طوسی: ما برویم دوومیدانی بانوان در ایران تعطیل می‌شود/ توکلی: ۴ ماه در بلاروس اردو داشتم در اینچئون مدال می‌گرفتم

به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری تسنیم، بانوان کشورمان در هفدهمین دوره بازی‌های آسیایی در اینچئون عملکرد قابل قبولی داشتند و بار دیگر توجه مسئولان ورزش را به اهمیت بیشتر به ورزش بانوان و سرمایه‌گذاری برای افزایش مدال‌های کاروان ایران در بازی‌های آینده، جلب کردند.

دوومیدانی از جمله رشته‌هایی بود که بانوان موفقی داشت و در مجموع می‌توان به آنها نمره قبولی داد. در این رشته درست است که لیلا رجبی تنها بانوی مدال‌آور ایران لقب گرفت اما دو نماینده دیگر در دوی سرعت و هفتگانه نیز فراتر از توانمندی‌های خود ظاهر شدند و بارقه‌های امید برای کسب مدال‌های بیشتر در دوومیدانی را زنده نگه داشتند.

مریم طوسی، نماینده ایران در دوهای سرعت بود که در دو ماده 100 و 200 متر به فینال راه یافت تا نتیجه قابل قبولی به دست بیاورد. طوسی با رکوردهایی به مراتب بهتر نسبت به دوره گذشته بازی‌های آسیایی موفق شد در رده هفتم 100 متر و پنجم 200 متر قرار بگیرد.

دونده سرعتی ایران در گوانگژو نتوانسته بود به فینال 100 متر صعود کند اما در 200 متر تا فینال پیش رفت و در نهایت نیز هشتم شد.

سپیده توکلی نیز در ماده هفتگانه با 5053 امتیاز در رده ششم ایستاد. توکلی در گوانگژو با 4845 امتیاز در همین رده ایستاده بود. وی در پرش ارتفاع ماده هفتگانه با پرش یک متر و 83 سانتی‌متری رکورد ایران را شکست تا تنها رکوردشکن دوومیدانی ایران در اینچئون لقب بگیرد.

در ادامه مشروح مصاحبه خبرنگار تسنیم با این دو بانوی دوومیدانی کار کشورمان را می‌خوانید:

تسنیم: عملکرد خود را در بازی‌های آسیایی را چطور ارزیابی می‌کنید و چند درصد از اهداف و خواسته‌های خود در این مسابقات برآورده کردید؟

طوسی: قبل از بازی‌های آسیایی یک سال تمرین کردم و در کنار آن مسابقاتی را هم برگزار کردیم تا بتوانیم به هدف‌مان نزدیکتر شویم. من پیش از این نیز گفته بودم که لزوم حضور در چند مسابقه پیش از بازی‌های آسیایی کاملاً محسوس است و معتقد بودم برای قوی شدن روحیه به چند بازی و مسابقه احتیاج داریم.

در بازی‌های آسیایی همه کشورها با تمام توان حاضر شدند و همه برای کسب مدال آمدند ما هم تلاش کردیم که بتوانیم رکورد بزنیم و عنوان خوبی را کسب کنیم.

دوومیدانی ورزشی است که باید تمرینات آن از مدت‌ها قبل آغاز شود و من معتقدم اگر می‌خواهیم در المپیک نیز به اهداف خود برسیم باید از همین الان برنامه‌ریزی کنیم و باید با بهترین امکانات و بهترین شرایط تمرین کرد.

ورزشکاری که در بازی‌های آسیایی به مقام نخست دست یافت چهار سال پیش در بازی‌های آسیایی گوانگژو به فینال هم نیامده بود و من توانسته بودم او را بگیرم و فینالیست شوم اما دیدیم که همین حریف بعد از چهار سال به قهرمانی آسیا رسید.

من در دوره قبل به عنوان هشتم دست یافتم و در این دوره توقع بیشتری داشتم و با اینکه بهترین رکورد فصل خود را زدم پنجم شدم.

من در رنکینگ جهانی رکوردهای حریفان خود را دیده بودم و می‌دانستم کار سختی دارم. در دوی سرعت جنگ با صدم ثانیه‌هاست و می‌دانستم خیلی سخت است ولی روی سکو رفتن را بعید نمی‌دانستم و اگر رکوردهای خودم را می زدم شانس بیشتری داشتم.

سپیده توکلی: ماده هفتگانه را از چهار سال پیش شروع کردم و در دوره گذشته بازی‌های آسیایی برای اولین بار در این بخش شرکت کردم که رکورد ایران را در گوانگژو زدم. در این دوره نیز در پرش ارتفاع رکورد زدم و یک متر و 83 سانتیمتر پریدم.

