چه مقدار از نمازها پذیرفته می شود؟
خبرگزاری تسنیم: امام سجاد(ع) مى فرمود: به درستى همان مقدار از نماز بنده پذیرفته است که حضور قلب داشته باشد.
به گزارش گروه "رسانه‌های دیگر" خبرگزاری تسنیم،مهمترین و اوّلین فلسفه امامت امام سجاد (ع) همانند سایر اوصیاء الهى دعوت مردم به دین خدا و آزمایش مردم بوده است، براى دیگر ائمه (ع) شرایط تحقّق اهداف سیاسى و اجتماعى فراهم شد، همان گونه که امام على (ع) دوبار با قریش جنگید و امام حسن (ع) نیز با معاویه به مقابله برخاست، لیکن به جهت مصالح مسلمین به صلح رضایت داد، امام حسین (ع) نیز در ابتدا با معاویه راه صلح در پیش گرفت، لیکن در برابر یزید نابکار دست به شمشیر برده و سرانجام مظلومانه به شهادت رسید، دیگر ائمه نیز هر یک به طور غیر مستقیم و با به کارگیرى روشهاى گوناگون ایفاگر نقش هاى سیاسى خود بودند،
لیکن شرایط اجتماعى در دوران امام سجاد (ع) به گونه اى بود که اقتضاء مى کرد آن حضرت بیشتر به دعا و نیایش به درگاه پروردگار روى آورد و سراسر زندگى امام سجاد (ع) پرتوى از نور الهى بود.
امام سجاد (ع) در هر شبانه روز هزار رکعت نماز مى خواند و هر گاه به نماز مى ایستاد، رنگ سیماى مبارکش دگرگون مى گشت، در نماز مانند بنده اى که نزد فرمانرواى بزرگى ایستاده، مى ایستاد و از ترس خدا مى لرزید و مى فرمود: به درستى همان مقدار از نماز بنده پذیرفته است که حضور قلب داشته باشد.
آن حضرت همواره در تاریکى شب با انبانى از مواد غذایى یا درهم و دینار به نزد فقراء و مستمندان مى رفت و با روى پوشانده شده آن اموال و غذاها را به فقرا مى بخشید.
بیست بار سوار بر مادّه شترى به حج رفت و یک تازیانه به آن حیوان نزد، صد خانوار از فقراى مدینه را سرپرستى مى کرد و همواره بر سفره آن حضرت فقرا حاضر بودند و هرگز غذایى نمى خورد، جز آنکه از آن غذا به فقراء صدقه دهد.
مدّت سى و چند سالى که بعد از پدرش امام حسین (ع) زندگى کرد، همواره بر آن حضرت مى گریست و در برابر دعوت به صبر مى فرمود:
یعقوب پیامبر دوازده پسر داشت که خداوند یکى را از دید او مخفى داشت و با اینکه مى دانست او زنده است، آنقدر در فراق او گریست که چشمانش نابینا شد، امّا من به چشم خود دیدم که پدر و برادر و عمو و هفده نفر از خاندانم مظلومانه به شهادت رسیدند، پس چگونه اندوهم پایان پذیرد؟! در واقع صفات برجسته شخصیّت امام سجاد (ع) از افق معرفت او نسبت به خداوند و یقین او به قیامت نشأت مى گرفت.
منبع:قصص الأنبیاء ( قصص قرآن - ترجمه قصص الأنبیاء جزائرى)، ص762و763.
انتهای پیام/
