یا مرا ببر به خونه تون یا بیا به خونه من!

به گزارش گروه "رسانه‌های دیگر" خبرگزاری تسنیم، سعی کرده‌ایم در این مقام طنز اکثر روزنامه های کشور را جمع کنیم تا دستکم در اینترنت گردی روزانه، لبخندی روی لب تان بنشیند.

**کیهان: شیرینی! (گفت و شنود)

گفت: برخی از مدعیان اصلاحات بدجوری به چند هفته نامه و ماهنامه زنجیره ای وابسته به جبهه اصلاحات حمله کرده و گفته اند که آبروی جبهه اصلاحات را برده اید!

گفتم: چرا؟! واسه چی؟

گفت: اعتراض کرده اند که چرا بیشتر مطالب این مجلات را با ترجمه آثار نویسندگان آمریکایی و اروپایی پُر می کنید؟!

گفتم: اصلاحاتچی ها که عاشق آمریکا و اروپا هستند.

گفت: اعتراضشان این است که ترجمه آثار نویسندگان آمریکایی و اروپایی را با تغییرات جزئی به نام خودشان چاپ می کنند! و گفته اند؛ اسم مجله ایرانی است ولی تولید داخلی ندارد!

گفتم: یارو شیرینی کشمشی خریده بود ولی دید حتی یک دونه کشمش هم توش نیست، به شیرینی فروش  اعتراض کرد و شیرینی فروش گفت؛ مرد حسابی! مگه وقتی شیرینی ناپلئونی میخری توی هر کدوم از اونا، یک ناپلئون هست؟!

**سیاست روز: سازهای پشت گلدان می رسند / اندک اندک جمع مستان می رسند

محمد رویانیان: من یک بار دیگر نشستم فیلم دربی را دیدم و تازه فهمیدم که این مسابقه چقدر بی کیفیت بود.
به نظر شما مدیرعامل باشگاه پرسپولیس با کدام یک از مکانیسم های زیر به این نتیجه رسد؟
الف) تئوری قبض و بسط
ب) نظریه مثل افلاطونی
ج) قانون سوم نیوتون
د) تئوری الاحساس والمشاهده

مدیر اخلاق پزشکی سازمان نظام پزشکی: من با این عنوان که بیمارستان های دولتی را ... بنامیم به هیچ وجه موافق نیستم.
نقطه چین فوق را پر کنید:
الف) ضرابخانه
ب) تنبل خانه
ج) غسالخانه
د) خانه آخرت

تلویزیون بالاخره «ساز» را نشان داد.
دستاورد فوق یادآور کدام یک از ترانه های غیرمبتذل زیراست؟
الف) همه چی آرومه / من چقدر خوشحالم
ب) خوشگلا باید حرکات موزون انجام بدهند.
ج) یا مرا ببر به خونه تون یا بیا به خونه من!
د) اونجا کیه کیه؟ پشت گلدون چیه؟ سایه ش رو من می بینم.

خبر زیر یادآور کدام ضرب المثل شیرین فارسی است؟
الشرق الاوسط : ائتلاف معارضان سوریه اعلام کرد که در صورت مشارکت ایران در کنفرانس ژنو 2 هرگز در این کنفرانس شرکت نخواهد کرد.
الف) یکی را توی ده راه نمی دادند سراغ خانه کدخدا را می گرفت.
ب) فلانی خیلی خوش پر و پاست، لب خزینه هم می نشیند.
ج) کسی که به ما نپریده بود، کلاغ ورپریده بود.
د) همه موارد صحیح است.

**شرق: داستان استرس

ساعت شش صبح بیدار شدم و استرس این را داشتم که امروز زوج است یا فرد. بعد استرس این را پیدا کردم که من ماشین ندارم و بعد استرس پیدا کردم که اگر ماشین داشتم رانندگی بلد نبودم.

ساعت هفت صبح از خانه بیرون زدم و استرس داشتم که الان این چیزی که می دهم توی ریه هام هواست که پس است، یا سم است که کم هم نیست. بعد استرس پیدا کردم اگر این سم من را بکشد چه می شود؟ بعد وقتی فکر کردم مسوولان دارند تلاش می کنند معنای آدم را به «آه» و «دم» تقلیل دهند خوشحال شدم.

به هرحال با این هوای آلوده آدم یک آه می کشد و دم آخر را بازدم می کند.  ساعت 7:30 صبح در ایستگاه اتوبوس بودم. منتها وقتی چپیدم تو استرس پیدا کردم، چون نصف آخرم از لای در بیرون مانده بود. ساعت 7:40 صبح توی ایستگاه اتوبوس پرت شدم بیرون و استرس پیدا کردم دیرم نشود. دویدم سمت مترو.

قطار که راه افتاد استرس پیدا کردم چون با اینکه جاییم لای در مترو نمانده بود، اما همه جام کف مترو پهن بود و به عنوان کفپوش زیر پای مردم گیر کردم. اما وقتی دیدم محتوای جیب هام را دزدیدند استرس گرفتم. ساعت 7:50 از ایستگاه مترو هفت تیر فرار کردم. اما استرس گرفتم چون مامور گشت منتظرم بود.

