زندان های مالزی، ایستگاه مرگ

به گزارش خبرنگار گروه "رسانه‌های دیگر" خبرگزاری تسنیم، موضوع متهمان ایرانی در زندان های مالزی موضوعی است که در طی دوسال اخیر بسیارمورد توجه رسانه ها و فعالان حقوق بشری در داخل و خارج از کشور قرار گرفته است. مواد مخدر عامل اصلی گرفتاری ایرانیان در زندان های سرد و نمور مالزی می باشد. حمل تنها 50 گرم مواد مخدر در این کشور مجازاتی جز اعدام را درپی نخواهد داشت.

قصد دفاع از عمل غیرقابل پذیرش افرادی که به قاچاق مواد مخدر با هدف کسب سود، تامین هزینه های سفر ویا تامین مخارج تحصیل اقدام کرده اند، را نداریم. اما دراین ماجرا چندین نکته اساسی نهفته است که نمی توان به سادگی از کنار آنها گذشت. براساس گزارش ها و گفته های برخی زندانیان آزاد شده، بسیاری از ایرانیان محبوس در مالزی افراد ساده ای هستند که اسیر دام قاچاقچیان مواد مخدر گردیده اند و بدون آنکه خبری داشته باشند اکنون محکوم به اعدام هستند. دادن چمدان های خالی، سفارش برای حمل یک بسته و یا اقلام دارویی، دادن وعده هایی همچون هتل رایگان و تامین بخشی ازهزینه های سفر، جاسازی مخفیانه مواد در لباس و ساک های مسافران و... ازجمله اقدامات قاچاقچیان برای حمل مواد مخدر به مالزی می باشد.

متاسفانه اکثرزندانیان ایرانی دختران و پسران دانشجو، جویندگان کار، پناهندگان و افرادی هستند که شاید درداخل کشور حتی یک بارهم پایشان به زندان و مراجع قضایی نرسیده باشند، اما هم اکنون درسخترین شرایط طعم تلخ زندان های مالزی را تحمل می کنند. تحمل 23 ساعت حضور روزانه درزندان های انفرادی، با هوایی شرجی و تنها روزی یک ساعت تنفس و هواخوری، چه برسر جوانی که باهزار امید وآرزو به این سفرتن داده می آورد؟. هوای شرجی مالزی و نبودن وسایل خنک کننده و خوابیدن برروی زمین اکثر زندانیان را دچار ناراحتی عفونی و پوستی نموده و هیچ دسترسی به دارو و مواد شوینده برای آنها میسر نیست!.

تلخ ترازهمه اینکه شما درزندان هیچ ارتباطی با جهان بیرون ندارید، هیچ اطلاعی از وضعیت پرونده خود ندارید، هیچ خبری از خانواده خود ندارید، بعضاً سال به سال کسی به سراغ شما نمی آید و انگار که در تاریک ترین و تنگ ترین نقطه دنیا گرفتارشده اید! تصورش هم سخت است... اما علت چیست؟!

ابتدا باید به حربه طمع اشاره کرد. شما چه بدانید چه حمل می کنید و چه ندانید، اسیر و وسوسه یک پیشنهاد چند میلیونی قرار می گیرید که گذشتن از آن برایتان سخت است. این پیشنهاد ممکن است درسراسر زندگی به سراغ هرکدام ازما بیاید! لذا اولین مقصراین ماجرا نفس طمع ورز انسان می باشد.

جدای ازمسائل روانی ماجرا، دومین و شاید اصلی ترین عامل در پیشگیری به وجود نیامدن چنین حوادثی، مربوط به شرایط و ضوابط قانونی درداخل کشور می باشد. اگر درداخل کشور محدودیت و نظارت بیشتری برامر قاچاق مواد مخدر از طریق فرودگاه صورت بگیرد این پدیده شوم در نطفه خفه خواهد شد. چه جور است که کیلو کیلو مواد مخدر از گیت های فرودگاه های ما خارج می شود و کسی متوجه نمی شود، اما به محض ورود به فرودگاه مالزی این مواد جاسازشده کشف و ضبط می گردد!

قصد اتهام زنی به ماموران و عوامل امنیتی در فرودگاه های کشور را نداریم، اما باید دستگاه و نهادی پاسخگوی این سوال باشد که چطور مواد مخدر از موارد بازرسی های بدنی و الکترونیکی ما بدون هیچ مشکلی رد می شود؟! آیا امکانات ما به روز نیست ویا...

علت دیگری که در به وجود آمدن وضعیت اسفناک برای زندانیان ایرانی دخیل می باشد، عملکرد ضعیف سفارت ما در کشورمالزی است. جای تاسف است که باید شاهد باشیم برخی کشورهای دنیا برای نجات شهروندانشان دست به اقدام نظامی می زنند، و ما برای آزادی زندانیان بی گناه محکوم به اعدام کاری جز چند نامه نگاری دیپلماتیک انجام نمی دهیم! شاید گفته شود که قوانین کشورها را نمی شود نقض کرد، که صحیح هم می باشد. اما می توان شرایط را برای آسایش زندانیان فراهم کرد یا نه؟ آیا می توان با گرفتن وکیل به هزینه خانواده متهم تسهیلات حقوقی برای آنها فراهم کرد یا نه؟ آیا تهیه دارو، موادبهداشتی، امکان تماس تلفنی برای زندانیان اقدامات خیلی بزرگ و دست نیافتنی است؟!

نکته آخر اینکه با به وجود آمدن چنین شرایطی آسیبی جدی به حیثیت بین المللی ایران نزد افکار عمومی وارد شده است و با مسافرین و توریست های ما در سایر کشورهای دنیا برخورد نادرستی صورت می گیرد که نشات گرفته از همین مسائل حقوقی و جرم های مواد مخدر است.

انتهای پیام/
خبرگزاری تسنیم: انتشار مطالب خبری و تحلیلی رسانه‌های داخلی و خارجی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه‌ای بازنشر می‌شود.