جانشین اشتون ،آینده اروپا و پرونده هسته ای ایران

دوست دارد سفر کند"هرکجا بشود، در هر زمانی و با هر وسیله ای ". علاقه مند به مطالعه است و سپری کردن اوقاتش با خانواده را دوست دارد. اینها جملاتی است که می شود در Blogmog، وبلاگ قدیمی مسئول سیاست خارجی جدید اروپا خواند. انگلیسی و فرانسه را به خوبی حرف می زند، اسپانیایی را هم کم و بیش بلد است و این یعنی مشکلی برای حرف زدن با اروپا ندارد. مادر کاترینا 9 ساله و مارتا 4 ساله قرار است جایگزین خانم اشتون، معروف به بارونس خندان شود. با این حال فدریکا موگرینی به اندازه اشتون نمی خندد. شاید خودش هم هنوز باورش نمی شود. در خواب هم نمی دید که روزی سکان سیاست خارجی اتحادیه اروپا را به او بدهند. تا همین فوریه گذشته کسی در اروپا فدریکا موگرینی را نمی شناخت. انتخابش به عنوان جانشین اما بونینو در خود ایتالیا هم جنجالی بود. اما ماتئو رنزی نخست وزیر جوان محکم پشت سر وزیر خارجه 41 ساله اش ایستاد. او17 سال از کاترین اشتون کوچک تر است. کارنامه فعالیت هایش در دهه 90 از او یک چهره انقلابی و رادیکال چپ ترسیم می کند. یک فعال ضد جنگ که پای ثابت بیشتر تجمعات ضد نژاد پرستی و تبعیض جنسیتی بود. مدتی را در یک مرکز تلفن به کار مشغول بود تا این که تصمیم گرفت درسش را ادامه بدهد.

به دانشگاه لاساپلنزای رم رفت و «رابطه بین دین و سیاست در اسلام» را به عنوان موضوع پایان نامه انتخاب کرد. موضوعی که باعث شده او را از همتای پیشین اش متمایز کند. در سال 2008 به پارلمان ایتالیا راه یافت و در نشست های ناتو به عنوان نماینده ایتالیا حضور داشت. در سال 2012 تصویری از موگرینی در کنار یاسر عرفات رهبر فقید فلسطین منتشر شد. اقدامی که باعث شد سیاستمدار جوان ایتالیایی در عرصه سیاسی به سمت مرکز حرکت کند. علاوه بر این، قبل از اینکه خانم موگرینی روی صندلی شماره یک خیابان پیزاله دلا فارنسینا (Piazzale della Farnesina) بنشیند، روی پرونده هایی مربوط به عراق، افغانستان و به طور کلی در مورد روند صلح در خاورمیانه کار کرده است. با این حال رونمایی از نام موگرینی یک سورپرایز رسانه ای محسوب می شود. ماه میلادی گذشته اعضای اتحادیه اروپا نتوانستند بر سر انتخاب خانم موگرینی به عنوان جانشین خانم اشتون به توافق برسند. اما اولاند از توافق رهبران چپ اروپا بر سر موگرینی خبر داده بود. مخالفان انتصاب او می گویند که این سیاستمدار ایتالیایی کم تجربه است و مانند خیلی از چپ های اروپا هنوز هم دل در گرو روسیه دارد. دلبستگی که در اوضاع بحرانی امروز اروپا و درگیری های اوکراین کم جرمی نیست. با این حال موگرینی در مورد اوکراین، تلاش کرده که نشان دهد موضع اش خیلی هم از سرخط سیاست های آمریکا و اتحادیه اروپا دور نیست.

وی اذعان دارد که اگرچه روابط اتحادیه اروپا و اوکراین بسیار محکم است اما برخی مسائل پیش آمده به نحوی است که ما را به این نتیجه می رساند که زمان واکنش در مقابل بحران اوکراین و همچنین بحران های دیگری که اروپا با آن مواجه شده است، کمی دیر شده باشد. وی در این باره می گوید: «اگر نمی خواهیم که با یک جنگ هسته ای مواجه شویم باید راه حل مذاکره با روسیه بر سر بحران اوکراین را انتخاب کنیم. ایتالیا به مانند آلمان طرفدار راه حلی است که همه طرف های درگیر از آن منتفع شوند. راه حل های نظامی که کشورهایی مانند فرانسه و لهستان آن را توصیه می کنند، نه تنها مشکل را حل نمی کند بلکه ابعاد مشکل را افزایش می دهد.» وی همچنین در مورد راه حل تحریم روسیه تأکید می کند: «روسیه نیز راه حل مذاکره را قبول دارد به نظر من باید به دنبال راهی مبتنی بر مذاکره باشیم، تحریم به عنوان تنها راه حل، فقط یک گام به عقب است.» در رابطه با پرونده هسته ای ایران و رویکرد احتمالی اتحادیه اروپا نیز بایستی گفت هرچند قرار است خانم اشتون به عنوان هماهنگ کننده تا انتهای مذاکرات هسته ای ، 1 + 5 را همراهی کند، اما قطعا این جابجایی بی تاثیر نخواهد بود.

واقعیت این است که بر خلاف تصور مرسوم در ایران، آن چه در غرب به افراد هویت و انگیزه می دهد جایگاه حقوقی ایشان است. از همین رو است که جان کری وزیر خارجه آمریکا با جان کری سناتور بسیار متفاوت است. چاک هیگل وزیر دفاع و چاک هیگل سناتور نیز همین طور، لذا قطعا اشتون در موقعیت حقوقی مسئول سیاست خارجی با اشتون در موقعیت جدید متفاوت ظاهر خواهد شد.هرچند مسئول سیاست خارجی اروپا در ترسیم سیاست های این اروپا نقشی جدی ندارد و بیشتر شان اجرایی دارد، با این حال بایستی منتظر ماند و تاثیر حضور موگرینی در سکانداری سیاست خارجی اروپا را دید.

انتهای پیام/