می‌شد منازعه هسته‌ای‌ را زودتر ساماندهی کرد

به گزارش گروه "رسانه‌های دیگر" خبرگزاری تسنیم، جام جم نوشت؛ ریاست‌جمهوری حسن روحانی، هر نکته مثبت و منفی که داشته باشد مسلما همه با این موضوع موافقند که با روی کار آمدن او، دیگر از آن تنش‌های عجیب و غریبی که در یکی دو سال آخر دولت قبل در روابط دو قوه مقننه و مجریه وجود داشت، خبری نیست و علی لاریجانی، رئیس پنجاه وشش‌ساله مجلس شورای اسلامی، دوران کم استرستری را دست‌کم در زمینه نوع تعامل با رئیس دولت می‌گذراند.

شاید آرامش ناشی از همین مساله، یکی از دلایلی باشد که او به این بیندیشد بخشی از وقت خود را در روزهای پایانی سال به گفت وگو با رسانه ها اختصاص دهد و بر همین اساس در دفتر کارش در ساختمان زیبای مشروطه با او به گفت وگو نشستیم؛ گفت وگویی که از مسائل کلان مملکتی تا روابط شخصی او با اعضای خانواده اش را شامل می شود.لاریجانی در بخشی از این گفت وگو که به موضوعات سیاسی روز کشور مربوط است، به مسائلی از جمله روابط دولت و مجلس و مذاکرات هسته ای پرداخته و از دغدغه هایش درباره فعالیت های حزبی و تشکیلاتی در کشور سخن گفته است. او درباره مذاکرات هسته ای معتقد است در گذشته هم می شد به توافقی که اخیرا میان ایران و 1+5 حاصل شده، دست یافت اما برخی سنگ اندازی های غرب در کنار بعضی اشتباهات در داخل، مانع تحقق این موضوع شد.

این گفت وگو را پیش رو دارید.

با روی کار آمدن دولت جدید به نظر می رسد دوران بهتری در تعامل دولت و مجلس آغاز شده است و بر همین اساس می خواهم اولین پرسش را به این بحث اختصاص دهم. تعامل دولت و مجلس، ارتباطی ظریف است که حساسیت های زیادی دارد؛ از یک سو ممکن است مجلس به وادادگی در برابر دولت متهم شود و از سوی دیگر به کارشکنی در کارهای قوه مجریه؟ حد و مرز تعامل نمایندگان با دولت از نظر شما کجاست؟

مرزهای این تعامل تقریبا در قانون اساسی و همچنین قوانین دیگر روشن است. براساس قانون اساسی، قوا از هم مستقل است و تعامل نباید استقلال آنها را از بین ببرد. البته استقلال به معنای این نیست که همراهی و همکاری نداشته باشند چون یک حکومت مطلوب، حکومتی است که قوا با یکدیگر همکاری داشته باشند؛ مستقل بودن به این است که خودشان تصمیم بگیرند. مثلا یکی از وظایف دولت این است که لوایح را به مجلس بدهد و در این زمینه باید براساس زمان بندی های تعیین شده، وظیفه اش را انجام دهد. مجلس هم بر اساس سیاست ها و آیین نامه داخلی، این لوایح را مورد بررسی قرار می دهد. بنابراین، این حدود تا مقدار زیادی روشن است.

در موضوع تعامل دولت و مجلس، آنجا که معمولا بحث برانگیز است و اغلب با انتقاد دولتی ها همراه می شود استفاده مجلس و نمایندگان از ابزار نظارتی از جمله سوال و استیضاح است. در این زمینه چه ملاک و معیاری وجود دارد؟

باید بپذیریم لوازم یک حکومت دموکراسی این است که مجلس، قوانین را تصویب و بر اجرای آنها نظارت کند. راه نظارت هم همین است که وزیران بیایند در کمیسیون ها از نظرات خود دفاع کنند یا اگر جایی لازم بود از آنها سوال شود. این سوال به معنای روشنگری است و من فکر می کنم دوستانی که در دولت هستند باید بپذیرند که این بخشی از وظیفه آنهاست و امر زاید و فرعی نیست. در بعضی کشورها که اصلا وزیران عضو مجلس هستند، پاسخگویی روشن تری دارند.