در کل پیش‌بینی نمی‌کردم که بتوانم مدال طلا و نقره بگیرم ولی آمده بودم که روی سکو بروم و مدال برنز بگیرم. روز اول خیلی خوب بود و نتایج خوبی به دست آوردم ولی در روز دوم در پرش طول دو خطا داشتم و همین مسئله باعث شد به لحاظ روحی بهم بریزم. در سومین پرش نیز خطا داشتم و همین موضوع باعث شد 400 تا 450 امتیاز را از دست بدهم که مطمئناً اگر این امتیاز را داشتم می‌توانستم سوم شوم.

موقعی که در کره لیست حریفانم را دیدم، گفتم شاید نتوانم نتیجه خوبی کسب کنم ولی نتایج من در روز نخست امیدوارکننده بود و با امتیاز خوبی که در پرش ارتفاع گرفتم، امیدوار شدم و تا پایان روز نخست در رده دوم و یا سوم بودم ولی در روز دوم تمرکزم به هم خورد و نتیجه تغییر کرد.

تسنیم: خانم توکلی شما در زمان توزیع مدال‌های هفتگانه گریه می‌کردید. دلیل این گریه چه بود؟

توکلی: من واقعاً توانایی داشتم و می‌توانستم جای نفر سوم روی سکو بروم و در آن لحظه احساس بدی داشتم. من خودم را روی سکو می‌دیدم و همین امر باعث شد در آن صحنه گریه کنم.

تسنیم: خانم توکلی برخی معتقدند که اگر به جای هفتگانه در پرش ارتفاع شرکت می‌کردید شانس کسب مدال داشتید. خودتان هم به این موضوع اعتقاد دارید؟

توکلی: اینطور نیست، چون در پرش ارتفاع چیزی قابل پیش‌بینی نیست و نمی‌توان از قبل تعیین کرد با چه رکوردی می‌توان مدال گرفت. من در پرش ارتفاع با رکورد یک متر و 85 سانتیمتر نمی‌توانم مدال بگیرم ولی در هفتگانه می‌توانم با همین پرش در حدود 1100 امتیاز بگیرم که امتیاز بسیار خوبی محسوب می‌شود، چرا که در شش ماده دیگر بیشتر از 800 تا 900 امتیاز داده نمی‌شود.

در پرش ارتفاع نفر اول یک متر و 93 سانتیمتر، نفر دوم یک متر و 92 سانتیمتر، نفر سوم یک متر و 89 سانتیمتر و نفرات چهارم و پنجم یک متر و 85 سانتیمتر پریدند و من با حدنصاب یک متر و 83 سانتیمتر شانس کسب مدال نداشتم. رشته اصلی من پرش ارتفاع بود و بعد از آن به هفتگانه آمدم، برای همین در پرش ارتفاع ماده هفتگانه قوی هستم و امتیاز خوبی گرفتم.

طوسی: در بازی‌های آسیایی هیچ چیز قابل پیش‌بینی نیست و همه به دنبال مدال هستند و نمی‌توان از قبل گفت که چه کسی در چه بخشی مدال می‌گیرد.

به هر حال شرایط ما با بقیه رقیبان‌مان هم از نظر پوشش و هم از نظر امکانات متفاوت است و ما باید چند برابر آنها تلاش کنیم تا بتوانیم به آنها برسیم. متأسفانه مسابقات ما و خانم توکلی زیر باران برگزار شد این مسئله تا حدودی روی عملکردمان تأثیر داشت.

اصلی‌ترین حریفان ما از قبل مشخص بودند و دقیقاً همین افرادی بودند که مدال گرفتند. رقبای ما در طول سال در مسابقات زیادی شرکت می‌کنند و ما می‌توانیم رکوردهای آنها را محاسبه کنیم. به هر حال قابل پیش‌بینی بود که آنها با امکانات و مسابقاتی که داشتند در شرایط بهتری نسبت به ما قرار دارند.

در کل باید بگویم دختران ما در بازی‌های آسیایی چیزی کمتر از مردان نبودند و حتی نتایج بهتری گرفتند.

توکلی: تشک پرش ارتفاع نداشتم و دو هفته نتوانستم بپرم
تسنیم: برای بازی‌های آسیایی اردوهای برون مرزی و داخلی برگزار کردید؟ این اردوها رضایت بخش بود و تا چه حد به رشد و آمادگی شما کمک کرد؟

طوسی: من دو هفته در ترکیه اردو داشتم و یک اردوی یک هفته‌ای در رشت داشتیم که البته این اردو با برخی مشکلات همراه بود. پس از آن نیز دو هفته اردوی را در گرگان برگزار کردیم.

