استاد فروزانفر از سوختگان بود

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، اولین جشنواره جایزه فروزانفر با عنوان «از بشرویه تا قونیه» با حضور میر جلال‌الدین کزازی، مهدی محقق، توفیق سبحانی، شهرام ناظری، حسن بلخاری و جمع کثیری از اهالی دوستداران فرهنگ و ادب  امروز 12 آذر ماه در موزه هنرهای معاصر تهران برگزار شد. 

میرجلال‌الدین کزازی استاد برجسته ادبیات فارسی از جمله سخنرانان این همایش بود که طی سخنانی گفت: من وقت آن را نداشتم که به دیدار از دانش روانشاد استاد فروزانفر بهره برم. این دریغی بزرگ برای من است اما آنچه از تیزی و تلخی آن می‌کاهد این است که به نوشته‌های استاد و دانش شاگردان او پیوند خوردم.

وی ادامه داد: از دید من فروزانفر از سوختگان بود. در ادب درویشی و نها‌نگرایی بیتی بسیار پرآوازه است که زبانزد و دستان شده است: «حاصل عمرم سه سخن بیش نیست/ خام بدم پخته شدم سوختم» همه مردمان در این سه گونه و سه گروه جای می‌گیرند بسیاری از خامانند خام می‌زایند و خام می‌زیند و خام می‌روند. اندکی از پختگانند و گروهی بسیار کم و اندک‌یاب سوختگانند.

استاد برجسته ادبیات فارسی گفت: این سه رده به راستی سه رده شناخت و آگاهی است: سرآگاهی (علم‌الیقین)، چشم‌آگاهی (عین‌الیقین) و دل‌آگاهی (حق‌الیقین) و راز‌آشنایان برآنند که خدا را با شیوه سومین شناخت می‌توان به درستی دریافت. اینان به ناگاه میان خرمن آتش بجهند و به یکبارگی آتش شوند. آتش را با چشم آتش ببینند و با ذهن آتش بشناسند.

کزازی ادامه داد: پیر هژیر نشابور  زمانی که مولانا را به همراه پدر دید گفت: این کودک را گرامی بدار. زیرا دیر نمی‌‌پاید که آتش در سوختگان جهان خواهد زد. آرمان درویش رستن از خویش است و پیوستن به دوست؛ از منی گسستن و به اویی پیوستن و همه آرمان‌ها و آزمون‌های درویشی و نهان‌گرایی روی به همین سوی دارد. 

وی اظهار کرد: فروزانفر از سوختگان بود و ارج و ارزش او به سوختگی او برمی‌گشت. گرما و شرار او پس از چند دهه شاگردان و شاگردان شاگردانش را برمی‌افروزد. شگرفا مردا که مولاناست، مولانا بود که در این سوخته آتش در زد. فروزانفر به هر پایه بزرگ و والا باشد با مولانا سنجیدنی نیست و اگر شما این دو را هم‌پایه بدانید بر مولانا ستم روا نداشته‌اید، بر فروزانفر ستم روا داشته‌اید. 

استاد برجسته ادبیات فارسی گفت: فروزانفر به سوختگی رسیده بود و از همین روی آمادگی و شایستگی آن را یافته بود که مولانا در این سوخته آتش درزند. مولانا با خامان و حتی با پختگان کاری ندارد. او مرد میدان سوختگی است و رسیدن به سوختگی کار هر کس نیست زیرا رستن از من و شکستن من کاری است کارستان و مردی مردستان می‌خواهد و مولانا شدن خود داستان دیگر است. 

وی در پایان سخنان خود با اشاره به اینکه در هر سده و شاید هر هزاره تنها یکی به این جایگاه برسد، به عنوان فرجامی فرخنده بر گفتار خود دو بیت از سوخته دامان الوند باباطاهر خواند: 

من آن معنی که در حرف آمدستم/ من آن بحرم که در ظرف آمدستم

به هر الفی الف‌قدی برآیو/ الف‌قدم که در الف آمدستم

انتهای پیام/