«تنهای تنهای تنها» همساز لحن جامعه امروز ماست/ سینمای ما سوژه‌کُش شده است
خبرگزاری تسنیم: محمدتقی فهیم گفت: «تنهای تنهای تنها» به یک پدیده سیاسی با لحن طنازانه پرداخته و به نظرم فیلم واجد عنصر خلاقیت است.
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، بخش نقد برنامه «هفت» دیشب میزبان محمدتقی فهیم و رضا درستکار منتقد بود تا درباره فیلم «تنهای تنهای تنها» گفتگو کنند.
محمدتقی فهیم منتقد سینما درباره فیلم «تنهای تنهای تنها» در ابتدای برنامه گفت: این فیلم یک اتفاق بود و در سینمای ما فیلمسازان سوژه کُش هستند چون نگاه تازه‌ای را جاری نمی‌کنند. آقای عبدی‌پور این خلاقیت را به خرج داده بود که از زاویه جدیدی به موضوع نگاه کرده و از کلیشه‌های معمول سینمای ایران مثل فیلم امیرنادری استفاده خوبی کرده بود. عبدی‌پور یک قصه معمولی را با یک موضوع به روز روایت کرده بود و به فرم متناسبی رسیده بود که همساز لحن جامعه امروز ماست.
محمدتقی فهیم ادامه داد: ما باید به لحن بومی که متناسب و برآمده از جامعه است، برسیم. در مسأله فرم عبدی‌پور به این موضوع رسیده بود و از عنصر خلاقیت فیلمسازان دیگر کمتر استفاده می‌کنند.
متأسفانه در رسانه‌های ما سینماگران را از موضوعات می‌ترسانند چون به نظرم این فیلم سیاسی است و به بحث هسته‌ای و تحریم‌ها می‌پردازد. اگر بپذیریم که سینمای سیاسی باید به رویداد سیاسی به جای طعنه زنی بپردازد، این فیلم یک رویداد سیاسی را مطرح می‌کند.
این منتقد عنوان کرد: طی این مدت کاری انجام دادند که عبدی‌پور می‌ترسید نام سیاست را بر فیلمش بگذارد و در بسیاری از قسمت‌ها عبدی‌پور به این اشاره کرده بود که با لباس سیاسی به فیلمش نباید نگاه کنیم. «تنهای تنهای تنها» به یک پدیده سیاسی با لحن طنازانه پرداخته و به نظرم فیلم واجد عنصر خلاقیت است. من مدافع بخش سیاسی فیلم هستم و به نظرم نباید فیلمساز ما از آن بترسد و به نظرم تم سیاسی دارد.
فهیم خاطرنشان کرد: دونده فیلم نمادین با قاب‌هایی مجزاست و به شدت سمبولیک است. در فیلم عبدی‌پور از کلیشه‌ها خوب استفاده کرده و به خوبی توانسته ارتباط دلی دو بچه را در فضای کلان نشان دهد. این فیلم تلفیقی از فانتزی و واقعیت است و اگر بخواهیم به هردو بعد فیلم توجه کنیم، می‌بینیم خیلی خوب در فیلم به آن اشاره شده است. این فیلم از تخیل شروع می‌شود، نقبی به واقعیت می‌زند و دوباره وارد فضای فانتزی می‌شود.
این منتقد اشاره کرد: این برایم جالب بود که فیلم در تمام ابعاد توانسته بود پای خودش باایستد. شخصیت عبدالکریم در این فیلم برای ما کامل است و آن را می‌شناسیم. نمی‌توانیم منکر این شویم که بخش‌هایی از جامعه ما دچار بدویت است و نکته حائز اهمیت چگونگی نگاه فیلمساز نسبت به این بدویت است. این طبیعی است که بچه روسی بیشتر با تکنولوژی در ارتباط است و عبدالکریم بچه بخشی از بوشهر است که بیشتر با گردشگران ارتباط دارد.
فهیم اضافه کرد: علم فردی که متعلق به روسیه است و ارتباط دلی بچه‌ها بدون اینکه زبان یکدیگر را بفهمند قابل توجه است. جهان این فیلم بزرگ است اما در قامتی کوچک و جوانانه مطرح می‌شود. موافق این هستم که بدویت داریم و این بدویت باید به گونه‌ای باشد که به وجدان مدیران تلنگر بزند که این جوان و نوجوان دل گرمی دارد و می‌تواند انسان بزرگی باشد.
رضا درستکار نیز درباره «تنهای تنهای تنها» بیان کرد: این فیلم بدنه ضعیفی دارد و تحمل یک نقد سنگین را ندارد. عبدی‌پور فیلم اولش را ساخته و باید با اغماض بیشتری درباره فیلم صحبت کنیم و دوم اینکه این فیلم محصول جایی خارج از پایتخت ایران است و رد شدن از موانع و رسیدن به این مقطع به نظرم ارزشمند است.
