فرهنگ های فربه تر می شود. این فرهنگ فربه در مقیاس ایران می شود تهران. چون فیلم ها و برنامه های تلویزیون بی هیچ قصدی، انسان متعالی را یک شهروند تهرانی معرفی می کند و اگر یکی آن وسط هست که خنگ است و در عصر دقیانوس متوقف شده، نود درصد شهرستانی است! (می خندد) به هر حال از بحث دور نیفتیم. بوشهر هم دغدغه های بالذات خود را برای زندگی دارد و به نظر من خیلی کاراکتر خودش را حفظ کرده است. برای همین است که به طرز وحشتناکی عاشقش هستم چون در وهله اول خود فرهنگ بوشهر به خودش احترام می گذارد.

*چطور به ایده تنهای تنهای تنها رسیدید؟ کمی درباره مراحل نگارش و مقدمات ساخت فیلم توضیح دهید.

درست یادم نیست و تا حالا هم هیچ وقت جواب کاملی به این سوال نداده ام. داستانش برای یک سال قبل از این بود و حتی یادم است یک بار به یکی از رفقایم هم پیشنهاد ساختش را دادم که نشد.

*فیلم شما با توجه به موضوعش این ظرفیت را دارد که شعاری شود، اما عملا این اتفاق نمی افتد و حتی نامه رنجرو در تیتراژ پایانی حل و آن لحن شعاری اش مهار می شود. خودتان چه نظری درباره ظرفیت شعاری بودن فیلم و گریزتان از افتادن در دام شعار و حرف های بزرگ زدن دارید؟

دلیلش این است که من ابتدا به ساکن نیامدم فیلمی درباره انرژی هسته ای بسازم، بلکه آمدم فیلمی درباره صلح و دوست داشتن ملت ها بسازم که از قضا و با توجه به درگیری بی پایان هسته ای در کنج ذهنِ این سال های هر ایرانی، از کوچه اتم و هسته اش گذشت! این طور است که قصه اسیر جریان یک رویداد جامد و بی انرژی نمی شود.

*تصور نمی کنید فیلم تان با وجود همه امتیازات تاریخ مصرف داشته باشد؟ مثلا آیا زمانی که دیگر بحث اجلاس 1+5 نباشد هم فیلم همین تاثیر و حال و هوای فعلی اش را خواهد داشت؟

تم فیلم صلح است و زندگی آدم هایی را نشان می دهد که دم به دقیقه و با هر فاصله ای از مراکز تصمیم گیری سیاست، ناخواسته تحت الشعاع قرار می گیرند. این فیلم تکه آینه ای است تا سیاستمدارها شعاع عملشان را تا نهان مانده ترین گوشه و زاویه زندگی معصوم ترین و بی گناه ترین آدم ها ببینند. به گمان من این کهنه نمی شود.

*فکر می کنید سینما می تواند جلوی جنگ و سیاست را بگیرد؟

چه چیزی غیر از سینما می تواند این کار را بکند؟ سینما، رئیس جمهور هنرهاست. قوه مجریه هنر است. سینما معجزه ها کرده و می کند. یک فیلم سینمایی صد برابر پایگاه هوایی بوشهر فانتوم و اف 14 دارد. فقط به چشم نمی آید. اصلا سوالتان را پس بگیرید که نفس پرسیدنش خطاست!

*دوست دارید امکان این فراهم شود که قدرت مداران و جنگ طلبان دنیا فیلمتان را ببینند و پیام آن را دریافت کنند؟

دوست دارم؟ رویایم همین است.

*درخصوص اکران جهانی فیلم و حضور در جشنواره های معتبر جهانی چه اقداماتی انجام داده اید؟

اختیار فیلم دست من نیست و فیلم متعلق به تلویزیون است.

*رنجرو خودتان هستید؟

هم تکه هایی از خودم هستم و هم تکه هایی از خودم که فرصت نشد باشم. چینی بندزده ای ا ست از بودها و نبودهایم. رجوع کنید به همان قضیه ویدئو و پتو! (می خندد)

*چرا اسم اولیه فیلم (رنجرو) تغییر کرد؟

از اولش هم اسم موقت بود. دلم نمی خواست اسم نهایی فیلم باشد، چون همه هم آن را رنجروور تلفظ می کردند. منظورم ماشین رنجروور است! در صورتی که تلفظ درستش رِنجِرو است.

