دانشمندان هسته‌ای از شهادت نمی‌هراسند

به گزارش خبرگزاری تسنیم از قم، بیستم فروردین ماه به مناسبت دستیابی جمهوری اسلامی ایران به فناوری هسته‌ای به نام «روز ملی فناوری هسته‌ای» نامگذاری شده است، جمهوری اسلامی ایران، 20 فروردین ماه 1385 برابر با 9 آوریل 2007 از طریق افتتاح پروژه راه اندازی دومین مجموعه جدید سانتریفیوژهای تأسیسات هسته‌ای نطنز با ورود به مرحله صنعتی غنی سازی اورانیوم، به بزرگ‌ترین دستاورد تاریخ خود دست یافت».

رسیدن به این مرحله از دانش و فناوری روز با وجود محاصره و تحریم‌های شدید اقتصادی از سوی دولت‌های غربی نشان دهنده اراده راسخ ملت همیشه سربلند ایران برای فتح قله‌های علمی و رسیدن به استقلال بی‌قید و شرط است اما غرب در این راه ستاره‌های درخشانی از آسمان علم و فناوری کشور را خاموش کرد.

دکتر مسعود علی محمدی، استاد فیزیک هسته‌ای ایران

بزرگ مردی از جنس استقامت که در 3 شهریور 1338 در تهران پا به عرصه وجود نهاد و 22 دی ماه 1388 در پنجاهمین بهار زندگی، با دنیای زمینیان وداع کرد.

شهید علی محمدی مدرک کار‌شناسی خود را در از دانشگاه شیراز و مدرک کار‌شناسی ارشد و دکترای فیزیک خود را با گرایش ذرات بنیادین از دانشگاه صنعتی شریف اخذ کرد، او نخستین کسی بود که در ایران موفق به اخذ درجه دکتری فیزیک هسته‌ای شد.

البته شهید علی محمدی از اولین دانشجویان دوره پسا دکترا در پژوهشگاه دانش‌های بنیادی بود و تخصص اصلی او، ذرات بنیادی، انرژی‌های بالا و کیهان‌شناسی بود.

او استاد رسمی دانشگاه تهران بود، که در دانشگاه‌های امام حسین (ع) و مالک اش‌تر نیز به تدریس مشغول بود. از درس‌های ارائه شده توسط وی، می‌توان به مکانیک کوانتومی و الکترومغناطیس، مکانیک آماری، ذرات بنیادی و نظری میدان‌های کوانتومی اشاره کرد.

همسر شهید علی محمدی با اشاره به اشاره به بارز‌ترین ویژگی شهید که بدون مطالعه هیچ کاری را انجام نمی‌داد با اشاره به آخرین سفر حجی که با شهید علی محمدی به جا آورده است، گفت: «این سفر، بهترین هدیه معنوی از سوی همسرم بود، زیرا ماجرا و فلسفه تمام اعمال حج را به صورت لذت‌بخشی برای من بازگو می‌کرد و این، از بهترین لحظات عمرم بود».

دریغ! که دستان پلید استکبار نتوانست بیش از این وجود شهید علی محمدی را تحمل کند و برنامه‌ای از پیش سازماندهی شده به دست خود فروختگان و اجیر شدگان موساد با بمبی کنترل شونده از دور او را به درجه رفیع شهادت رساندند.

دکتر مجید شهریاری، استاد مهندسی هسته‌ای ایران

بزرگ مردی از تبار ملکوت در سال 1345 در زنجان دیده به جهان گشود و در 8 آذر 1389 در تهران با دنیای خاکی وداع کرد.او تحصیلات ابتدایی و دبیرستان را در زنجان، کار‌شناسی در رشت مهندسی الکترونیک را در دانشگاه صنعتی امیرکبیر، کار‌شناسی ارشد در رشت مهندسی هسته‌ای را در دانشگاه صنعتی شریف و دور دکترای مهندسی هسته‌ای را نیز در دانشگاه امیرکبیر، به پایان رساند.

دکتر شهریاری استاد رسمی دانشگاه شهید بهشتی بود و بعد از چهار سال، به رتبه دانشیاری و بعد از گذشت 8 سال از آغاز فعایتش به مرتبه استادی رسید، شهید شهریاری از سوی رژیم صهیونیستی و با همکاری منافقین در یک عملیات از پیش طراحی شده در حالی که عازم محل کارش در دانشگاه شهید بهشتی بود به درجه رفیع شهادت نائل شد.

دکتر قاسمی همسر شهید شهریاری که در روز واقعه همراه همسرش بود نیز دچار حادثه شد، حکایت‌های دکتر قاسمی درباره تواضع، فروتنی، رفتار و احوالات درونی، عبادت‌های شبانه و محبت‌های خالصانه شهید شهریاری به گونه‌ای است که دل هر شنونده‌ای را به درد می‌آورد.