گفت: این چه وضع بیرون آمدن است؟ گفتم: چم است؟ گفت: شلوارت کو؟ نگاه کردم دیدم هم جیب هام را توی مترو خالی کردند، هم ناکس ها تنبان بنده را بادبان کرده اند و بادبان را هوا کرده اند. استرس گرفتم. ساعت 8:00 رسیدم سر کار. ولی استرس داشتم چون روز آخر قرارداد یک ماهه ام بود.

ساعت 8:20 استرس گرفتم چون آتش سوزی شد. استرس گرفتم نسوزم. ساعت 10:15 صبح از پنجره کله ام را آوردم بیرون که از دود خفه نشوم، دیدم ماموران آتش نشانی یک شلنگ دستشان است. داد زدم: خب سر شلنگ را بگیر این ور. سوختیم. داد زدند: آبش فشار نداره نمی رسه.

گفتم: با آفتابه آب بیارید، سوختم. ماموران خندیدند و به هم گفتند چه مرد فانی است. ببینیم فانی می شه یا فان می مونه. ساعت 11:08 صبح یک نردبان زپرتی را چسباندند به پایه ساختمان و گفتند بیا پایین، استرس گرفتم.

ساعت 12:23 سرم را از پنجره آوردم بیرون چون داشتم برشته می شدم. ماموران آتش نشانی و مردم که به من لطف داشتند برایم دست تکان می دادند. من هم باهاشان بای بای کردم و خودم را پرت کردم پایین. استرسم در افول بود.

ساعت 13:14 ظهر من را از آنتن ماهواره همسایه طبقه ششم رهاندند. قلاب شلوارم گیر کرده بود به نوک ال ام بی و به عنوان پارازیت جلو امواج ماهواره را گرفته بودم. استرس داشتم الان سریال سلطان سلیمان با پارازیت پخش نشود و زن و بچه مردم زابه راه نشوند.

از مسوولان درخواست می کنم ال ام بی ها را به عنوان وسایل پیشگیری از سقوط جمع نکنند. ساعت 15:47 بعدازظهر خودم را رساندم به ایران زمین تا کمی دوردور کنم و حالم جا بیاید. یک مرتبه زیر پام خالی شد و استرس گرفتم. پروژه بابک زنجانی بود.

ساعت 17:32 داشتم به سمت نامعلومی حرکت می کردم که هواپیمایی را در آسمان دیدم. به عادت بچگی برایش دست تکان دادم. دیدم خلبان من را شناخته و دارد می آید سمتم. استرس گرفتم. داشت سقوط می کرد روی سرم. با استرس دویدم. خلبان هم دنبالم کرد.

ساعت 19:13 دیدم یک پرادو (برای حمایت از خودروهای ملی اسمشان را عمرا ببریم، تا حذف نشود!) دارد می آید طرف من. فکر کردم استاداصغر یا استاداکبر یا مادر رجب هستند. مادر رجب بود. همین طور داشت می آمد سمتم. سرش را آورد بیرون و داد زد: ننه، ترمزش کدومه؟ گفتم: ترمزش هر کدوم باشه یا نمی گیره، یا بعدا می گیره.

خوشبختانه کمربند ایمنی را نبسته بود وگرنه خفه می شد. جفتمان استرس داشتیم. ساعت 19:22 رفتم در بر یار و استرس داشتم چون می خواستم درخواست ازدواج کنم. ساعت 19:44 جلو در یار بودم و می خواستم در بزنم که ماموران شهرداری من را به عنوان اراذل واوباش جمع کردند. وصال مقدر نشد. استرس گرفتم.

ساعت 20:12 شب با سندی که پدر یار در اختیار قرار داد به این شرط که دیگر دوروبر یار دیده نشوم، به علاوه پرداخت کمی شیرینی خشک، برای تسریع در امور اداری، از بین اراذل واوباش با چشمانی اشکبار بیرون آمدم. آنجا تنها جایی بود که باید استرس می داشتم اما نداشتم. ساعت 20:30 همه استرس داشتیم.

ساعت 22:12 به خانه رسیدم و استرس گرفتم چون دیدم صاحبخانه  وسایلم را ریخته در کوچه. ساعت 23:14 استرس داشتم و بعد از یک ساعت ماساژ صاحبخانه توانستم به داخل خانه بروم. ساعت 1:15 بامداد خبرگزاری ها را چک کردم.

ایسنا نوشته بود: «نتایج نظرسنجی مرکز افکارسنجی ایسپا نشان می دهد که «تورم»، «گرانی» و «هزینه های زندگی» اصلی ترین عامل ایجاد فشار روانی بر مردم به شمار می روند.» استرس گرفتم. واقعا چرا سیاه نمایی می کنند؟ ساعت دو بامداد استرس داشتم که خوابم نبرد و صبح به سر کار نرسم. ساعت چهار به خاطر گودبرداری همسایه، خانه ما فرونشست. من استرس نداشتم. خودم را به خواب زدم تا کسی بیدارم نکند.

