نسل سوم را گرو نکشیم

مجید هدایتی نسب/ نسل سوم ارتباطات یک نسل بالاتر از شبکه کنونی همراه اول و ایرانسل است و قابلیت‌ انتقال دیتا با سرعت بالا، ارائه سرویس‌های چند رسانه‌ای روی پلت‌فرم موبایل، ارتقای کیفیت ارتباطات و تحقق موضوعاتی چون تجارت‌ الکترونیکی به معنای واقعی را دارد.

این نسل پر زرق و برق برای ایرانی‌های از تکنولوژی به دور، 13 سال است که در ژاپن استفاده تجاری می‌شود و اکثریت کشورهای دنیا به سمت پیاده سازی بسترهای آن رفته‌اند.

برای عقب ماندن از تکنولوژی همین بس که پاکستان نسل سوم را راه‌اندازی کرده و افغانستان درصدد راه‌اندازی آن به کمک مشاورهای خارجی است.

عملا شش سالی می شود که زمزمه‌های این نسل ارتباطی بعد از مصوبه سال 85 دولت مبنی بر راه‌اندازی خدمات مبتنی بر 3G تا سال 87 به گوش می‌رسد اما علی‌رغم اینکه توقع می‌رفت با نزدیک شدن به پایان مهلت در نظر گرفته شده، عزم کشور برای فعال‌سازی سایر رقبا جدی‌تر شود، زمزمه‌ها نیز کمرنگ‌تر شد و بیش از 60 میلیون کاربر موبایل در کشور همچنان محو سراب این نسل‌اند.

قطعا مسئولان اپراتور نوپای رایتل در اینجا مدعی خدمات نسل سوم می‌شوند، که رومینگ ملی گواهی بر ادعای واهی بودن آنهاست زیرا با این طرح تمامی شبکه همراه اول و ایرانسل نسل دومی روی رایتلی‌ها باز شد و عملا مشترکان رایتل هم چیزی بیشتر از اپراتورهای دیگر دریافت نمی‌کنند.

نیمی از عقب افتادگی کشور در زمینه ارتباطات نسل جدید به دلیل عملکرد ضعیف اپراتور نسل سوم و تمدید انحصار برای آن است.

هرچند مسئولان اجرایی هم کم تقصیر ندارند و استدلال‌شان برای انحصار، محافظت از بازار این اپراتور بوده اما یک سوال همچنان بی‌پاسخ مانده، آیا حفاظت از بازار یک اپراتور مهم‌تر از عقب افتادگی یک نسل ارتباطی است؟!

حال دو سال انحصار این اپراتور که دقیقا معلوم نیست از چه زمانی شروع شد روبه پایان می‌رود، مسئولان ارتباطی بار دیگر مجوز نسل سوم را برای اجرای طرح‌های تکنیکال رومینگ ملی و ترابردپذیری شماره‌های تلفن همراه گروکشی می‌کنند!

رومینگ ملی و ترابردپذیری شماره‌های همراه دو طرح مجزا با نسل سوم ارتباطات هستند که سالهاست در کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه اجرایی شده اما اکنون به یکباره در کشور اهمیت می‌یابد به گونه‌ای که مسئولان اجرایی حاضر می‌شوند بار دیگر نسل سوم ارتباطی را که حق مردم است و البته در دنیا روبه کهنه شدن می‌‌رود، نادیده گرفته و آن را فدای طرح‌هایی دیگر می‌کنند.

در این برهه زمانی که در تمامی طرح‌های یاد شده حتی از کشورهای اطراف‌مان نیز عقب افتاده‌ایم، به جای اهم و فالاهم کردن باز به سراغ تصمیمات دور از منطق رفته‌ایم و رومینگ ملی (اشتراک سایت‌های اپراتورها) و ترابردپذیری را مهم‌تر از خدمات نسل سوم دانسته‌ایم.

چه اهمیتی دارد که اپراتور تازه کاری که نتوانسته سهم قابل توجهی از بازار را به دست آورد به یکباره صاحب شبکه در تمامی کشور شود و از سرمایه‌گذاری اپراتوری دیگر که طی سالهای طولانی صورت گرفته بهره‌برداری کند؛ کاملا مشخص است که در زمان رقابتی شدن خدمات نسل سوم (البته اگر به این زودی‌ها راه‌اندازی شود!) هم چنین اپراتوری نخواهد توانست بازار قابل توجهی داشته باشد و ناچارا از دور کنار گذاشته می‌شود.

چنین تصمیمی علاوه بر اینکه می‌تواند شائبه حمایت از اپراتوری خاص را به وجود آورد، در زمینه ترابردپذیری شماره‌های همراه نیز می‌تواند گویای این باشد که رگولاتور ارتباطی حرف شنوی اپراتورها از خود را با دریافت مجوز نسل سوم کمرنگ دیده که یکی از پیش‌نیازهای ضروری خدمات نسل سوم را پیاده‌سازی ترابردپذیری مطرح کرده است.

مشخص است که اپراتور مرجع و اصلی کشور هیچگاه حاضر نمی‌شود سرمایه چندین و چند ساله خود را به راحتی و بدون هیچگونه عرقی در اختیار رقبای خود قرار دهد.

پس در چنین شرایطی که امید مردم به پایان انحصار و ارائه خدمات نسل سوم توسط تمامی اپراتورهاست، بهتر بود که ابزار فشار دیگری برای تبعیت اپراتورها در نظر گرفته می‌شد، تا دود حاصل از لج‌ و لجبازی احتمالی برخی در چشم مردم نمی‌رفت.

انتهای پیام/