گزارش نیویورک تایمز از احساس نیاز انگلیس برای بهبود روابط با ایران

به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری تسنیم، نشریه آمریکایی نیویورک‌تایمز در گزارشی نوشت که با انتخاب یک رئیس جمهوری نسبتا میانه‌رو در ایران و رشد و برکشیده شدن افراط‌گراها در سوریه و عراق، انگلستان تلاش دارد تا روابط خود را با ایران بهبود بخشیده و سفارت خود را در تهران بازگشایی کند.

در حالی که انگلستان با سرعتی بیشتر از آمریکا در حال برقراری روابط و پیوندهای خود با ایران است، اما تاریخ روابط آن با ایران متفاوت است. تصمیم برای بازگشایی سفارت انگلیس نتیجه تلاش‌های مرحله مرحله آن برای بهبود پیوندها با ایران از زمان انتخاب حسن روحانی به ریاست جمهوری این کشور در سال گذشته و جدیت نوین تهران درباره مذاکره در مورد برنامه اتمی مورد مناقشه آن است.

"الی گرانمایه" پژوهشگر شورای اروپایی روابط خارجی در این باره اظهار داشته است که "حضور انگلیس در ایران کاملا در راستای منافع لندن است. میز ایران (در وزارت خارجه انگلیس) بدون حضور افرادی در خاک ایران و تماس با همتایان ایرانی خود کار خود را واقعا نمی‌تواند انجام دهد."

گرانمایه در رابطه به آشوب در سوریه و عراق عنوان داشت "وقایع نشان دهنده این است که ما نمی‌توانیم ایران را در این تصویر نادیده بگیریم. آنچه به نظر می‌رسد این است که با درنظر گرفتن فاکتور شخص حسن روحانی، ایران نسبت به عراق و سوریه، تهدید امنیتی کمتری برای انگلیس دارد."

دیوید کامرون نخست‌وزیر انگلیس روز سه‌شنبه اعلام کرد که از بهبود پینودها با ایران در هر شرایطی حمایت می‌کند، اما "آنچه هم‌اکنون در عراق رخ می‌دهد دلیلی برای اتخاذ این اقدام نیست." وی گفت که مبارزه (عناصر) خارجی در کنار داعش نمایاننده "یک تهدید واقعی" برای انگلیس است.

وی عنوان داشت: "هیچ کسی نباید در این امر شک کند که آنچه به نام داعش در سوریه رخ می‌دهد و هم‌اکنون در عراق شاهد آن هستیم جدی‌ترین تهدید امنیتی برای انگلیس (در طول تاریخ) تا به امروز است."

در این گزارش نوشته شده است که پس از اعتراضات دانشجویان ایرانی در مقابل سفارت انگلیس در تهران در نوامبر 2011، انگلیس بر اساس آنچه دلایل امنیتی نامید (و نه بر مبنای سیاستگذاری‌ خود)، تمامی روابط دیپلماتیک خود را با ایران معلق کرد. اما این کشور روابط را قطع نکرد و یک دیپلمات ارشد را در لندن معین کرد تا با ایرانی‌ها کار کرده و تعامل داشته باشد. اوکتبر گذشته بود که دو کشور کاردارهای غیرمقیم خود را معرفی کرده تا در زمینه بهبود روابط و بازگشایی سفارت‌ها تلاش کنند.

روابط انگلیس و ایران از زمان انقلاب 1979 دچار نوسان بود اما از سال 1998 عادی شده و پس از آن تنها در برخی مقاطع تعلیق شده است.

ایالات متحده، در مقابل، و پس از اشغال "لانه جاسوسی" از سوی دانشجویان ایرانی به علت پناه دادن واشنگتن به شاه مخلوع، تا کنون فاقد سفارت در تهران بوده است. پس از آن، آمریکا تمامی پیوندهای دیپلماتیک خود با ایران را از آوریل 1980 قطع کرد و سوئیس مسئولیت حفظ منافع آمریکا در ایران و پاکستان مسئولیت حفظ منافع ایران در آمریکا را عهده‌دار شدند.

به گفته گرانمایه، باز کردن سفارت انگلیس کاری عاقلانه است، (زیرا) همراه با داشتن عقبه متحد قابل اعتماد در خاک ایران برای گزارش‌دهی و جمع‌آوری اطلاعات، احتمالا برای آمریکا و اسرائیل نیز مفید فایده خواهد بود." بنا به گفته وی "این امر همچنین فرصتی برای ایران به منظور بازگرداندن اعتبار و بیان این نکته است که ما نه تنها در مورد موضوع اتمی جدی هستیم، بلکه خواهان این هستیم که در موضوعات جهانی و اقتصاد نیز تعامل داشته باشیم."

این وضعیت همچنین به ایرانیان خصوصا حامیان روحانی نشان می‌دهد که غرب نیز به تلاش‌های وی برای بازسازی و گسترش پیوندها (با غرب) پس از سال‌ها مقابله در زمان ریاست جمهوری محمود احمدی‌نژاد پاسخ مناسب می‌دهد.

با توجه به سابقه استعماری و نفوذ شرکت نفت انگلیس و ایران که بریتیش پترولیوم تبدیل شد، بسیاری از ایرانی‌ها همچنان بر این باور هستند که انگلیس و نه آمریکا،  رشته امور را در دست دارد و برای بازگرداندن نفوذ خود همچنان مشغول توطئه‌چینی است. وسواس نسبت به انگلیس مسئله محوری رمان ایرانی "دایی جان ناپلئون" است که بعدها به یک سریال نیز تبدیل شد. این کتاب نشان دهنده این باور است که انگلیسی‌ها مسئول هر آن چیزی است که در ایران رخ می‌دهد.

به گفته گرانمایه، "یک میراث استعماری در اینجا وحود دارد. ما به آهستگی در حال غلبه بر سندرم دایی جان ناپلئونی در هر دو سو هستیم. اما امر در مورد آمریکا بیش از انگلیس به طول می‌انجامد."

"مارک فیتزپاتریک" دیپلمات سابق آمریکایی و عضو مؤسسه بین‌المللی مطالعات راهبردی در این زمینه اظهار داشت که توافق بر سر موضوع هسته‌ای می‌تواند اثری عمده بر روابط با ایالات متحده داشته باشد، حتی اگر به سرعت روابط گرمی به وجود نیاید.

به گفته وی "هیچ چیز به سرعت تغییر نمی‌کند، اما آیا یک توافق کمکی به خلق شرایط مناسب برای ایجاد روابط حسنه می‌کند؟ البته که می‌تواند. این (توافق) می‌تواند عامل عمده اختلافات را رفع کند."

انتهای پیام/ع