شما این انتقاد دولتمردان را مبنی بر این که حجم سوالات از وزیران مقداری زیاد است، قبول دارید؟

البته این که سوالات باید در وزن و جایگاه خودشان باشد حرف درستی است و از هر چیزی به اندازه خودش باید استفاده شود، اما باید این گونه به موضوع نگاه کنیم که سوال به معنای اخلال در تعامل نیست بلکه اجرای وظیفه است. گاهی من دیده ام برخی در اظهاراتشان این گونه وانمود می کنند که اگر سوال شود پس تعامل به هم می خورد. در حالی که این طور نیست. مشکل در این است که در گذشته برخی رفتارها درست نبود و اکنون توقعاتی به وجود آمده که از سر نگاه درازمدت نیست، بلکه یک سری هیجانات است. ما باید بپذیریم قواره حکومت ما این است که دولت، وظیفه خودش را بدرستی انجام دهد و مجلس هم در جاهایی که نیاز است بررسی کند و نظر دهد. در مجموع، من تعامل دولت و مجلس را مفید می دانم. البته در مجلس، نظرات مختلفی وجود دارد و این طبیعی است اما برآیند کار مجلس با دولت، تعامل مثبتی است.

در همین بحث تعامل دولت و مجلس، واژه ای که اغلب از سوی برخی همکاران خودتان در مجلس هم استفاده می شود، وکیل الدوله بودن است که به برخی نمایندگانی اطلاق می شود که مدافع دولت در مجلس هستند. نظر شما درباره چنین واژه هایی چیست؟

این واژه در ادبیات سیاسی ما، سابقه تاریخی دارد، اما به نظر من نباید از چنین واژه هایی استفاده کرد. اگر نماینده ای از نظر دولت حمایت کند باید به او حق داد، همان طور که باید به کسی که مخالفت می کند حق بدهیم. مهم این است که موضعگیری از سر درد و آشنایی به مسائل باشد. قبلا هم نمایندگانی بودند که از دولت حمایت می کردند. البته بعضی از نمایندگان هم هستند که علاقه ای به این گونه وابستگی ها ندارند و می خواهند مستقل باشند. آنجا که دولت کار خوبی انجام دهد حمایت می کنند و آنجا که اقدام دولت را قبول نداشته باشند مخالفت می کنند. من بدنه مجلس را از این جنس می بینم که هیچ علاقه ای ندارند دربستی کار کنند و دائم در موضع موافق یا مخالف باشند بلکه به مضمون کار نگاه می کنند.

این نکته ای که اشاره کردید مبنی بر این که در گذشته رفتارهایی وجود داشته که باعث شده توقعاتی به وجود بیاید، آیا منظورتان این است که در گذشته، همراهی های غیرمعمولی با دولت شده است؟

برای مدتی در مجالس قبل، نوعی از همراهی وجود داشت که فقط به عنوان ها توجه می کردند و این ممکن است برای موقت، مفید باشد اما در درازمدت برای کشور مفید نیست. من همیشه، چه در مجلس هشتم و چه در مجلس نهم، چه در دولت قبل و چه در دولت فعلی، به دوستان تاکید کرده ام مهم این است که مجلس، مستقل باشد. استقلال مجلس به معنی عدم همراهی نیست. آنجا که مفید و درست می داند برای منافع مردم باید همراهی کند و آنجا که درست نمی داند نظرش را می گوید. البته، گاهی بحث مصالح هم مطرح می شود و ممکن است انسان احساس کند اگر از برخی اشکالات جزئی صرف نظر کند بهتر است ولی در مسلک، نباید تغییری به وجود بیاید.

بعضی از نمایندگان بخصوص آنهایی که وابسته به طیف جبهه پایداری هستند نسبت به مدیریت شما انتقادات زیادی وارد می کنند. آیا در مدت این چند سال که ریاست مجلس را به عهده داشته اید تلاشی برای نزدیک کردند دیدگاه این نمایندگان به دیدگاه های خود انجام داده اید؟

ما یک ارتباط رفاقتانه ای با تمام نمایندگان داریم و هیچ ایرادی نمی بینیم که بعضی از دوستان به روش ما انتقاد داشته باشند. این حق آنهاست، اما به هر حال من یک روشی را برای اداره کشور مطلوب می دانم و یک مسلکی هم برای اداره مجلس دارم. البته ما که مطلق نیستیم و از راهنمایی های دیگران هم استفاده می کنیم. مهم این است که ما بپذیریم جریان ها و صاحب نظران سیاسی، برای آینده کشور با هم گفت وگو داشته باشند و به دنبال حذف و تحقیر و انگ زدن به یکدیگر نباشند. ما چنین رفتارهایی را در هیچ دوره ای درست نمی دانستیم، چرا که سایش هایی به وجود می آورد و کدورت هایی ایجاد می کند که به کم شدن توان ملی منجر می شود. اما اگر نظری داشته باشند ما اشکالی نمی بینیم که نظراتشان را مطرح کنند. آنجایی اشکال است که این اختلاف نظرها به نفرت و دشمنی و لنگه کفش و این گونه مسائل تبدیل می شود.