این منتقد ادامه داد: اولین نکته مقابل این فیلم آن است که فاقد اصالت سینمایی است و کاملا مشخص است که «تنهای تنهای تنها» با عسرت و تنگدستی ساخته شده و اصلا قصه‌ای به مفهوم واقعی وجود ندارد که از طریق آن درامی به وجود بیاید و بحث هسته‌ای مطرح شود.
وی افزود: من این فیلم را سه مرتبه دیدم و هرسه بار برایم متفاوت بود. در جشنواره فیلم از طریق خانم آنا روایت می‌شد و نما‌ها هم به غایت ساده بودند. فیلم در جشنواره درست شروع می‌شد اما غلط بود چون خانم آنا به مسائلی اشاره می‌کرد که طبیعتا نباید روحش هم خبردار آن باشد. وقتی امروز فیلم را دیدم متوجه تغییر تدوین فیلم شدم و این «تنهای تنهای تنها» همانی نیست که قبلا دیده بودیم و با یک فیلم جدید روبرو هستیم.
علیرضا درستکار توضیح داد: تصاویری که درباره آقای جلیلی، بحث هسته‌ای و غیره در دوره احمدی‌نژاد بود، حذف شده بود و اصلا یک فیلم دیگر است. این فیلم در یک سالی که از عمرش نگذشته رسما زمانش منقضی شده است. در فیلم‌هایی از این دست مثل دونده امیرنادری که بیان هنری دارند، از طریق موضوع نمی‌خواهند مسأله‌ای را برجسته کنند.
این منتقد اضافه کرد: با چسباندن چندتا کلیشه از تیترهای روزنامه‌ها فیلم سیاسی نمی‌شود و فقط یک پلان از نیروگاه‌های اتمی بوشهر دارند که بی‌ربط است و بهتر این بود که نباشد. براساس همین نگره عده‌ای موج سواری کردند و به این فیلم جایزه‌های بی‌شماری دادند و در اینجا بحث جایزه‌های فرعی جشنواره به طور کلی زیرسوال می‌رود. آن نهادهایی که به این فیلم به عنوان فیلم برگزیده جایزه دادند، خوب است که بیایند و فیلم جدید را ببینند.
درستکار درخصوص تلفیق دنیای فانتزی و واقعیت درفیلم یادآوری کرد: این دو پدیده اصلا به یکدیگر متصل نشده‌اند و باید قصه روشن و مسیر روایت مشخصی داشته باشیم. در حال حاضر راوی فیلم یک خانم هست و نیست و چندان مشخص نیست که از چه زاویه‌ای چه کسی به قصه نگاه شود. پدیده فانتزی فیلم با بافت اصلی قصه هماهنگ نیست.
وی افزود: من لایه سیاسی فیلم را در موضوعات جاری هسته‌ای ندیدم بلکه به نظرم پختگی جامعه‌شناسانه در نگاه فیلمساز وجود ندارد چون جامعه ایران را جامعه بدوی و جامعه مقابل خودش را متمدن با تمام مختصاتش نشان می‌دهد. این اتفاق در فیلم‌های سرخپوستی و وسترن می‌افتاد و جامعه بدوی مقابل جامعه وسترن قرار می‌گیرد.
درستکار تشریح کرد: نقطه قوت این فیلم شاید شخصیت رنجرو باشد که نوجوان حراف و تک گوست. رنجرو تنها نیست و افراد بسیاری اطراف خودش دارد. لایه اصلی این فیلم روح وسترن دارد و قسمت مربوط به ما را بدوی ترسیم کرده است.
در انتها احسان عبدی‌پور کارگردان «تنهای تنهای تنها» روی خط «هفت» آمد در رابطه با حذف شدن برخی صحنه‌ها از فیلم گفت: اصلا صحنه‌ای در فیلم نبوده که سیاسیون در تلویزیون باشند و ما آن را حذف کرده باشیم. ما تکه‌هایی از فیلم را به لحاظ تدوین شسته رفته‌تر کردیم وگرنه چیزی به خاطر برجسته کردن جریان نبوده است. اصلاح می‌کنم که گفتم هیچ آدم سیاسی از این فیلم دفاع نکند و معتقدم اگر فیلمی بخواهد از سیاست زدگی دفاع کند و سیاستمداران از این رویکرد دفاع کنند، حتما این فیلم کارکرد لازم را نداشته است. در جلسات نقد به این اشاره کردم که این فیلم سلامی به صلح است.
انتهای پیام/