*فیلم شما پر از رنگ است؛ موردی که بیشتر فیلم های ایرانی از آن غافل است. این همه رنگ و گرما از کجا می آید؟

خودم رنگ را خیلی دوست دارم و ایرادم هم به معماری و مبلمان شهری مان در سراسر کشور همین قضیه رنگ است. چشم هایمان از این همه خاکستری دیدن خسته است و کسی هم حواسش نیست. شما ببینید در هند طرف دارد در بیغوله ای وسط تلی آشغال زندگی می کند، ولی رنگ از در و دیوار و لباسش می بارد و تو با دیدنش آرام می شوی. اصلا در روانت تمپو ایجاد می کند. برای همین روی این قضیه حساسم. عاشق گرافیک هایی هستم که سال های اخیر در اتوبان ها و خیابان های تهران کار شده است یا این که پل ها را با سنگ های رنگی نماکاری کرده اند، زیباست.

*بخصوص دنیای کودکان فیلم دنیای پر از رنگ است و با این رنگ های برجسته در تقابل با دنیای تیره و بی رنگ بزرگسالان قرار می گیرد. درست است؟

نه بابا! از این تحلیل های کلاسیک نکن تو رو خدا! چه کسی گفته دنیای بچه ها پُر از رنگ است که حالا برسیم به اثبات این که دنیای آدم بزرگ ها تیره و تار است؟! از این گزاره هایی که مثل رکوردهای چهل، پنجاه ساله ورزشی دست نمی خورد و یکی نمی پرسد چرا، بدم می آید. در مجموع هر چیزی که برای چشم نظاره گران به تو طراوت بصری بیاورد، قدم رو به جلویی برای ایجاد جذابیت است.

*فیلم را 35 گرفته اید؟ نقش ساعد نیک ذات در رنگ و گرمای فیلم و انتقال حس و حال و فضا به تماشاگر چقدر است؟

بله، فیلم را نگاتیو گرفتیم. ساعد نیک ذات غیر از این که یک فیلمبردار نامبر وان و خوش ترکیب است، انسان دلچسب و گرم و بجوشی هم است. روزهای خوشی را کنار هم گذراندیم که خاطره شد واقعا. او در طول فیلمبرداری شخصیت متعادلی از خود ارائه داد که برای یک گروه از هر چیزی لازم تر بود. فکر کن در گرمای 45 درجه و رطوبت 95 درصد، مدام بخندی! حتما یا باید ساعد نیک ذات باشی یا باز هم ساعد نیک ذات!

*کار با فردین خلعتبری چطور بود؟ چه چیزی از او خواستید و او چه پیشنهادهایی برای بهتر شدن کار ارائه داد؟ مثلا به ترکیب موسیقی بوشهر و روسی فکر کردید و در اجرا چقدر از آن استفاده شده؟

فردین در آهنگسازی این فیلم خیلی خوب به نقطه ای بین مسکو و بوشهر رسید! در طول کار با هم موسیقی رد و بدل کردیم و گپ زدیم. خیلی آدم باذوقی است و مهم تر این که سر همه چیز خیلی با من رفاقتی تا کرد. سپاسگزار او هستم.

*ریتم و ضرباهنگ فیلم خیلی خوب درآمده و فیلم اصلا خسته کننده نیست. این روند حرکتی بدون سکته فیلم محصول چه چیزهایی است؟

اینها محصول شاگردی آدمی است که به معنای واقعی کلمه ریتم را در خونش دارد و من آنقدر به چشم هایش زُل زدم و کلمه کلمه حرف زدنش را گوش دادم تا اگر حتی شده بهره کمی از آنها ببرم. هر چه هست محصولِ تمام ساعت هایی است که چهارزانو جلوی ایرج صغیری (نویسنده، بازیگر و کارگردان پیشکسوت تئاتر بوشهر) نشستم و فقط از او یاد گرفتم.

*شوخی های فیلم خیلی بموقع و بجاست. زمان بندی این حجم شوخی در فیلمنامه چگونه بود و چه پاساژهایی را برای این کار تعبیه کردید؟

حواسم بود کجاها فیلم زنگ تفریح می خواهد. حواسم بود حالا اینجا حرف درُشت زدن دیگر بس است و فیلم باید نفسی تازه کند. البته خودم به شخصه کلا در تراژیک ترین لحظه ها هم یک رویه فان و سرخوشانه دارم. اصلا این قضیه در بوشهر جزء لاینفک رفتاری مردم است.