**تهران امروز: دست در جیب تان نهیم به مهر!

امروز شما عزیزان را به خواندن چند طنز کوتاه و البته منظوم دعوت می کنم.در ضمن ایمیل حقیر و دیگر همستونی های عزیزم آقایان: فیض و امینی، این بالا درج شده است، اگر کلیک رنجه(!) بفرمایید هر سه نفر خوشحال می شویم از نظرها و انتقادات شما آگاه شویم.

در ضمن بنده منتظر سوژه های پیشنهادی شما نیز هستم! البته نام شما نیز به عنوان کاشف یا مخترع سوژه(!) ذکر خواهد شد!

نصیحت به دل!

یک عمر بلا دیدن و در خون خفتن

در غصّه تپیدن و ز درد آشفتن

این قصّه عشق است که گفتم ای دل،

پس دور و برش نگرد، از ما گفتن!

از حکیم مفسد اقتصادی!

دست در جیب تان نهیم به مهر

خانه خویش را کنیم آباد!

ندای درونی برخی ها!

اگر کشور خود به دشمن دهیم

از آن به که خود را به کشتن دهیم(!)

عاشق محتاط!

احتیاطا با خیالش عشقبازی می کنم

یار چون باشد جفاجو، دورکاری خوشتر است!

په نه په عاشقانه!

آن دوست که «شیرینی عالم با اوست»

می رفت و دو چشمم اشکبار از غم دوست

چون دید مرا گفت:آیا می گریی؟!

گفتم: په نه په، پیاز می گیرم پوست!

درخواست از بابا!

خواستم با گریه گِل سازم ز خاک پای یار

طفلِ اشکم گفت بغض آلوده: «بابا، بی خیال!»

گیسو دراز!

نگارم آمد و گفتم به زلف یلدایش

سلام ما برساند به قوزک پایش!

سیر پیشرفت ترانه سرایی در ایران!

دیروز:

ای زلف سرکجت همه چین چین، شکن شکن

مویت برای بستن دل ها رسَن رسَن

امروز:

دوس دختر من موهاش بلونده

ولی گریه می کنه این خرس گنده!

**قدس: مش غضنفر و وانت تاکسی

یَک خِله ای دِرُم که هَم یَک تَطیلی مِبینه، وَرمِخِزه با بِچّه هاش از قِلَشا کِلّه مُکُنه سمتِ مِشَدُ مویِ بدبختَم بایِست بُرُم دنبالِشایُ بیِرُمِشا خِنَما.

ایهَفته یَم که تَطیلی بود، واز اینا هَمَّشا آمدَن مِشَدُ خِلَمَم بِزِم زنگ زد که وَخِزُم بُرُم ترمینال دنبالِشا. هَم اُتوربوسِشا ریسیدُ ایناها داشتن پیِده مِرفتنُ مویَم به ای فِکِر مِکِردُم که بُرُم به یَکدِنه اَزو تاسکیا که اووَرتَر تو صف وایستِده بود بُگُم بیه اینارِ سِوار کُنه، ناسَن یَک یَرِگه با یَک وانت لَخّه آمَد چِفتِ اُتوربوس نِگَر داشتُ داد زد که بِپِرِّن پشتِ وانت که هَم جادارِ یُ هَمَم آرزونتر اَزی تاسکیا مُبُرُمِتا.

ای قومایِ مایَم تا دیدن ای هَم چِفتِشا نِگَر دِشته یُ هَمَم مِگه آرزونتر، جینگی پِرّیدَن پشتِ وانتُ مویَم دِلنگونِش رِفتُمُ کِلّه کِرد سمتِ خِنه ما. خُلصه تا خِنَما، ایقذَر پشتِ وانت از سِرما به خودِما لِرزیدِمُ ایقذَر به ایوَر اووَر پرتاب رِفتِم که همَّما تا دوروز، مَریض احوال تو خِنه اُفتِده بودِم. تازَش کرایَشَم یَک چَن هزارتومنی گیرونتر از تاسکیا باهِما حساب کِرد.

حالا مو یِ مَش غضنفر موندُم مَگِر ای مسؤولایِ ترمینالِما خودِشا مالِ صنفِ وانت دارایَن که هَم هیچکار به کارِ ای وانِتا که تو ترمینال تارتُ پارتَنُ مسافرکیشی مُکُنَنُ هَم آبُرویِ مِشَد رِ بُردَنُ هَمَم کاسیبی تاسکیایِ خَطّی رِ کِساد کِردن، نِدِرَن؟!

انتهای پیام/
خبرگزاری تسنیم: انتشار مطالب خبری و تحلیلی رسانه‌های داخلی و خارجی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه‌ای بازنشر می‌شود.