نسبت سینمای داستانی به مستند مانند نسبت فوتبال به والیبال است
خبرگزاری تسنیم: مپایه‌شناس، کارگردان مستند «فیلم ناتمامی برای دخترم سمیه» با تاکید بر اینکه نسبت سینمای داستانی به مستند مانند نسبت فوتبال به والیبال است، گفت: ماهی نیست که فیلمهای مستند در جشنواره‌ها مقام نیاورند اما چشم همه به فرش قرمز جشنواره است.
مرتضی پایه‌شناس، کارگردان مستند «فیلم ناتمامی برای دخترم سمیه» در گفت‌وگو با خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، درباره تغییراتی که در این فیلم نسبت به انچه در جشنواره سینما حقیقت به نمایش درآمد، گفت: این فیلم تغییراتی داشت. تصاویری که در کانادا فیلمبرداری شده بود به فیلم اضافه شد و قطعه های مبهم فیلم با توجه به بازخور آن در سینما حقیقت کمی اصلاح شد.
وی افزود: زمان مستند «فیلم ناتمامی برای دخترم سمیه» در جشنواره فجر افزایش یافت و به 93 دقیقه رسید. در اولین اکرانی که در برج میلاد داشتیم سالن پر شد و بعد از آن نیز جلسه نقد و بررسی فیلم به صورت خودجوش در سالن کمال‌الملک برگزار شد. این نشست دو ساعت به طول انجامید.
کارگردان «فیلم ناتمامی برای دخترم سمیه» در ادامه تصریح کرد: این فیلم به نمایندگی از همه فیلمهای مستندی که در جشنواره حضور دارند به مسئولین، رسانه‌ها و منتقدین می‌گوید که دارند بخش بزرگی از سینمای ایران را از دست می‌دهند. نسبت سینمای داستانی به سینمای مستند در کشور ما مثل نسبت فوتبال به والیبال است.
پایه‌شناس اضافه کرد: ماهی نیست که فیلمهای مستند ایرانی در جشنواره‌ها مقام نیاورند و در دنیا دیده نشوند. ما فیلمهای مستند خیلی خوبی تولید می‌کنیم اما مثل فوتباال تمام نگاه‌ها به سمت سینمای داستانی است. فرش قرمز برای سینمای داستانی انداخته می‌شود و همه رسانه‌ها و منتقدین به این سینما توجه ویژه دارند.
وی افزود: تا حدودی این توجه ویژه قابل درک است زیرا جذابیتهایی در سینمای داستانی وجود دارد که شاید در سینمای مستند نباشد. همه حمله‌ای که به سینمای مستند می‌شود و باعث می‌شود آن را در طبقه منفی دو جشنواره پخش کنند و نگهدارند بخاطر بحث گیشه و جذابیت است.
کارگردان «فیلم ناتمامی برای دخترم سمیه» در ادامه گفت: این نوع نگاه به سینمای مستند در حالی است که اگر شما به مجلات و سایتهای خبری رجوع کنید، می‌بینید که خیلی از فیلمهای داستانی نمی‌توانند هزینه تولید خود را جبران کنند. از طرف دیگر در این جشنواره فیلمهای داستانی زیادی پخش شد که منتقدان در اواسط فیلم سالن را ترک کردند و اهالی رسانه به دیالوگهای ان می‌خندیدند.
پایه‌شناس در ادامه با تاکید بر جذابیت سینمای مستند در ایران خاطرنشان کرد: من در هنگام اکران مستند خودم در این جشنواره با واکنشهایی از جانب تماشاچیان مواجه شدم که نشان می‌داد ما برای نگهداشتن آنها در سالن هنگام اکران فیلم مستند مشکلی نداریم. مشکل ما آوردن مخاطب به سالن است.
وی اضافه کرد: نیامدن تماشاگر به سالنهای اکران فیلم مستند به دلیل ضعف‌های مدیریتی و عدم توجه منتقدان و اهالی رسانه به این بخش از سینما است.
کارگردان «فیلم ناتمامی برای دخترم سمیه» در پایان گفت: سینمای داستانی برای من جذاب نیست ولی سرگرم کننده است. سینمای داستانی ما که شخصیتهای آن کاغذ دیواری‌های روی دیوار هستند و هیچ عمقی ندارند و هیچ مسئله‌ای را مطرح نمی‌کنند، هیچ ارزشی برای من ندارد. فیلمهای داستانی هیچ دغدغه‌ای را در ما زنده نمی‌کنند و با پایان فیلم همه چیز برای تماشاچی به پایان می‌رسد. من عاشق فیلمهای مستند هستم زیرا وقتی سالن را ترک می‌کنی تازه فیلم برای ما شروع می‌شود.