چند ویژگی جالب از مرحوم آیت الله احمدی فقیه

به گزارش خبرگزاری تسنیم حجت الاسلام وحید واحد جوان از شاگردان مرحوم آیت الله احمدی فقیه نوشته است:

پدر و مادر مرحوم استاد

پدر ایشان، آیت‌الله حاج ملاّ احمد احمدى نجفی حایری یزدی ـ فرزند شهید آخوند ملاّ حسین (مقتول و مدفون در رواق حرم حضرت امام هادى و حضرت امام حسن عسکرى، علیهماالسلام)  از علما و آیات عظام و فقیهان صاحب نظر و مورد توجّه در نجف اشرف و کربلا و سامرّا بود. وی، پس از هجرت به ایران در ناحیه‌ یزد، مشغول پژوهش و تدریس و مبارزه علیه رژیم ستم‌‌شاهی پهلوی شد.

مادر استاد گرامی، علویّه‌‌ای عالم، فاضل، متعبد، شخصیّتى قانع، نیک‌‌سیرت و اهل جهاد و مبارزه بود و فرزند عالمِ زاهدِ مجاهد، مرحوم حاج آقا میر سیّد حسین صدرالسّاداتى (فخرالدّینى) ـ از علماى مبارز و یاران حضرت امام خمینى (ره) - بود.

سید بودن مرحوم استاد

مرحوم حضرت آیت‌الله محمدحسن احمدى فقیه، بر اساس سیادت مادرشان، به «حاج میرزا محمدحسن» مشهور بودند و البته در باره‌ اجداد پدرشان نیز گفته شده که آنان از سادات بوده‌‌اند و از بحرین به ایران تبعید، یا مهاجرت کرده‌‌اند و براى رعایت مصالحى، مانند حفظ جان‌‌شان، عمامه‌ سفید بر سر بسته‌‌‌اند.

استادان ایشان

یکی از ویژگی‌های استاد گرامی، این بود که در علوم مختلف، استادان برجسته‌ای دیده بود و از محضرشان استفاده کرده بود. علمای بزرگی مانند شهید آیت‌الله صدوقى، آیت‌الله طباطبایى سلطانى بروجردى، آیت‌اللّه العظمى بروجردى، آیت‌الله العظمی گلپایگانى، آیت‌الله العظمی اراکى، آیت‌الله العظمی محقّق، آیت‌الله فکور، آیت‌الله شیخ مرتضى حایرى، آیت‌الله العظمی بهاء‌الدّینى و آیت‌الله میرزا هاشم آملى که هر یک در علوم فقه و اصول از بزرگان عصر بودند.

مرحوم استاد، علاوه بر فقه و اصول، علوم تفسیر، حدیث، عرفان، فلسفه، ریاضى و هیئت را در محضر  وارستگانى مانند حضرات آیات علاّمه طباطبایى، علامه رفیعى قزوینى، علامه شعرانى و حکیم الهى قمشه‌اى فرا گرفته بود.

علاوه بر این، استاد، در فصل‌ تابستان و یا تعطیلات حوزوى، به مراکز و مناطق مختلف علمى، به صورت پیوسته و مستمر مسافرت می‌‌‌کرد و با دریافت بهره‌‌هاى فراوان از مذاکرات علمى با اساتید و فقیهان متخصّص، مانند آیت‌الله العظمی میلانی و حاج ‌آقا رحیم ارباب و... که هر یک از نوابغ و نوادر عصر خود و از علمای عالى مقام و بقیة‌السلف حوزه‌هاى علمیّه‌ نجف و قم و کربلا و سامرا، به شمار مى‌‌رفتند، مسائل گوناگونی استفاده می‌کرد.

مرحوم استاد، فقیهی برجسته

بدون مبالغه عرض می‌کنم که آیت‌الله محمدحسن احمدی فقیه، از استادان و فقهای برجسته حوزه علمیه قم بود. ایشان در مسائل فقهى، ابتکارات و راه‌‌‌حل‌‌‌هایى براى «مسائل مستحدثه و نوپیدا» ارائه کرده بود و در شعاع مسائل فقهى، قواعد و ضوابط اصولى را به صورت «تفریعى و کاربردى» تبیین و تحلیل نموده بود.

در تنظیم منابع و مدارک فقهى مانند «آیات الأحکام» و «احکام دستورى قرآن مجید» و «علوم قرآنى» و «قواعد فقهى قرآنى» ابتکاراتی داشت.

اخلاق و ویژگی‌های مرحوم استاد

و اما اخلاق و منش مرحوم استاد، واقعا کم نظیر و از جهاتی بی نظیر بود.

مودب، متواضع و خوش برخورد

اولا بسیار مودب، متواضع و خوش برخورد بود. هیچگاه با نظرات دیگران، طوری برخورد نمی‌کرد که طرف مقابل احساس کوچکی و حقارت کند. به فکر و اندیشه و فهم دیگران، ارزش و اهمیت می‌داد.

