دعا می کنیم دولت به خطا نرود

به گزارش گروه "رسانه‌های دیگر" خبرگزاری تسنیم،روزنامه رسالت مطلبی را با عنوان«دعا می کنیم دولت به خطا نرود»در ستون سرمقاله خود و به قلم دکتر حامد حاجی حیدری به چاپ رساند:

فایده جمع‌بندی سال، عبرت و اعتبار است. عبرت و اعتباری برای سال آتی و سالیان بعد. ... و در عبرت و اعتبار سال 1392، هیچ چیز مهم‌تر از جمع‌بندی انتخاب ما در 24 خرداد 92 نیست. در انتخابات هشتاد و چهار، به گزینه اصولگرایانه رأی دادیم، و فی‌الفور، پس از انتخابات، وجوه بهینه آن انتخاب، خود را بر بسیاری از مردم نشان داد، طوری که رأی او در دور دوم با قدرت بیشتر تکرار شد. یک رئیس جمهور مردمی به قدرت رسیده بود که خاطره تابناک رئیس جمهور مردمی و ساده زیست شهید رجایی را در خاطره‌ها زنده می‌کرد و مبارزه با فساد را لااقل به عنوان یک دستور کار و مطالبه سیاسی در ویترین سیاسی گذاشت. به میان مردم رفت، و قدرت را از انحصار مدیران مستقر در تهران (مدیران پروازی) در آورد و به نقاط پیرامونی منتقل نمود. قدرت را از سازمان برنامه و بودجه با کارشناسان مزین به الگوهای کلیشه‌ای قدیمی گرفت، و به استانداری‌ها و مدیران منطقه‌ای آشنا به مسائل مردم سپرد. سیاست به مردم بازگشته بود. این طور بود که مردم با رأی بالاتری مجدداً او را انتخاب کردند.

در انتخابات هشتاد و هشت، خیلی سریع‌تر از آنی که توقع می‌رفت، معلوم شد که انتخاب گزینه اصولگرا صحیح‌ترین انتخاب ممکن بود. دو رقیب اصلی، تعهد خود به پاسداری از قانون اساسی را خیلی شتاب‌ناک زیر پا گذاشتند، و ترجیح دادند که در پیگیری اعتراض خود به صحت انتخابات، از مسیر قانون خارج شوند و از در بغی و محاربه درآمدند.و امسال، در انتخابات نود و دو، در حالی که جوانان مسلمان، با ارزیابی از موقعیت حساس پرونده هسته‌ای حمایت همه جانبه مردم از مذاکره کننده هسته‌ای وقت را پس از نشست قاطع و موفق آلماتی2، دوپینگ مکانیسم مذاکرات و سوق دادن این مذاکرات به سمت فیصله قلمداد کردند، علاوه بر آن که بر معیار انقلابی و خط ولایی سلامت و ساده‌زیستی به سمت گزینه مقاومت پیش رفتند؛ ولی، در مجموع، با صحنه‌ای که پدید آمده بود، دکتر حسن روحانی حایز نیمی از آرا گردید و رئیس جمهور شد. برداشت غربی‌ها این شد که تحریم‌ها مؤثر واقع شده است، و رسم آن‌ها این بوده و هست که اگر روی شل ببینند، سفت می‌کوبند.

القصه؛ از همان مراسم تحلیف، رویدادهایی به وجود آمد که نشان ‌داد که جوانان مسلمان در تشخیص خود اشتباه نکرده بودند. برخی به مراسم تحلیف دعوت شدند در حالی که به دلیل دعوت به محاربه، مستوجب عقوبت بودند این روند ادامه یافت، به نحوی که عاملان و ساکتان محاربه عظیم سال هشتاد و هشت، بر صدر نشستند، و کسانی که در آن خیانت شگرف به تاریخ دموکراسی این کشور، پشت تاریخ کشور را خالی نکردند، به عنوان تندرو، داس‌وار که نه، کمباین‌گون درو شدند (فقط حدود 7000 مدیر درو شدند). این هم از چشمه‌های درخشان راست‌گویی دولت راست‌گویان و متساهلان و حقوقدانان بود و هست.

کار به جلسه رأی اعتماد رسید. آن هم برای خود معرکه‌ای شد؛ هزار و یک اتفاق عجیب رخ داد، که یکی از آن‌ها «قسم+جلاله+دروغ» بود. وزیر پیشنهادی نفت در صحن علنی رأی اعتماد مجلس، به «قسم+جلاله+دروغ» مستند و متهم شد و نه خود او و نه رئیس جمهور ادعاهای نماینده موجه مجلس (دکتر احمد توکلی) را رد نکردند. آن‌ها که زمانی خود را پرچمدار مبارزه با «دروغ» می‌شمردند، مرتکب «قسم+جلاله+دروغ» شدند و بر آن ایستادگی کردند. این نیز تأیید می‌کرد که تا چه پایه جوانان مسلمان در انتخاب خود مسیر صحیحی پیموده بودند.