*شروع فیلمتان یادآور «سازدهنی» امیر نادری است. قصد ادای دین به نادری و برخی آثار او همچون «دونده» را داشتید؟

واقعا قصد این کار را نداشتم، ولی اگر این طور شده که خدا را شکر. به هر حال نادری های زیادی هستند که به گردنِ این سینما حق دارند. در واقع به گردن این فرهنگ حق دارند. نمی شود گفت ما متاثر از آنها نیستیم و این اعلام تاثیرپذیری هم به هیچ وجه از ارزش کار کسی نمی کاهد، چون اصلا قرار بر همین است.

*یکی از موارد هوشمندانه فیلم لباس بچه های فیلم است که به بهانه فوتبال پیراهن تیم های ملی کشورهای مختلف را به تن کرده اند، ولی در حقیقت دارند ارجاع مهم تری می دهند. چه کار می کنید مخاطب منظورتان را می گیرد، اما نمادها اذیتش نمی کند؟

من اصلا آدم نماد بازی نیستم، ولی گاه به گاه چیزهایی وسوسه ام می کند. مثلا در کار جدیدم این قضیه شکل جدی تری به خودش گرفته است. در کل به نشانه هایی که مثل پُل ملت ها، فرهنگ ها و جغرافیاها را به هم وصل می کند، علاقه کنترل ناپذیری دارم!

*تخیل، حلقه گمشده سینمای کودک و نوجوان ماست. شما در این فیلم گام های خوبی در این زمینه برداشتید و بازیگوشی ها و خیالپردازی های رنجرو در همین راستاست، اما چرا تخیل را رها کردید و مثلا با استفاده از ابزار تخیل بساط اجلاس 1+5 را به هم نریختید؟

در آن صورت فیلم دیگر یک اثر سوررئالیستی صرف می شد. نه که نمی شد این کاری را که شما می گویید کرد، ولی آن وقت استایل و شکل کلی ماجرا اساسی تغییر می کرد.

*بازیگران فیلم چگونه انتخاب شدند؛ بخصوص میثم فرهومند، بازیگر نقش رنجرو؟

اینجا و آنجا. از این ور و آن ور، هر کدامشان را یک جور پیدا کردم. میثم را هم سال 88 در یک کوچه با چند تا بچه دیگر دیدم و برای یکی از فیلم هایم به نام «افسانه 98» انتخاب کردم و بعدش هم شد «رنجرو».

*کمی درباره شیوه کار با بازیگران صحبت کنید. این بازی های ملموس و دوست داشتنی از کجا ناشی می شود؟

بازیگرانم را به زندگی رفرنس و ارجاع می دهم. به آنها اجازه و فرصت نمی دهم از مشاهدات سینمایی قبلی یا فایل های ذخیره شده ذهن ناخودآگاهشان استفاده کنند. مدام به آنها می گویم «ادای فیلما رو در نیار»! واقعا این پارادوکس غریبی است. الان که به آن فکر می کنم خنده ام می گیرد! (می خندد)

*بازیگران خارجی اهل کجا هستند؟

از ارمنستان آوردمشان.

*کار با بازیگر نقش «اولگ» سخت نبود؟

زبان سد بزرگی برای ارتباط بود، ولی این بچه به طرز باور نکردنی باهوش و گیرا بود.

*هر نما را معمولا در چند برداشت گرفتید؟

به طور متوسط هشت برداشت.

*لوکیشن ها کجا بود؟

بوشهر، دریا و یک کشتی خارجی.

*تغییرات فیلم نسبت به جشنواره چقدر بود و چه صحنه هایی تغییر کرد؟

حدود پنج دقیقه از فیلم را کوتاه کردیم. سکانسی را حذف نکردیم، فقط چون با شتاب به جشنواره رساندیمش، نشستیم دستی به سر و رویش کشیدیم که این دست کشیدن، پنج دقیقه اش را به باد داد!

*جایی هم بود که به شما گفتند حذف کنید؟

نه خدا را شکر!

*این فضای توامان کمدی و تراژدی کارهایتان از کجا می آید؟

از ذات زندگی در جنوب. آدم ها خوب بلدند با ناسازگاری چگونه تا کنند؛ چه طبیعت باشد، چه ناسازگاری روزگار.

*چرا خیلی به تنهایی اولگ نپرداختید؟ مثلا دلتنگی او نسبت به مادر و خواهرش را نشان دهید؟

خب، فیلم منحرف می شد و شخصیت قهرمان بین او و رنجرو تقسیم می شد. ما فقط اجازه داشتیم از قِبَل ورود به دنیای رنجرو، سر از رازهای دیگر کاراکترهای قصه دربیاوریم.

