سیاست خارجی دولت یازدهم؛ آغاز و پایان این راه

به گزارش گروه "رسانه‌های دیگر" خبرگزاری تسنیم، راهی که دولت محترم پس از روی کار آمدن تاکنون در حوزه سیاست خارجی «طی کرده»، مسیری که «طی خواهد شد» و نقطه ای که ادامه این راه در نهایت به آن «ختم خواهد شد»، موضوع نوشتار ما است.

در این مطلب فقط به دنبال «نقد» مسیری هستیم که دولت محترم به نظر می رسد ناخواسته قدم در آن گذاشته است.

1- انتخاب موضوع هسته ای و گره زدن تمام مشکلات اقتصادی و گاه غیراقتصادی به آن، شروع مسیری است که جریان های سیاسی نزدیک به دولت آقای روحانی روی آن متمرکز شده اند و دولت محترم نیز با برخی اظهارنظرها و عملکردها بر آن صحه گذاشته است. مسیری که به نظر می رسد، طرح آن حتی شاید پیش از برگزاری انتخابات ریاست جمهوری و پیروزی دولت فعلی پی ریزی شده باشد!

شاید انتخاب این استراتژی، یعنی گره زدن تمام مشکلات معیشتی و اقتصادی مردم به موضوع هسته ای، با هدف تبدیل آن به مسئله ای «حیاتی» (نه صرفا ملی) برای مردم صورت گرفته است؛ تا بدین ترتیب این گونه نتیجه گرفته شود که یگانه راه رسیدن به هدف مطلوب، که داشتن ایرانی پیشرفته است، از مسیر سیاست خارجی می گذرد و حلال مشکلات پیش روی این مسیر نجات بخش نیز خود آمریکاست!

به نظر می رسد، «مقصد» مرحله نخست رساندن مردم به این «باور» بود که اگر با آمریکا به اصطلاح «ببندیم» و موضوع هسته ای را - که مسئله زیاد مهمی هم نبود! - رها کنیم نه تنها چیزی از دست نخواهیم داد بلکه، امتیازات زیادی به ویژه در حوزه اقتصادی به دست خواهیم آورد، چرا؟ چون سرنوشت اقتصادی و امنیتی کشور به این مسئله گره خورده است! چون آمریکا کدخدا است! چون این کشور می تواند با یک بمب تمام ساختار دفاعی ما را نابود کند و...

از همین روی بود که از مدت ها قبل از آغاز مذاکرات هسته ای، نه تنها موضوع هسته ای بلکه موضوع رابطه با آمریکا در دستور کار رسانه های زنجیره ای داخلی و خارجی قرار گرفت. در این میان حتی برخی، اقدام به انتشار تصاویری از دیدارهای انجام نشده بین مقامات ایران و آمریکا کردند و توافق ژنو در میان این هیاهوی عجیب رسانه ای حاصل شد.

حال که گرد و خاک شانتاژهای خبری درباره توافق بزرگ! هسته ای تا حدود زیادی خوابیده، با کمی تامل و البته انصاف می توان بهتر به بررسی این توافقنامه پرداخت.

واقعیت این است که دولت محترم، امتیازات ویژه ای برای به دست آوردن مشتی «وعده» داد. وعده هایی که فقط چند ساعت دوام داشت. اکنون که در حال مطالعه این یادداشت هستید، غنی سازی 20 درصدی متوقف شده و رآکتور آب سنگین اراک نیز فعالیتی ندارد. حداقل از همین دو مورد می شد به عنوان بزرگ ترین برگ های برنده برای گرفتن امتیازاتی لااقل برابر استفاده کرد. درد اینجاست که فعالیت رآکتور آب سنگین اراک قبل از توافقنامه ژنو متوقف شده است!

نباید فراموش کنیم که غنی سازی در سطح بالا، به ظاهر هم که شده همیشه به عنوان «بزرگ ترین نگرانی» ادعایی غرب مطرح بود و این نگرانی اکنون رفع شده است! اما آیا نگرانی های حقیقی ما نیز مرتفع شده است؟

کافی است به موضع گیری های وقیحانه غربی ها که در سکوت غیرقابل توجیه طرف ایرانی صورت می گیرد، نگاهی انداخت. اوباما چند روز پیش در مرکز تحقیقاتی «سابان» در حالی که مارش پیروزی می نواخت، نسبت به آنچه از مذاکرات ژنو داد و آنچه گرفت مباهات می کرد. وزارت خزانه داری آمریکا نیز 20 آذر ماه 92، نوزده شرکت و شخصیت حقیقی را به لیست سیاه تحریم های خود افزود، در حالی که طبق توافقنامه ژنو، اجازه چنین کاری را نداشت و البته تیم کارشناسی هسته ای کشورمان نیز طی اقدامی انقلابی نشست هسته ای خود در وین را بلافاصله پس از کارشکنی آمریکایی ها رها کرد و به کشور بازگشت.