با وجود همه این حرف ها آیا شما تعامل ویژه ای با یک گروه خاص مثل جبهه پایداری برای نزدیک کردن دیدگاه ها داشته اید؟

نه با این عنوان. البته آنها چنین درخواستی نکرده اند و اگر می خواستند مانعی از طرف من نبود. ولی از فراکسیونی که در مجلس هستند، بعضی از آنها آمده اند و صحبت کرده ایم و کلا مشکلی نیست.

مدتی قبل جلسه ای غیرعلنی با نمایندگان داشتید و آن طور که خبر آن از سوی برخی نمایندگان منتشر شده بود در این جلسه به آنها توصیه کرده بودید که در اظهارنظرهایشان از تریبون مجلس با دقت بیشتر و براساس اطلاعات موثق تر صحبت کنند. آیا این موضوع به بحث توافق ژنو و مذاکرات هسته ای مربوط بود یا این که کلی تر بود.

اگر بنا بود علنی بگوییم که علنی می گفتیم. (خنده)

نگاه شما نسبت به انتقاد از توافق ژنو در مقطع فعلی چیست؟

من اشکالی نمی بینم که در مجلس یا در محافل سیاسی اگر کسی نظری دارد، آن را بیان کند. مهم این است که نظرات، چه در این موضوع و چه در موضوعات دیگر که به منافع ملی مربوط می شود با اطلاع و حفظ چارچوب ها باشد، وگرنه چه اشکالی دارد اگر کسی نظر پخته ای درباره توافق ژنو دارد آن را بگوید. منتها این نظرها باید از مجاری و روش هایی که متعارف است بیان شود.

شما خودتان انتقادی نسبت به این توافق داشته اید که به قول خودتان از مجاری صحیح مطرح کرده باشید؟

در این قضایا بی نظر نیستم، ولی نظراتم را از کانالی که لازم است و موثر می دانم بیان می کنم. مساله هسته ای از آن چیزهایی نیست که کف خیابان حل شود. مکانیسم دارد، جایگاه دارد، روش دارد و باید از روش آن استفاده کرد که تصمیم گیری را توانمند کند و اغیار از آن سوءاستفاده نکنند.

نظر شما درباره درخواست چندی قبل تعدادی از نمایندگان برای نقد علنی و رسانه ای توافق ژنو چیست؟

در برخی چارچوب ها، اشکالی ندارد نظرات را بیان کرد، حتی در مجلس هم گاهی اوقات نظر می دهند و عیبی ندارد، اما چارچوب ها باید حفظ شود. من فکر می کنم رعایت چارچوب هایی که باعث شود دیگران از اظهارات افراد سوءاستفاده نکنند، راه علاج مشکلات است. در مجموع، به نظر من اشکالی ندارد اگر فردی بگوید که مثلا اگر فلان کار به این نحو انجام می شد بهتر بود.

شما کلا با انتقاد از مذاکرات هسته ای از تریبون مجلس موافق هستید یا مخالف؟

اگر انتقاد، مبانی عقلایی و منطقی دقیقی داشته باشد چه اشکالی دارد اگر مطرح شود؟

فکر نمی کنید اگر نمایندگان از مجاری دیگری برای بیان انتقادشان در این حوزه استفاده کنند موثرتر و مفیدتر باشد؟

هر کسی یک روشی دارد. بستگی دارد به این که چه چیزی و در چه زمانی بیان می شود. این که در مجلس، نظراتی در این زمینه بیان شود اشکالی ندارد. مگر در مجالس دیگر، چنین مباحثی مطرح نیست؟

شما در مقطعی، ریاست تیم مذاکره کننده هسته ای کشورمان را به عهده داشتید. آیا در آن مقطع، امکان رسیدن به توافقی که اکنون حاصل شده است وجود نداشت؟

شرایط، کاملا متفاوت است. من وزن بیشتر این سنگ اندازی ها و عدم توافق را در بیرون و در عملکرد قدرت های بزرگ می بینم. تلقی آنها این بود که ایران به این تکنولوژی دست نمی یابد و بنابراین دائم مانع تراشی می کردند که ایران جلوتر نرود.

