روضه شب ۲۳ رمضان آیت‌الله تهرانی، جانسوزترین فریاد در مقابل ایوان طلا

خبرگزاری تسنیم؛ مهدی طوسی ــ خبرنگار اعزامی تسنیم به عراق

هواپیمای خلبان قاسمی که روی باند فرودگاه نجف آرام می‌گیرد او هم همراه با مسافران راهی حرم حضرت امیر(ع) می‌شود. یکی «شمس جمال امیرالمؤمنین علی(ع)» صلوات چاق می‌کند. نام علی(ع) که بر زبان می‌آید شوق درونی خود را «به‌به»گویان نشان می‌دهند، تفسیرش همین است: محبت حضرت امیر(ع)؛ فخر شیعیان.

مقابل در حرم، بر زبان‌ها جاری می‌شود: «یا اَیُّهَا العَزیزُ مَسَّنا و اَهلَنَا الضُّرُّ وِ جِئنا بِبِضاعَةٍ مُزجاةٍ فَأَوفِ لَنَا الکَیلَ وَ تَصَدَّق عَلَینا اِنَّ اللّهَ یَجزِی المُتَصَدِّقینَ» یک نفر بی‌هوا می‌خواند: «تا ابد مجروح زخم کاری‌ام/ وای من از این امانت‌داری‌ام». گریه امان‌ها را بریده است. انگار درست نشانه گرفته بود. یاد آیت‌الله مجتبی تهرانی و روضه 23 رمضان پارسالش می‌شود. حاج آقا مجتبی، بزرگ مرجع تقلید، استاد اخلاق و عرفان تهران آن‌شب می‌گفت: «کلاس اخلاق به‌جای خود، عرفان به‌‌جای خود، مرجع تقلید به کنار، من امشب می‌خواهم روضه‌ بخوانم» اشک حاج‌آقا، سوزناک بود. آتش دل حاج‌آقا بود که همه را بی‌تاب می‌کرد. حاج آقا فقط یک شعر خواند، شعری که خیلی‌ها قبل از آن شب هم شنیده بودند اما آن‌ شب قدر جور دیگری برایش اشک ریختند: «در وسط کوچه تو را می‌زدند/ کاش به‌جای تو مرا می‌زدند...»:

هرچند بانو فاطمه(س)، دردانه رسول رحمت، اولین شهیده راه ولایت شده بود، اما غم دل مولا بعد از 1400 سال هنوز در دل شیعیان سنگینی می‌کند، غمی که مصیبت‌های وارده بر مادر سادات را در ذهن شیعیان زنده می‌کند. «حیدر حیدر» گویان وارد حرم می‌شوند. اگر این جمعیت، همین‌قدر هم انقلابی در آن سال‌ها بودند امروز دنیا هیچ‌رنگی نداشت، مگر «عدالت».

هیچ‌ زمان دیگری به‌اندازه روزهای اربعین این جمعیت را در عراق نمی‌شود دید. اصلاً تکان نمی‌خورد جمعیت بس که به هم متراکم شده‌اند. قبل از اذان صبح ازدحام جمعیت برای ورود به حرم باورنکردنی است البته برای کسانی که ازدحام جمعیت در مرز مهران را دیدند عجیب به نظر نمی‌رسد.

برج ساعت، مقابل ایوان طلا و چند کبوتری که در حرم می‌چرخند، آدم را یاد مناجات‌های حرم رضوی و نوای دوست‌داشتنی «ای حرمت قبله‌گاه عاشقان» می‌اندازد. ایرانی‌ها رسم دارند جواز کربلای‌شان را از حضرت رضا(ع) بگیرند. هنوز «حیدر حیدر» گویان مردم عزادار وارد حرم می‌شوند.

توریسم ــ شما بخوانید زیارت و زوار ــ امروز بزرگ‌ترین مزیت برای بهبود اقتصاد عراق است، توریسمی که جنسش فرهنگی و اعتقادی است و عقبه ایدئولوژیک، او را حتی از روستاهای ایران به سرزمین کربلا می‌کشاند، بالاترین ضمانت را دارد. از روستاهای کرمانشاه، رشت، قم، اصفهان و... اینجا هم‌وطن تا دلت بخواهد، پیدا می‌شود. هجم ساخت و ساز و پویایی عمرانی عراق حتی با حضور انبوه زوار هم تعطیل‌بردار نیست.

هتل‌ها، حسینیه‌ها و آپارتمان‌ها پشت سر هم ساخته و بازسازی می‌شوند. اما هیچ‌کدام جوابگوی این حجم زائر نیست. عراق این روزها میزبان مردمی می‌خواهد، این را مردم فهمیده‌اند. در خانه‌ها به‌روی زوار باز است. ایرانی‌ها حتی برای استحمام هم به خانه عراقی‌ها می‌روند. هرچقدر برخی آمریکایی‌‌ها اینجا را خراب کردند، ایرانی‌ها و عراقی‌ها با هم این سرزمین را می‌سازند. 

وصف مهمان‌نوازی عراقی‌ها از زوار اربعین را ایرانی‌ها زیاد شنیده‌اند. اما اگر این روزها عراق باشی این توصیف جور دیگری برایت عینیت پیدا می‌کند. ابومحمد؛ در یک ساختمان نیمه‌کاره، موکبی برپا کرده با کمک بچه‌های قم روزانه پذیرای قریب 100 ایرانی است، برایشان غذا و چای تهیه می‌کند، با ذغال، آتش، بخاری نفتی و پتو در هوای سرد نجف به داد مردم می‌رسد. آرزو دارد که سال دیگر این ساختمان کامل شود تا بتواند بهتر خدمت کند.

این مهمان‌نوازی همچنان ادامه دارد، آن را تا انتها بخوانید در بخش‌های دیگر... .

انتهای پیام/*