*خاله به نظر صرفا نقش راوی، دانای کل و مترجم را دارد. حضورش تا چه حد ضروری بود و در قصه کارکرد دراماتیک داشت؟

حضورش بار عاطفی داشت و نخی بود که بازتاب مجموعه ای از حوادث کودکانه را به دنیای بزرگسالی می کشاند. اگر نبود، قصه جدیتش را از دست می داد. هرچند اگر پول و پله درست درمانی داشتم، ایده خیلی خوبی برای چگونگی حضورش در قصه داشتم که در حسرت ماندم! حالا به آن فکر نکنم بهتر است، چون حرصم می گیرد.

*کمی هم درباره امکانات و تجهیزات فیلم صحبت کنید. حمایت صدا و سیمای بوشهر به چه صورت بود؟ و چطور یک فیلم با بودجه 220 میلیون تومانی نتیجه ای بسیار بهتر از برخی فیلم های میلیاردی به دست می آورد؟

تلویزیون بوشهر که حرف ندارد. خیلی اعصابم موقع تولید این فیلم آرام بود. می دانید من بجز یک فیلم که برای تلویزیون کرمان ساختم، همه کارهایم را در صدا و سیمای بوشهر ساخته ام. اصلا من با تلویزیون بوشهر فیلمساز شدم و این چیزی است که من را تا ابد قدردان و سپاسگزار باقی خواهد گذاشت. مهم ترین چیز این بود که به من امرونهی نکردند، بلکه اعتماد کردند. در عوض ما هم هر چه توان داشتیم برای فیلم گذاشتیم. همه چیز خیلی عالی بود. آنها برای اکران هم سنگ تمام گذاشتند. شاهدم برای این که یک کالای فرهنگی را به مرحله انتشار و دیده شدن برسانند، چه هزینه ها و دوندگی هایی برای فیلم می کنند. وگرنه فروش چارقرون ده شاهی این فیلم چه گرهی از کار تلویزیون می گشاید. به شخصه از منصور لاوری منفرد، مدیرکل صدا وسیما مرکز استان بوشهر تشکر می کنم، نه به خاطر این که رئیس تلویزیون آنجاست، بلکه به خاطر این که دارد ورای وظایفش عمل می کند و برای فرهنگ می دود.

*شما پیشتر تجربیاتی در زمینه سریال و تله فیلم داشتید. نقش تلویزیون در پرورش استعدادهای جوان و مهیا کردن امکانات چقدر است؟ به نظر سینمای ما خیلی این فرصت آزمون و خطا را به سینماگران و فیلمسازان نمی دهد.

سودش بی شمار است. البته آنتی تز خودش را هم دارد و آن هم این که از سختگیری های آدم می کاهد. چون تلویزیون اصولا آنچنان از تو توقعی ندارد و کسی را به خاطر بد بودن نتیجه کارش تنبیه نمی کند. فقط ممکن است فیلمت را به جای ساعت 8 و 30 دقیقه پنجشنبه شب، ساعت 10 و 30 دقیقه سه شنبه شب پخش کند! به نظرم تله فیلم اصلا برای خود تلویزیون هم جدی نیست و این سنگ کجِ اول است که فیلم ها را تا ثریا کج می برد. تله فیلم هایمان همه برج پیزایی هستند برای خودشان! دارم شوخی می کنم البته! (می خندد)

*چرا برخی کارگردان ها و بازیگران به کار در تلویزیون تمایل چندانی نشان نمی دهند؟

خب به هر حال این یک بحث جهانی است. سطح سینما از تلویزیون رفیع تر است و از زاویه بازتاب و انعکاسش، از زاویه اقتصادی و از زاویه تمرکز و پیچیدگی هنری اش در جایگاه بالاتری قرار دارد، اما همه اینها مجوزی برای کسرشان دانستن نیست. سینما فرمتی دارد و تلویزیون هم فرمت خودش را. مهم این است که در هر کدام از این موقعیت ها طبق گرامر و زبان همان رسانه کار کنی. یعنی این که نیاییم موز را با پیچ گوشتی باز کنیم و پیچ را هم با کارد میوه خوری سفت کنیم. در این مواقع، عیب نه از کارد است و نه از پیچ گوشتی.