من این نکته را هم عرض کنم که ایران همیشه به دنبال مذاکره برای حل سیاسی این موضوع بود و این که می گویند ایران میز مذاکره را ترک کرد از آن حرف های قلابی است که مطرح می کنند تا مشکل خودشان را حل کنند، وگرنه آنها بودند که یا نمی آمدند یا بعد از توافق، می زدند زیر میز و خلاف توافقات عمل می کردند. من فکر می کنم آنها بعد از مدتی متوجه شدند که ایران از مرزها عبور کرد و صاحب فناوری شد و حالا دیگر معنی ندارد که او را منصرف کنیم، پس باید با ایران مصالحه کنیم لذا این دفعه خودشان پا جلو گذاشتند و این هم مربوط به این دولت نیست. آنها قبل از این دولت، تقاضای مذاکره کردند و من فکر می کنم پیشرفت های ایران، معادله را قدری تغییر داد و غرب به این نقطه رسید که راه حلی بجز این نیست.

موضوع دیگر این است که شرایط منطقه ای هم تغییر کرده است و این هم یکی از عوامل مهم است. تغییر شرایط داخلی هم نقشی داشت؟

به نظرم مکانیسم مدیریتی در کار هم موثر است. یعنی ثقل کار، مربوط به سنگ اندازی آنهاست، اما همیشه تاکتیک های داخلی می تواند کمک کند.

بحثی که در تبلیغات انتخابات ریاست جمهوری هم از سوی یکی از نامزدها مطرح شد این بود که در یکی دو نوبت، ایران و غرب به مصالحه نزدیک شده بودند اما نگاه مخالف برخی مسئولان اجرایی وقت، مانع این کار شد.

بله، این موضوع تا حدی درست است، ولی همه مساله، این نبود، چون آنها هم یک عوامل فشاری داشتند. آن موجود عجیب و غریب در آمریکا، جورج بوش؛ او هم مشکل ساز بود و اجازه نمی داد چیزی بسادگی جوش بخورد. اشتباهاتی هم در داخل وجود داشت اما باید همه اینها را با هم بگوییم و واقعیت این است که وزن آن طرف، کمتر از مشکلات داخلی نبود.

این موضوع که ما اکنون به طور کامل به تکنولوژی چرخه سوخت دست یافته ایم چقدر در ترغیب مسئولان کشور برای رسیدن به راه حلی در زمینه حل مساله هسته ای نقش داشت. آیا در زمانی هم که هنوز به طور کامل به این فناوری نرسیده بودیم به همین اندازه فعلی، برای مصالحه با غرب، انگیزه داشتیم؟

تا آنجا که من اطلاع دارم هیچ وقت ایران به دنبال این نبود که این منازعه، زیاد از حد گسترده شود. منتها دیگران این موضوع را شعله ور می کردند. اگر سوال این باشد که آیا ما زودتر نمی توانستیم به چنین توافقی دست یابیم، پاسخ این است که بله می توانستیم. این برمی گردد به همان مساله که باید در داخل از فنون لازم و متناسب با زمان استفاده می شد. چون ما مدتی است که به این فناوری رسیدیم. اینها به بخش هایی مربوط است که قدری جنبه تاکتیکی دارد، ولی اصل این که غرب، منازعه با ایران را برای مدتی تشدید کرد برای آن بود که نمی خواستند ما به اینجا برسیم. ما در این مقطع باید فشارها را تحمل می کردیم و هزینه اش را می دادیم، اما از مرحله ای به بعد، می شد زودتر این مساله را ساماندهی کرد.

می خواهم کمی هم به مسائل داخلی و جریان های سیاسی کشور بپردازیم. گفته می شد که شما قصد دارید برای یکپارچگی اصولگرایان، حزبی فراگیر تشکیل دهید، آیا چنین سیاستی را دنبال می کنید؟

من چنین نظری نداشته ام اما در رسانه ها این گونه مسائل را مطرح می کنند و گاهی هم می بافند و برخی هم در موردش اظهارنظر می کنند و ناگهان انسان با یک کاخی روبه رو می شود که بنیان ندارد. اصولا هم حرف منطقی ای نیست و من بعید می دانم که همه جریان های اصولگرا در یک حزب جا بشوند. اینها عقاید مختلفی دارند و این در حالی است که حزب، یعنی یک مرام سیاسی، دیپلماتیک و اقتصادی. آیا واقعا همه گروه های اصولگرا در این امور مشابهت دارند؟ البته اختلاف نظر اشکالی ندارد، حرف من این است که اینها، در یک حزب نمی گنجند و این تئوری، خیلی پایه محکمی ندارد.

