کودک‌کشی صهیونیست‌ها؛ از صبرا و شتیلا تا غزه
خبرگزاری تسنیم: در نظم نوین استعماری کودک‌کش‌ها حمایت می‌شوند و مزدوران عامل کشتار جمعی انسان‌ها جایزه می‌گیرند، تروریست ها تا زمانی خوب هستند که در جهت برنامه‌های استعمار حرکت کنند.
به گزارش خبرگزاری تسنیم، داستان تکراری "تکرار تاریخ" در قرن تمدن‌ها هم دست از سر بشریت بر نمی‌دارد، در حالی که 22 سال از جنایت وحشتناک صبرا و شتیلا در جنوب بیروت می‌گذرد، رژیم صهیونیستی همچنان با سلاح های آمریکایی و پوشش سیاسی اروپایی به کودک کشی‌های خود در غزه و لبنان ادامه می‌دهد و گروه معلوم الحال لبنانی که گویی پاداش خود را از این جنایت هولناک می‌طلبد، به دنبال بالاترین جایگاه‌های سیاسی در لبنان است.
نیمه سپتامبر که فرا می رسد، شبح جنایت و ترس بیروت را فرا می گیرد، جنایت خوفناک صبرا و شتیلا در حالی در فاصله روزهای 25 تا 27 شهریور سال 1361 (16 تا 18 سپتامبر 1982) صورت گرفت که بر اساس یک توطئه برنامه‌ریزی شده هیچ منبع خبری مستقل در منطقه حضور نداشت تا ابعاد این جنایت همچنان در ابهام بماند. قهرمان این نسل کشی کم سابقه آریل شارون قصاب رژیم کودک کش صهیونیستی بود و مزدور آن سمیر جعجع رئیس حزب نیروهای لبنانی که هزاران کودک و زن و پیر و جوان آواره فلسطینی و لبنانی را در همکاری شوم خود به خاک و خون کشیدند.
اردوگاههای صبرا و شتیلا که در جنوب بیروت واقع است فلسطینی‌هایی را در بر می‌گرفت که از همان آغاز اشغال فلسطین یعنی سال 1327 در این اردوگاه پناه گرفته بودند و بیشتر از ساکنان منطقه «الجلیل » در شمال فلسطین اشغالی بودند. علاوه بر اینها تعدادی از ساکنان این اردوگاه از فقرای لبنانی بودند که آژانس امداد و نجات سازمان ملل برای آنها نیز سر پناه درست کرده بود. این دو اردوگاه در زمان جنایت صهیونیست ها در سال 1982 حدود 90 هزار سکنه داشت که یک چهارم آنها فقرای لبنانی بودند.
نظامیان صهیونیست و نیروهای فالانژ لبنان از عصر روز پنج شنبه 16 سپتامبر 1982 با محاصره کامل اردوگاه صبرا و شتیلا به آن یورش برده تا صبح روز شنبه 18 سپتامبر به فجیع ترین شکل به جنایات خود در این اردوگاه ادامه دادند. در این قتل عام سه هزار و 297 فلسطینی و لبنانی شهید شدند.
"دیوید هرست" خبرنگار معروف غربی در کتاب خود "تفنگ و شاخه زیتون" می نویسد: اولین واحد شامل 150 فالانژیست پس از عبور از موانع اسرائیلی‌ها از در اردوگاه شتیلا وارد شدند که گروهی از آنها علاوه بر سلاح، چاقو نیز به همراه داشتند. قتل عام فلسطینی ها به این ترتیب شروع شد و حتی در شب نیز با روشن کردن محوطه اردوگاه توسط اسرائیلی‌ها ادامه داشت. آنها به زور وارد خانه های مردم شده و فلسطینی‌ها را به رگبار مسلسل بستند.
جنایت و بی رحمی فالانژ ها و صهیونیست ها در این کشتار مثال زدنی بود! آنها فلسطینی ها را قبل یا بعد از مرگ مثله کرده بودند. هرست در اینباره می نویسد: فالانژها بعضاً قبل از کشتن آنان را شکنجه می دادند چشم هایشان را درمی آوردند، زنده زنده پوستشان را می کندند، شکم ها را می دریدند، به زنان و دختران گاه بیش از 6 بار تجاوز می کردند و بعد سینه هایشان را می بریدند و در آخر به ضرب گلوله آنها را از پا درمی آوردند. بچه ها را از وسط دو شقه می کردند و مغزشان را به دیوار می کوبیدند. در حمله به بیمارستان عکا تمام بیماران را بر روی تخت کشتند. دست بعضی را به ماشین می بستند و در خیابان‌ها می کشیدند، دست‌های فراوانی برای بیرون آوردن دستبند و انگشتر قطع شد.
