مسائل زمان، پیش‌روی پیشوای هفتم

به گزارش گروه "رسانه‌های دیگر" خبرگزاری تسنیم، بعد از قیام عاشورا و شهادت مظلومانه سیدالشهدا(ع) که باعث بیداری جامعه شد، در گوشه و کنار حکومت اسلامی قیام‌هایی بر ضد دستگاه خلافت شروع شد تا این‌که عباسیان با شعار پرچمداری خاندان علی (ع) وارد معرکه شده، با زیرکی گوی سبقت را ربوده و خلافت را از آن خود کردند، ولی طولی نکشید که چهره دیگر خویش را آشکار ساخته، شروع به ظلم و ستم حتی به نزدیکان خود کردند، چنان که ابومسلم سردار رشید ایرانی را که در رسانیدن آل‌عباس به حکومت معاضدت‌های فراوانی کرده بود به قتل رساندند و تا توانستند شیعیان علی(ع) را آزار، زندانی و شکنجه کردند.

در این زمان سیره و روش ائمه علی الخصوص حضرت باقر(ع) بر مدار گسترش علوم نبوی (ص) و تبیین اسلام اصیل استوار شد و بعد از ایشان صادق آل محمد (ع) همین روش را ادامه داد تا این امر در وجود مبارک علی بن موسی الرضا(ع) به گونه ای دیگر به تجلی و ظهور رسید.

در این میان اوضاع زمان در دوران امام موسی کاظم(ع) علی الخصوص برای شیعیان بسیار حساس است، چه بعد از امام صادق(ع) شیعیان به گروه های مختلف تقسیم شدند که دو شعبه از آن تاکنون به حیات خویش بشدت و حدت ادامه می دهند و آثار و اثرات بسیاری در تاریخ از خویش به یادگار نهاده اند.

بعد از آن که اسماعیل فرزند بزرگ جعفر صادق(ع) در ایام حیات پدر وفات کرد عده ای قائل به امامت اسماعیل شدند که البته این اندیشه بعد از شهادت امام صادق (ع) شدت بیشتری یافت و عده ای به مهدویت اسماعیل قائل شده و عده ای نیز به امامت فرزندش ایمان آوردند، در این میان برخی دیگر نیز که عده کمی را تشکیل می دادند به امامت عبدالله (معروف به عبدالله افطح) فرزند دیگر حضرت صادق (ع) اعتقاد یافتند که البته این عده دیری نپاییدند، اما برخی دیگر از شیعیان قائل به امامت موسی بن جعفر (ع) شده و به خدمت حضرت مشرف شدند.

حال در این گیر و دار فرقه ای، کار امام(ع) در تبیین اصول اساسی و شریعت بسیار دشوار بود؛ بگذریم از این که خلفای وقت به دلیل شورش های پیاپی علویان اعم از زیدیه و امامیه که هر از چند گاهی در گوشه و کنار بلاد اسلامی علم طغیان می افراشتند بسیار با شیعیان تند برخورد کرده به این منظور حضرت کاظم(ع) را در حبس و زندان نگاه می داشتند تا روابط ایشان با مردم کم و محدود باشد.

از این رو هم مساله گسترش علمی و پاسخگویی به شبهات مطرح شده از سوی فرقه ها و مذاهب گوناگون و هم متوجه کردن شیعیان به روند جریان امامت و تبیین مسائل اساسی و احکام صحیح نبوی(ص) در آن برهه حساس وظیفه ای خطیر بر دوش موسی بن جعفر (ع) بود و چون ایشان دارای فرزندان متعدد نیز بودند موضوع جانشین و امامت بعدی و شناساندن علی بن موسی (ع) نیز از دیگر وظایف حضرت بود که مجبور بودند در خفا و دور از چشم عمال خلیفه اقدام به این امر کنند، تا هم خط امامت تبیین وهم مساله شیعیان مشخص شود تا جامعه اسلامی بیش از این متشنج نشود.

از این حیث می توان دوران زندگانی امام کاظم(ع) را یکی از حساس ترین دوران تاریخ اسلام و شیعه قلمداد کرد که با وجود خلفای جابر و زیرکی چون هارون الرشید این دشواری دوچندانی می گشت؛ اما بر اثر همین مساعی و برگزیده شدن علی بن موسی الرضا(ع) به امامت بعد از حضرت موسی بن جعفر(ع)، ادامه روند تعالیم شیعی به واسطه وجود منورش متجلی شد که از افتخارات ایرانیان مجاورت با این امام همام و بهره گیری از الطاف بیکران حضرت رضا (ع) است.

منبع: جام جم

انتهای پیام/
خبرگزاری تسنیم: انتشار مطالب خبری و تحلیلی رسانه‌های داخلی و خارجی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه‌ای بازنشر می‌شود.