این که در کشور، تشکیلات وجود داشته باشد خیلی کار خوبی است و اصولا ساماندهی امر اداره کشور در حکومت های دموکراسی، با تشکیلات، امکان پذیر است؛ البته خیلی هم در این زمینه در داخل کشور مشکل داریم، زیرا یک تلقی در بعضی از رجال کشور وجود دارد که اگر بگویند ما به هیچ حزبی وابستگی نداریم، به این معنی است که خیلی آدم خوبی هستند. تا وقتی چنین نگاهی هست، همه احساس می کنند اگر فاصله ای با تشکیلات بگیرند، مثبت است. الان می بینید هر کسی که رئیس جمهور می شود، می گوید من وامدار هیچ حزبی نیستم و منظورش از طرح این موضوع این است که من خیلی خوب هستم که وامدار نیستم. خب چنین تلقی ای، تسری پیدا می کند و هر کسی که می خواهد در مسائل سیاسی نظری بدهد، می گوید من مستقل هستم. یک سابقه تاریخی هم در ایران نسبت به فعالیت احزاب وجود دارد و وقتی اینها در کنار هم قرار می گیرند عملا مساله تشکیلات و راه اندازی آن با مشکل مواجه می شود؛ اما باید بدانیم کشور ما در دراز مدت به نهادهای مدنی منظم، نیاز دارد که از درون آنها، هم کادر تربیت شود و هم تئوری پردازی صورت گیرد. این که هر کسی سر کار می آید فقط به آشناهای خودش توجه کند، شیوه یک حکومت ایده آل نیست. اگر حزب وجود داشته باشد افراد مجبورند ساختار درون حزبی را قبول کنند و شورای مرکزی حزب، فرد منتخب را پاسخگو می کند و از او می پرسد چرا فلان مسلک سیاسی یا اقتصادی را دنبال می کند. ولی این که همه جریان ها بتوانند در یک قالب قرار بگیرند، ممکن است عملی نباشد.

از اظهارنظرهای شما این گونه برداشت می شود که با فعالیت های حزبی و تشکیلاتی موافقید....

نه تنها موافقم، بلکه آن را ضروری می دانم...

اما عملکردتان غیر از این است و حداقل در انتخابات دو دوره اخیر مجلس در قالب آن تشکیلاتی که به جبهه متحد اصولگرایی معروف شد، فعالیت نکردید.

ما که می خواستیم ورود کنیم، اما شرایط به گونه دیگری رقم خورد. آقای مهدوی کنی، اول به من گفتند شما دو نماینده معرفی کنید اما عده ای شلوغ کردند و گفتند چرا آقای لاریجانی دو نماینده داشته باشد، بعد گفتند یک نماینده معرفی کنید، ما هم قبول کردیم، بعد گفتند این یکی را هم بیرون کنید. ما هم گفتیم وقتی شما این گونه برخورد می کنید پس نیازی به ما ندارید. بنابراین ما مخالفتی نداشتیم. اتفاقا آیت الله مهدوی کنی به صورت تلفنی به من گفتند که شما و آقای قالیباف هر کدام دو نماینده داشته باشید، بقیه هم به نسبتی، نماینده داشته باشند. ما مخالفتی نکردیم. البته آن زمانی که گفتند به جای دو نماینده، یک نماینده داشته باشید مقداری تعجب کردیم اما باز هم مشکلی نبود اما از این یک نماینده هم استقبال نکردند و مرتب، پیغام می دادند بکشید کنار. اتفاقا یادم هست که آن زمان، مقداری کمرم درد می کرد و منزل بودم و بعضی از آقایان آمدند و گفتند کار مهمی داریم. حرفشان این بود که شرایط به گونه ای است که ما فکر می کنیم شما کنار بکشید. ما هم گفتیم که اگر فکر می کنید با کنار کشیدن ما مشکل حل می شود، من حرفی ندارم. ما مانعی نبودیم، بلکه دیگرانی بودند که فکر می کردند اگر به تنهایی تصمیم بگیرند خیلی خوب است و موفق می شوند. چنین مشکلاتی در مسیر فعالیت تشکیلاتی وجود دارد؛ البته این را هم بگویم که به چنین گروه هایی تشکیلات نمی گویند. این که هنگام انتخابات دور هم جمع شویم و نام گروهمان را کلفت بنویسیم، به این کارها تشکیلات نمی گویند. تشکیلات، زحمت دارد و باید برای آن وقت گذاشت، افراد را تربیت کرد و برنامه نوشت. البته این که من جبهه متحد را می گویم، گروه های دیگر هم همین طور هستند و خیلی به هم باجی نمی دهند. کدام یک از این گروه ها، یک برنامه قوی ارائه کرده یا کادر، تربیت کرده اند. همین طوری عده ای رفیق دور هم جمع می شوند و گاهی عاطفی تصمیم می گیرند و مثلا می گویند چون فلانی گفته که با شما خوب است، پس تو هم در فهرست ما باش. در همین انتخابات اخیر دیدیم که پس از انتخابات، همه این گروه ها می گفتند که ما در انتخابات پیروز شدیم. بالاخره ما باید تاثیر برنده بودن یک گروه را می دیدیم اما ما که چیزی ندیدیم. آن تشکیلاتی که من می گویم باید سال ها برایش زحمت کشید.