"غازی خورشید" در کتاب خود «تروریسم صهیونیستی در فلسطین اشغالی» می نویسد: در خیابانی جسد 5 زن و چند کودک روی تلی از خاک افتاده بود... از جمله یک زن که مثله شده بود و در کنارش سر بریده دخترکی با نگاهی خشمگینانه به قاتلانش دیده می شد. زن جوانی را دیدم در حالی که طفل شیرخواره اش را در آغوش گرفته، گلوله ها از بدنش عبور کرده و در بدن طفل شیرخوارش نشسته بود.
"تونی کلیفتون" گزارشگر با سابقه غربی نیز در کتاب "آسمان گریست" می نویسد: آنچه مرا سخت تکان داد این بود که شخصی بر اثر سوختن مرده بود. بعداً معلوم شد فالانژیست ها روی او بنزین ریخته و او را آتش زدند و فقط سفیدی دندانش در میان سر و صورتش که زغال شده بود نمایان بود.
یک پرستار لبنانی بیمارستان عکا در تشریح جنایات صبرا و شتیلا گفت: فالانژها به سمت چهار پزشک که پارچه سفیدی در دست داشته و قصد جلوگیری از ورود آنها به بیمارستان را داشتند، نارنجک انداختند، یکی از همکاران من فریاد کشید و به سمت آنها سنگی پرتاب کرد، جنایتکاران هم، چنان سیلی محکمی به او زدند که بیهوش بر زمین افتاد. بعد پیراهنش را پاره و او را به پیاده روی مقابل برده و به صورت گروهی مورد تجاوز قرار دادند.
«وجنات زین عبدالطیف» می‌گوید: در روز جمعه به بیمارستان غزه پناه بردم و آنها ما را صبح شنبه محاصره کردند و فلسطینی‌ها را که شامل زنان و کودکان نیز می شدند از دیگران جدا کرده و به یک ورزشگاه بردند و در چاله‌هایی که بر اثر بمباران حفر شده بود انداخته و گفتند همه دراز بکشند. سپس بر روی همه آتش گشودند و در آخر با سه بولدوزر بر روی آنها چه زنده و چه مرده خاک ریختند.
مقامات ارتش اسرائیل، از جمله ژنرال آموس یارون فرمانده این نیروها در لبنان، بر بالای بام ساختمانی 7 طبقه در 200 متری اردوگاه مستقر شده بودند و از نزدیک بر این فاجعه نظارت می کردند. آریل شارون که در آن زمان وزیر جنگ رژیم صهیونیستی بود و بعدها به قصاب صبرا و شتیلا معروف شد، دستور مستقیم این حمله را به فالانژها داده بود و سایر یگان های صهیونیست نیز مانع از آمد و شد به اردوگاه ها می شدند.
با وجود اعلام خبر قتل عام به ژنرال رافائل ایتان رئیس ستاد مشترک ارتش اسرائیل، وی دستور داد کشتار تا ساعت 8 صبح روز بعد نیز ادامه پیدا کند.
پس از ورود نظامیان به اردوگاه، تانکها و بلدوزرهای صهیونیستی نیز وارد اردوگاه شده و مناطقی را که نظامیان ترک کرده بودند به گلوله بسته و سپس با بولدوزر صاف می کردند.
هر چند که جنایت صبرا و شتیلا بیش از پیش پرده از چهره کریه و ماهیت پلید صهیونیست ها برداشت و جهانیان را با ددمنشی این رژیم و حامیان آن بیشتر آشنا کرد، اما با این حال نه تنها مانع از جنایات و تجاوزگری های بعدی صهیونیست ها علیه ملت فلسطین نشد بلکه سکوت سردمداران غربی در قبال سیاست های اشغالگرانه رژیم صهیونیستی، ضعف جهان عرب، اختلافات داخلی فلسطین و همسویی تشکیلات خودگردان فلسطین با رژیم اسرائیل و همکاری امنیتی با آن در راستای سرکوب مقاومت و مبارزان فلسطینی، همواره رژیم غاصب صهیونیستی را به ادامه جنایت های خود تشویق کرده است.
با وجود انتشار ابعادی از کشتار صبرا و شتیلا و انتشار تصاویر آن، هیچ تحرک قابل توجهی از سوی جامعه جهانی برای محکومیت و اقدام جدی علیه این جنایت صورت نگرفت، چرا که آمریکا حامی اصلی این نسل کشی بود و خود نیز به صورت غیر مستقیم در آن نقش داشت، در این میان مجمع عمومی سازمان ملل متحد برای حفظ ظاهر با صدور قطعنامه صوری تنها به محکوم کردن این کشتار جمعی اکتفا نامید و آن را نسل کشی خواند.
انتهای پیام/پ