هزار و یک اتفاق دیگر هم افتاد، ولی هیچ چیز به اندازه انکار «تدبیر و امید» در دولت «تدبیر و امید» در نظر مردم بد نیامد؛ پنهان‌کاری بی‌سابقه در مورد فتح الفتوح تصوری دولت در برنامه اقدام مشترک ژنو، و همچنین «رسوایی سبد کالا»، نشان می‌داد که این دولت، دقیقاً در همان نقاطی که ادعای برتری داشت، کم توش و توان است. بله؛ دولت «تدبیر و امید»، چشمه‌های ضعیفی از «تدبیر» و «امید» عیان می‌کرد. امید کمی داشت، و تدبیری اندک.

•دکتر حسن روحانی می‌گفت که دولت «تدبیر و امید» برمی‌انگیزد، ولی در خاک دشمن، در نیویورک و در مقابل مدیران رسانه‌های امریکایی، از فرط «تدبیر و امید»، می‌گفت که خزانه خالی تحویل گرفته است تا به حد کافی دشمن جری را جری‌تر سازد، و بارقه‌های سیاه «ناامیدی» را در مردم خود بیش از پیش برافروزد.

•دکتر حسن روحانی می‌گفت که دولت «تدبیر و امید» می‌سازد، ولی در عین ادعای خزانه خالی، یارانه‌ها را بر وعده دو سبد کالا افزود، و همه را در این ابهام افکند که به رغم آن همه دعوی خزانه خالی این وعده‌ها چیست، در حالی که اولویت‌های هزینه‌ای دیگری مانند بهداشت و درمان و مسکن مطرح بودند، و اگر پای یک بودجه و «خزانه سری» در میان بود، اولویت هزینه‌کرد آن در کجاست؟

•دکتر حسن روحانی می‌گفت که دولت «تدبیر و امید» می‌فرازد، ولی پس از آن همه ضعف نشان دادن در مقابل پنج به علاوه یک، چاره‌ای جز تقدیم امتیازات در مقابل آب‌نبات آزاد شدن اندکی از ذخایر ارزی کشور نداشت. اگر اندک دلارهای آزاد شده را کنار هر چیزی، از جمله تحمل حقارت ملی، و تضعیف انسجام و انرژی درونی بگذاریم، باید تصدیق کنیم که ژنو یک عقب‌نشینی در قیاس با آلماتی2 بوده است.

از یک دید وسیع‌تر...

•از یک دید وسیع‌تر، فایده جمع‌بندی سال، عبرت و اعتبار است.

•عبرت و اعتباری برای سال آتی و سال‌های آینده، و در عبرت پذیرفتن، هیچ چیز مخاطره‌آمیزتر از تزئین شیطان نیست. مباد که انسان برای بزک کردن آنچه انجام داده است، حقیقت را تدلیس کند و خود را به خواب بزند. ولی از این مهم‌تر، آن است که انسان بکوشد برای آنکه صحت رأی خود را بر خود و دیگران بنمایاند، دست به اقداماتی بزند که خوبی را بد کند و صالحی را فاسد نماید.

•بر این سبیل، و با آگاهی از این دو خطر، خدا گواه است که ما در سالی که گذشت، بیش از حد تصور و توان خود کوشش و دعا کردیم که دکتر حسن روحانی و کابینه او توفیق یابند و به خطا نروند، ولی آن‌ها به خطا رفتند. ما دوست داشتیم که حالا که او رئیس‌جمهور ایران اسلامی گردیده است، تمام برآوردها و پیش‌بینی‌های ما قبل از انتخابات درست از آب در نیاید و او در صدارت عظمایی خود توفیق یابد. ولی تاکنون...

•خدا گواه است که ما هم دوست نداشتیم که این دولت در توزیع سبد کالا چنین ناموفق شود، ولی اوج کم‌تحرکی و بی‌تدبیری، از قبل هم برآورد می‌شد. اصولاً اداره کشور در این شرایط، بدون مدیران پر نشاط و متحرک و پر امید میسر نبود و نیست.

•خدا گواه است که ما هم دوست داشتیم که این دولت در تنها نقطه قوتی که فی‌الواقع برای خود قایل بود، موفق شود، ولی آنها در مذاکرات اتمی دشمن غدار را جری کردند.

•خدا گواه است که ما در سال نود و سه، همچنان کوشش و دعا خواهیم کرد که دکتر حسن روحانی و کابینه او در راه «تدبیر و امید» توفیق یابند و بیش از این به خطا نروند.

انتهای پیام/
خبرگزاری تسنیم: انتشار مطالب خبری و تحلیلی رسانه‌های داخلی و خارجی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه‌ای بازنشر می‌شود.