الان با توجه به اقداماتی که برای تقویت تحزب در دولت و مجلس در جریان است، چشم انداز فعالیت های حزبی را چگونه ارزیابی می کنید؟

راه حل این موضوع، در کارهایی نهفته است که رسانه ها باید انجام دهند. ما تا وقتی، یک باور همگانی نداشته باشیم که اداره کشور با تشکیلات بهتر است هر چقدر قانون بنویسیم فایده ای ندارد. ما همین الان هم قانون احزاب داریم، حالا فرض کنید چند تبصره و ماده آن هم در آینده تغییر کند آیا اتفاق خاصی می افتد؟ البته می شود قانون احزاب را کمی بهتر کرد و مثلا اگر شورای نگهبان بپذیرد و نقش احزاب را در انتخابات، کمی غلیظ تر کنیم به نظر من خوب است. من با این که قانون را روزآمد کنیم مشکلی ندارم، ولی همه اینها موضوعات فرعی است. تا وقتی ما باور نکنیم که اداره کشور از طریق تشکیلات، شیوه بهتری برای اداره است، با قانون و بخشنامه نمی توان مردم را به کار تشکیلاتی ترغیب کرد. ما در سطح رسانه ها با این مشکل روبه رو هستیم که به مسائل اصلی کشور، آن قدری که لازم است نمی پردازند و دعواهای خودشان را دارند.

به عنوان مثال اکنون مسائل اقتصادی، اولویت اول کشور هستند و من فکر نمی کنم کسی در این زمینه تردیدی داشته باشد، اما رسانه ها چند درصد فعالیت خود را به اقتصاد اختصاص می دهند؟ ما می دانیم که تغییر الگوی اقتصادی، بدون مشارکت مردم امکان پذیر نیست. الان که بحث اقتصاد مقاومتی مطرح است همه تاکید داریم که این سیاست ها باید اجرا شود و واقعا هم به دنبال اجرای آن هستیم. برای اجرای این سیاست ها، مردم و فعالان اقتصادی باید به میدان بیایند و لازمه ورود مردم به این میدان، امیدواری به آینده است. اما با این همه جنجال و بوکس کاری سیاسی، کسی رغبتی برای سرمایه گذاری پیدا نمی کند. علاوه بر این موضوع، ما باید برخی مشکلات مردم و فعالان اقتصادی را هم درک کنیم، اما این هم منعکس نمی شود. این رسانه ها هستند که باید اراده ها را در مسیر سیاست ها قرار دهند. من خواهشم از رسانه ها این است که هر یک به سهم خودشان، تمرکز ذهنی جامعه بر مسائل اقتصادی را بالا ببرند و مشکلات فعالان اقتصادی را منعکس کنند و مسئولان را برای رفع این مشکلات، پای کار بیاورند. خواهشم این است که رسانه ها، بحث اقتصادی را در حد و اندازه و قواره ملی آن، مورد توجه قرار دهند.

انتهای پیام/ خبرگزاری تسنیم: انتشار مطالب خبری و تحلیلی رسانه‌های داخلی و خارجی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه‌ای بازنشر می‌شود.