2- تا اینجای کار مروری کوتاه شد بر مسیری که طی شده است. اما ادامه این مسیر به کجا ختم خواهد شد؟

به نظر می رسد، مراحل بعدی راهی که دولت محترم آقای روحانی بدون توجه به ابعاد آن برگزیده به مسائلی چون «حقوق بشر»، «تروریزم»، «حقوق اقلیت ها» و... رسانده خواهد شد که تا حدودی هم رسانده شده است. البته نه حقوق بشر به معنی حقوق واقعی نوع بشر بلکه حقوق بشر مد نظر آمریکا. اینها از جمله مواردی هستند که طرف غربی پس از برنامه هسته ای، برای تحت فشار قرار دادن جمهوری اسلامی ایران به طور ویژه و جدی تر از قبل در دستور کار قرار خواهد داد که برخی نشانه های آن مدتی است در قالب موضع گیری های کاملا رسمی طرف خارجی خود را نشان می دهد.

متاسفانه همسو با دشمن، عده ای از شخصیت های سیاسی و رسانه ای داخلی نیز این «مسیر» را با در دستور کار قرار دادن مواردی چون، «حقوق شهروندی»، «ارسال نامه های سرگشاده برای آزادی فتنه گران» (حقوق بشر)، «لزوم توقف تشکیک در هولوکاست برای حمایت از مردم فلسطین» (تروریزم) و اظهارات تحریک آمیز در خصوص وضعیت اقلیت ها و... در پیش گرفته اند.

لزوم آزادی فتنه گران، لزوم به رسمیت شناخته شدن حقوق فرقه های ضاله و برکشیده استعمار چون بهائیت، لزوم توقف حمایت ها از مقاومت حزب الله، سوریه، فلسطین و... نیز مرحله ای است که احتمالا بعدها از سوی غرب با شدت و حدت هرچه تمام تر، مطرح و در داخل نیز به بهانه جلوگیری از اعمال تحریم های تازه به شکل کاملا رسمی دنبال خواهد شد. البته در برخی موارد این پروسه به شکل غیررسمی یا نیمه رسمی آغاز شده و احتمالا در آینده به طور ویژه دنبال خواهد شد. مشابه پروسه ای که این روزها در کشور اوکراین و با طرح شرط آزادی یولیا تیموشنکو، رهبر اپوزیسیون و آخرین نخست وزیر نارنجی ها دنبال می شود. این رویکرد البته در اوکراین که از ساختار مردمی و مستحکمی نظیر جمهوری اسلامی برخوردار نیست، خیلی زود جواب داد و دولت اوکراین از مواضع خود در برابر غرب عقب نشینی کرد.

3- با نگاهی به شاکله توافقنامه، موضع گیری های غرب و خواسته های جدید آنها، دیدن انتهای این مسیر کار زیاد مشکلی نخواهد بود. واقعیت این است که اسکلت و شاکله توافقنامه ژنو با هدف برچیده شدن تمام برنامه های هسته ای ایران ریخته شده است. موضع گیری ها در مورد حمایت ایران از تروریسم، لزوم رعایت حقوق بشر در ایران (اشاره به توقف حکم صریح قرآنی قصاص در قطعنامه های حقوق بشری سازمان ملل و...) که پس از توافق ژنو با قدرت و حدت بیشتری از سوی دشمن دنبال می شود نیز به خوبی انتهای مسیری را که جریان های سیاسی و رسانه ای اطراف دولت محترم القا می کنند نشان می دهد. در این بین البته نوع واکنش های دولت محترم بسیار مهم و تعیین کننده خواهد بود!

4- چند ماه پس از فتنه 88، یکی از مدیران ارشد سابق مراکز اطلاعاتی آمریکا طی نشستی که با حضور گروهی از کارشناسان و رسانه ها برگزار شده بود، پس از انتقاد از موضع گیری های غیرکارشناسی رژیم صهیونیستی علیه ایران و اعلام این که این رژیم قادر به از بین بردن ایران هسته ای نیست اما آمریکا قادر است! در نهایت نتیجه گرفت با بمباران نمی شود جلوی ایران هسته ای را گرفت. وی در نهایت تنها راه غلبه بر ایران را احیای فتنه گران نامید و در اثنای تحلیل خود تصریح کرد: «ما با ایران هسته ای مشکل نداریم بلکه با این ایران هسته ای مشکل داریم»!

راه موفقیت را اما رهبر معظم انقلاب پیش از این ترسیم کرده اند: «راه موفقیت این است که در مقابل دشمن، انسان یک قدم هم عقب نشینی نکند و الا موجب تشجیع دشمن در چن

انتهای پیام/
خبرگزاری تسنیم: انتشار مطالب خبری و تحلیلی رسانه‌های داخلی و خارجی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه‌ای بازنشر می‌شود.