یادم هست در پایان یکی از درس‌ها، شخصی سوالی پرسید و استاد، پاسخی گفت. آن شخص، ایراد گرفت و با لحن اهانت آمیزی به استاد گفت برو فلان کتاب را ببین!

بنده که می‌دانستم استاد، آن کتاب را بارها و بارها دیده بود، منتظر بودم تا ببینم چه می‌فرماید که ناگهان فرمود: «چشم! می‌بینم، جلسه بعد تشریف بیاورید عرض می‌کنم.» سپس با همان فرد، انس گرفت و درباره زندگی و درس و بحثش صحبت کرد.

این روحیه، باید در همه استادان، علما، مبلغین و متدینین باشد و نباید استادی تنها فکر و اندیشه خودش را ببیند و نسبت به تفکرات دیگران، کم لطف بوده باشد.

سهل الوصول

ثانیا به راحتی می‌شد ایشان را دید، صحبت کرد، سوال پرسید، تماس تلفنی گرفت و حتی نظر علمی و تحقیقی خود را به ایشان به راحتی عرضه کرد و منتظر نظرات محققانه‌اش شد.

این مطلب، مختص شاگردان و نزدیکان نبود، بلکه مقلدان و ارادتمندان ایشان نیز شماره همراه مرحوم استاد را داشتند و می‌توانستند به راحتی با ایشان گفتگو کنند و سوالات خود را بپرسند.

متشرع واقعی

ثالثا متشرع واقعی بود. به مستحبات، اهمیت ویژه می‌داد، اهل نافله شب بود.

استاد، با لحن دلنشینی از نافله شب امام خمینی (ره) در نوفل لوشاتو تعریف می‌کرد و می‌فرمود: در نوفل لوشاتو پس از اقامه نماز شب، از دور به اتاق حضرت امام نگاه می‌کردم و از نماز شب خواندن امام لذت می‌بردم.

از ذکرهای مستحبی – حتی غیر معروف – در نمازهای واجب، غافل نبود و نماز با کیفیتی می‌خواند.

احیاگر نماز عید غدیر

مرحوم استاد، احیاگر نماز عید غدیر، به جماعت در یزد بود و این نماز را که جناب شیخ مفید (ره) در بغداد اقامه فرموده بود احیا کرد.

برادر بسیاری از مراجع معروف

یکی از مثال‌های بارز متشرع بودن این استاد فرزانه این بود که به سنت عقد اخوت بسیار توجه داشت و با بسیاری از بزرگان عقد اخوت داشت. بزرگانی مانند: آیت‌الله العظمی گلپایگانی، آیت‌الله العظمی اراکی، آیت‌الله العظمی میرزا هاشم آملی، آیت‌الله العظمی بهاء الدینی، آیت‌الله العظمی میرزا جواد تبریزی، آیت‌الله العظمی بهجت، آیت‌الله سید عباس کاشانی و ...

استاد، روزه‌‌های مستحبی زیادی می‌گرفت و شبهای ماه مبارک رمضان، بیدار بود. در سلام دادن، بر دیگران پیشی می‌گرفت و احترام خاصی نسبت به دیگران می‌گذاشت و طوری خوش برخورد بود که در اولین دیدار، مردم را به خود جذب می‌کرد.

عالم زاهد

رابعا این استاد فرزانه، یکی از علمای زاهد شهر مقدس قم بود. از نمونه‌های زهد ایشان اینکه از افرادی خرید می‌کرد که به لحاظ مرغوب نبودن متاعشان، کمتر مورد توجه بودند. خودروی ایشان، پیکانی بود که یکی از اقوامشان در اختیارشان قرار داده بود.

ماجرای وفات مرحوم استاد

باری، این استاد کم نظیر و بلکه از جهاتی بی نظیر،‌ پس از نیم قرن تلاش و خدمت به مکتب اهل بیت عصمت و طهارت علیهم‌السلام در پی حادثه تصادف رانندگی، ‌نزدیک اردستان، در روز یکشنبه هجدهم ماه مبارک رمضان 1431 هجری قمری، در حال روزه، با فرق شکافته و محاسن خونین بعد از زمزمه شهادتین و جاری ساختن چند بار ذکر مبارک «یا علی» با صدای بلند (بنا بر نقل شاهدان) ندای حق را لبیک گفت و به دیار باقی شتافت و بعد از اقامه نماز توسط حضرت آیت‌الله وحید خراسانی، بدن مطهرش در حرم مطهر حضرت فاطمه معصومه سلام الله علیها به خاک سپرده شد. رضوان خدا بر ایشان باد.

منبع: vahedjavan.ir

انتهای پیام/