*از حضورتان در جشنواره اخیر فیلم های کودکان و نوجوانان بگویید. انتظار این استقبال و کسب این عناوین و جوایز را داشتید؟

متاسفانه نتوانستم روزهای جشنواره را در اصفهان باشم، ولی جشنواره باشکوهی است. البته بجز سالن افتتاحیه و اختتامیه اش که کلا ساز ناکوکی است! منظورم به لحاظ موقعیت و محل سالن است. بابت جوایز هم لطف کردند، ورای حق یا سزاواری ما بود.

*چرا در اختتامیه جشنواره فیلم کودک کلافه بودید؟! بخصوص در ابتدا خیلی ناراحت به نظر می رسیدید و آن مطرح کردن بحث پوزیتیو برای کپی های فیلم توسط میثم همان لحظه به ذهنتان رسید؟
کلافه چرا؟ فقط خستگی بود. سر شبکاری بودیم و خودمان را با چند پرواز از بوشهر به اصفهان رسانده بودیم و فردا صبحش دوباره روز کاری مان شروع می شد. خلاصه همه چیز خیلی فشرده بود. ببخشید اگه بادی لنگواجمون بد عمل می کند. بحث پوزیتیو هم بله! سوءاستفاده ای فی البداهه بود!

*فیلم شما در جشنواره فجر و فیلم کودک همزمان مورد تحسین مردم، منتقدان و داوران قرار گرفت؛ اتفاقی که کمتر برای هر فیلمی می افتد. خودتان کدام تائید را بیشتر دوست دارید؟

معلوم است، تائید مردم را. داوران که همش پنج نفر یا هفت نفرند، اما مردم که می گویی یعنی میلیون.

*مخاطب فیلم شما کودکان، نوجوانان یا بزرگسالان است؟

همه اینها.

*با توجه به تبلیغات رسانه ای و محیطی مناسب چه اکرانی را برای فیلم پیش بینی می کنید؟

پیش بینی ای ندارم واقعا. چون اولین بار است فیلمم دارد اکران می شود. تبلیغات فیلم با این که خوب است، ولی دوست ندارم زیاد باشد. دوست ندارم تیزرِ دو دقیقه ای از فیلمم پخش شود. دوست دارم همه چیز مساوی باشد. درست است که فیلم برای تلویزیون است و خودش حق دارد هر چقد دوست داشت و هرچند بار خواست تیزرهایش را پخش کند، ولی در نهایت به اسم من نوشته می شود. می گویند ببینید، می خواهند این پسره را به زور هم که شده هوا کنند. بعضی از این کارها تاثیر عکس دارد. من یک تیزر 40 ثانیه ای نوشتم که معقول و دوست داشتنی است و حمید فرخ نژاد عزیز هم منت گذاشت و آمد نریشن آن را گفت. ولی نمی دانم چرا آن را پخش نمی کنند. به هر حال من تا حالا با پاراف و سفارش کسی جلو نرفتم، به بعدش هم نمی خواهم این طور باشد. حالا می گویم خدا را شکر که در جشنواره فیلم فجر به من جایزه ندادند، وگرنه چطور می توانستم دیگر سرم را بالا بگیرم؟! به هر حال اگر از این ملاحظات بی پایانِ زندگی در یک کشورِ پیچیده که بگذریم، امیدوارم رنجرو به فهرست قهرمانان سینمایی بچه های این سرزمین اضافه شود.

*فیلم جدیدتان (پاپ) درباره چیست و داستانش در کجا اتفاق می افتد؟ بالاخره از بوشهر بیرون می آیید و جغرافیای قصه تان شهرهای دیگر و پایتخت هم خواهد بود؟

یک قصه اجتماعی دارد که دوستش دارم و باز هم در بوشهر اتفاق می افتد. باز هم یک فیلم کاملا ایرانی است که دغدغه اش بالا رفتنِ پرچم این وطن است. امیدوارم دیده شود. درباره آینده هم هیچ خبر ندارم، اما دوست ندارم در هیچ قضیه ای به من اتیکت و برچسب بخورد. سینما هم از این قضیه مستثنا نیست که مثلا بگویند عبدی پور فیلم کودک ساز است، جنگی ساز است، بوشهر فیلم می سازد، تهران فیلم می سازد. یک چیز مهم تر وجود دارد و آن هم یک قصه یا یک وضعیت گیرا و جذاب است که معلوم نیست کجا و کی و با چه لهجه ای یک روز می آید و تمام سلول های مغز و قلبت را اشغال می کند.