دکتر داریوش رضایی‌نژاد، ستاره نوظهور در آسمان هسته‌ای ایران

پرنده‌ای سبکبال که که هرچند فرودی کوتاه بر زمین داشت اما فرودی ماندگار بود. او در 29 بهمن 1356 در یکی از شهرستان‌های ایلام دیده به جهان گشود و در اول مرداد 1390 قبل از اینکه به 35 سالگی برسد از سوی خود فروختگان و جاسوسان موساد در مقبال چشمان معصوم آرمیتای 5 ساله و مادرش شربت شهادت را نوشید.

توان بالای هوشی شهید رضایی‌نژاد سبب شد تا پیش از هم سن و سالانش تحصیلاتش را تا پایان متوسطه به اتمام برساند و در سال 1373 در رشته مهندسی برق، گرایش قدرت، در دانشگاه صنعتی مالک اش‌تر مشغول به تحصیل شد و در مدت 7 ترم با رتب اول از مقطع کار‌شناسی، فارغ التحصیل شد و در سال 1378 در رشت مهندسی برق، گرایش قدرت دانشگاه دولتی ارومیه، در مقطع کار‌شناسی ارشد، مشغول به تحصیل شد.

شهید رضایی‌نژاد در طول عمر اندکش چندین مقاله در حوزه تخصصی خود نوشت و با وزارت دفاع نیز همکاری داشت و تحقیقات زیادی را رهبری و اجرا کرد، البته او در سال‌های اخیر، مسئول اجرای بسیاری از طرح‌های تحقیقاتی در دانشگاه‌های تهران، شهید بهشتی و خواجه نصیرالدین طوسی بود.

او دانشجوی دکترای دانشگاه خواجه نصیر بود اما دستان پلید کوردلان بد اندیش اجازه اتمام تحصیل را به او نداد، همسرش درباره او می‌گوید: «داریوش، نیروی متخصصی بود که دبکا فایل بعد از ترورش، او را به عنوان ستار نوظهور در صنعت هسته‏ای ایران معرفی کرد».

دکتر مصطفی احمدی روشن، مدیر بخش بازرگانی تاسیسات هسته‌ای نطنز

بزرگ مردی از تبار آسمانیان که شجاعت و رشادتش ارثیه ماندگار و خانواده‌ای بود و این رشادت را از عموی شهیدش به ارث گرفته است، میلادش در 17 شهریور 1358 در همدان و پروازش در 21 دی 1390 در تهران است.

تحصیلاتش را در دوره کار‌شناسی در رشته مهندسی شیمی، در دانشگاه صنعتی شریف به پایان رساند، او از دانشجویان دوره دکتری در دانشگاه صنعتی شریف و از جمله نخبگان علمی این دانشگاه محسوب می‌شد و به عنوان استاد دانشگاه نیز در حال تدریس بود.

شهید احمدی روشن چندین مقاله ISI به زبان‌ها انگلیس و فارسی را تالیف کرده است و در زمان شهادت نیز معاون بازرگانی سایت نطنز بود، به گفته دوستان و نزدیکان مصطفی، شخصی شوخ و باصفا، ولایتمدار و در مدیریت، جدی و قاطع بود و از شاگردان آیت الله خوشوقت، استاد اخلاق تهران نیز بود.

دوستانش درباره مصطفی می‌گویند: «شهید احمدی روشن، همیشه می‌‏گفت: دعا کنید من شهید شوم و اگر شهید شدید، دست مرا هم بگیرید». این شهید عزیز با اینکه هنوز 32 بهار از عمرش نگذشته بود، صبح 21 دی 1390 به هنگام خروج از منزل از سوی راکب موتورسوار و با چسباندن بمب مغناطیسی به اتومبیلش ترور شد و در این حادثه نیز شهید رضا قشقایی که همراه ایشان بود در بیمارستان به درجه شهادت نایل شد.

واقعیت غیر قابل انکار این است که کشورهای قدرتمند جهان، نمی‌توانند شاهد پیشرفت ایران باشد و از هر حربه‌ای برای به زانو درآوردن ایران استفاده می‌کنند، اما لازم است بدانند که این تلاش‌ها نافرجام می‌ماند زیرا ایران‌‌ همان گونه که نفت را ملی کرد و از مواضع خود دفاع کرد در زمینه پیشرفت علوم روز دنیا نیز حتی یک گام عقب نشینی نمی‌کند حتی اگر در این راه هزاران شهید هسته‌ای را فدا کند.

گزارش از زهرا رئیسی

انتهای پیام/ ق