«رستاخیز» قافیه رقابت را به «روز واقعه» باخت

هم اکنون چند سالی می شود که مخاطب ایرانی، منتظر تماشای فیلم "رستاخیز" است؛ شاید بالا بردن سطح انتظارات از این فیلم و همچنین ایستادن کارگردان شش دانگی چون "احمدرضا درویش"، پشت این کار، سبب شد تا همه منتظر تماشای یک شاهکار باشند اما آنچه امروز صبح نمایش داده شد، یک اثر کاملا معمولی از قیام امام حسین (ع) و واقعه عاشورا بود.

همواره پرداخت قدرتمند در یکی از عناصر تولید یک اثر سینمایی، نمی تواند دلیلی بر موفقیت آن اثر قلمداد گردد کما اینکه بگوئیم تیم تحقیق برای این کار، بیش از 2 سال زحمت کشیدند اما وقتی این فیلم را تماشا می کنیم آیا متوجه این میزان تحقیق گروهی می شویم؟ پاسخ روشن است چون داستان نتوانسته آغاز، میانه و پایان چندان مشخصی بر مبنای اصول داستانی و نه تقدم و تاخر زمانی داشته باشد.

"احمدرضا درویش" برخلاف تمام ساخته های اجتماعی اش، در نگارش فیلمنامه این اثر تاریخی، چندان قوی عمل نکرده است.او نتوانسته حس نوستالژیک برخی نمادها را در فیلم دربیاورد و متعاقب آن، تصویر دراماتیک و کارآمدی از "حق"، که تنها به بیان و کلام امام حسین (ع) محدود می شود را به تصویر بکشد؛ تنها چیزی که در این فیلم از امام حسین (ع) و یاران باوفایش نشان داده می شود، وعظ و خطابه هایی است که قرار است از دل آنها، مخاطبی که مسلمان و شیعه نیست، در یک دیدگاه بی طرف، دست به داوری بزند و از آن طرف، با موجی از شخصیت های معاند با تفکر امام حسین (ع) مواجهیم که به واسطه عملکردهایی که از آنها نشان داده می شود، دست به دشمنی می زنند؛ در واقع سیر روایی فیلم به ترتیبی است که از نشان دادن برخی دشمنی ها و در مقابل آن، وعظ های آموزده امام حسین (ع)، مخاطبی که چندان با این واقعه ارتباطی ندارد، باید دست به انتخاب بزند.حال آنکه داده هایی که مخاطب بتواند در یک فضای بی طرف، مخیر به انتخاب باشد، در فیلم گنجانده نشده است.

و اینچنین می شود که حتی پایان بندی فیلم که باید نقطه اوج این فیلم باشد، خیلی معمولی به تصویر کشیده شده و امام حسین (ع) را در حالی مشاهده می کنیم که در روز دهم محرم، به سر وقت شهیدان سپاهش رفته و بر سر آنها دست می کشد؛ سکانس هایی که بایست تا ابد در سینمای ما ماندگار می شد، تبدیل به سکانس هایی معمولی شد که روحیه قهرمانی را از شخصیت هایش گرفت و به نشان دادن همان تقابل همیشگی خیر و شر با همان کلیدواژه های قدیمی بسنده کرد.

حتی فیلمبرداری و موسیقی اثر نیز در سطح کاملا معمولی عمل کردند.نه فیلمبرداری و نه موسیقی این کار به عنوان دو ابزار قدرتمند ساخت یک فیلمتاریخی، نتوانست به عنوان یک کاراکتر در کل اثر مطرح باشد و بنابراین، هیچ چیز شاخصی در این فیلم رخ نداد.

"رستاخیز" قافیه رقابت را به "روز واقعه" باخت.ما در این فیلم نه تنها با یک شاهکار مواجه نبودیم بلکه 3 ساعت نظاره گر یک فیلم معمولی بودیم با این تفکر در پس زمینه ذهنمان که با بودجه چند ده میلیاردی این فیلم، چند کار شاخص و ماندگار در عرصه سینمای عاشورایی می شد ساخت و از تماشای آن لذت برد.

انتهای پیام/