*ویژگی نسل فیلمسازی شما و تفاوتش با نسل های پیشین چیست؟

این سوالی است که جواب دادن آن یک فکر اساسی می خواهد، نه این ذهن خسته و درگیرِ این روزهای من که البته حالا و این وقت شب باید خواب آلودگی را هم به آن اضافه کرد!

*احسان عبدی پور در یک جمله خودش و فیلمسازی اش را چگونه تعریف می کند؟

خودم آدم ساده ای هستم. شناختن تمام زوایای روح و کاراکترم، وقت زیادی را از کسی نمی گیرد. فیلم هایم بشدت ساده است و آنقدر سینما این سال ها خالی و بی رفت و آمد است و کسی نیست که به قول معروف گفتنی «از زور بی کسی به خرسه می گن خالقزی!» توضیح: منظور از خرسه، شخص شخیص خودم هستم و خالقزی هم همه صفت هایی است که به من نسبت می دهند که معمولا حدود 70 درصدش را نیستم.

*از رئیسعلی تا رنجرو

سال ها پیش و زمان جنگ جهانی اول، قهرمانی به نام رئیسعلی دلواری از روستای دلوار از توابع شهرستان تنگستان در استان بوشهر علیه نیروهای اشغالگر بریتانیا قیام کرد و پس از رشادت ها و مقاومتی جانانه، ناجوانمردانه کشته شد.

نام او برای همیشه در کنار دیگر همرزمانش همچون زایرخضرخان اهرمی، شیخ حسین خان چاه کوتاهی و خالوحسین بردخونی به عنوان مبارزان ملی علیه استعمار و سلطه طلبی در حافظه تاریخی این مملکت ثبت شده است. سال ها گذشت و گذشت و بندر و استان بوشهر چهره های فرهنگی، ادبی، هنری، اجتماعی، ورزشی و سیاسی زیادی را معرفی کرد و در زمینه های مختلف تاریخ ساز و افتخارآفرین شد.

استعمار نیز گرچه به همت مبارزانی چون میرزاکوچک خان جنگلی و رئیسعلی دلواری از شمال تا جنوب ایران برای همیشه از گوشه گوشه این میهن رخت بربست، اما فشارها و زورگویی ها به شکل دیگری هنوز ادامه دارد و قدرت های بزرگ دنیا چندان دوست ندارند ببینند این کشور پا به پای آنها در عرصه های مختلف حرکت کند و حتی چند گامی هم جلوتر از آنها باشد. رنجرو، پسرک نوجوان بوشهری محصول ادامه مقاومت بوشهری ها و در نگاهی کلی تر ایرانی هاست. هرچند این مقاومت به اقتضای سنش خودخواسته و آگاهانه هم نباشد. او تنها می خواهد دوستی پاک و صادقانه اش را با پسرکی روسی حفظ کند، اما بازی بزرگان اجازه و امکان این رابطه بی غل و غش را به آنها نمی دهد.

پس رنجرو به سبک و شیوه خودش شال و کلاه می کند و می رود تا شخصا نامه صلح و پایان این بساط مسخره را به گوش بان کی مون، دبیرکل سازمان ملل متحد برساند.

آن مقاومت و مبارزه تاریخی پس از گذر از سال ها فقط از میدان جنگ به عرصه فرهنگی منتقل شده است و صداوسیمای مرکز بوشهر با دستانی خالی و فرسنگ ها دور از هیاهوی پایتخت علمدار این نبرد نابرابر شده است. فیلم «تنهای تنهای تنها» با تکیه بر استعداد و خلاقیت احسان عبدی پور ـ جوان پرشور بوشهری که اعتقاد دارد کارکرد و اثرگذاری یک فیلم سینمایی صدبرابر فانتوم و اف 14 است ـ و گروهی حرفه ای، بی ادعا و کاربلد ساخته شده و پس از موفقیت های خیره کننده در جشنواره فیلم فجر و جشنواره فیلم های کودکان و نوجوانان گوشه چشمی هم به ادامه پیروزی هایش در اکران داخلی و خارجی دارد. هرچه باشد در اینجا هنوز چراغ مقاومت و مبارزه روشن است.

منبع: جام جم

انتهای پیام/
خبرگزاری تسنیم: انتشار مطالب خبری و تحلیلی رسانه‌های داخلی و خارجی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه‌ای بازنشر می‌شود.