توکلی: من 21 روز در بلاروس بودم و دو روز هم در اردوی رشت حاضر بودم اما متأسفانه در اردوی رشت شرایط تمرین مناسب نبود و من تشک پرش ارتفاع نداشتم و دو هفته نتوانستم بپرم البته فدراسیون در این موضوع مقصر نبود و آنها نمی‌دانستند چنین اتفاقاتی رخ خواهد داد. من معتقدم اگر چهار ماه اردو در بلاروس داشتم عملکرد بهتری داشتم و نتیجه بهتری رقم می‌خورد.

طوسی: ما اردوی متمرکز نداریم. اگر اردوها متمرکز باشد حتی اگر امکانات هم پایین باشد، بیشتر جواب می‌دهد. برگزاری اردو در ماه‌های آخر هیچ فایده‌ای ندارد، چون نزدیک مسابقات است و باید بدن ورزشکار برای مسابقات آماده شود.

خانم رجبی از ماه‌ها قبل در اردو بود و خدا را شکر توانست نتیجه خوبی به دست آورد و دست پر به ایران بازگردد ولی ما در تهران با مشکلات زیادی روبه‌رو بودیم. چون باید صبح و بعدازظهر دو نوبت تمرین می‌کردیم و رفت و آمد روزانه ما در این مسیر دور و پرترافیک بسیار مشکل بود.

ما هم اردو داشتیم یک مدال‌مان در بخش بانوان به سه مدال تبدیل می‌شد
تسنیم: پس در مجموع اردوها می‌توانست بهتر از این باشد و اگر شما هم اردوهای بیشتری داشتید نتایج بهتری به دست می‌آوردید.

توکلی: در سایر کشورها سه تا چهار هفتگانه کار دارند که همه آنها را به اردوهای اروپایی بردند و در پایان نیز یک یا دو نفر آنها را به اینچئون اعزام کردند ولی در ایران می بینیم که تنها سه دختر در دومیدانی قرار است اعزام شوند که فقط یک نفر شرایط اردو در کشورهای اروپایی با بهترین امکانات را داشت.

طوسی: شاید اگر ما هم اردو داشتیم یک مدال‌مان در بخش بانوان به سه مدال تبدیل می‌شد. بعد از مسابقه من گریه می‌کردم، چون آرزو داشتم که پرچم ایران را در این رقابت‌ها بالا ببرم و احساس می‌کردم خستگی در وجودم باقی مانده است. امیدوارم در مسابقات قهرمانی آسیا که سال بعد برگزار می‌شود بتوانم برای ایران افتخارآفرینی کنم. البته هنوز هم معتقدم که مدال بازی‌های آسیایی شیرینی دیگری دارد.

توکلی: مطمئناً اینکه سه ماه قبل از بازی‌های آسیایی اردو برگزار شود کافی نیست و این رسیدگی‌ها در این تایم زمانی فایده‌ای ندارد. من معتقدم اگر نه ماه به بچه‌ها برسند و سه ماه آخر منتهی به مسابقات آنها را به حال خودشان بگذارند تا تمرین کنند، نتیجه بهتری رقم می‌خورد.

طوسی: فصل زمستان برای دوومیدانی‌کاران حیاتی است. خیلی‌ها معتقدند که در این فصل مسابقه برگزار نمی‌شود ولی نکته مهم اینجاست که ما در زمستان باید به اوج آمادگی برسیم که بتوانیم در تابستان نتیجه بگیریم.

تسنیم: شرایط دوومیدانی در بخش بانوان نسبت به گذشته چقدر پیشرفت کرده است؟

طوسی: امکانات ما رشد زیادی داشته ولی به اندازه یک درصد از امکانات رقیبان‌مان هم نیست. سال 2009 یک اردوی 50 روزه در مالزی برگزار کردیم با اینکه این اردو در دوومیدانی بسیار کوتاه است ولی تأثیر بسیاری در عملکرد من داشت.

در آن مقطع من در دوی 400 متر در 58 ثانیه می‌دویدم و پس از رسیدن به خط پایان نیز حالم بد می‌شد برای همین برای چند هفته دوومیدانی را کنار گذاشتم. در حالی که همه به من می‌گفتند که تو قهرمان ایران هستی و باید ادامه دهی اما من معتقد بودم که قهرمان ایران بودن کافی نیست وتوقع بیشتری از خودم داشتم و دوست داشتم بالاتر از این جایگاه باشم.

در آن بازه زمانی در اردوی مالزی موفق شدم 400 متر را در 54 ثانیه بدوم و این نشان می‌دهد که برگزاری اردوهای اینچنینی می‌تواند در رشد ما مؤثر باشد. ما این پتانسیل را داریم که اگر شرایط فراهم باشد بتوانیم بهترین نتیجه را بگیریم.

زمانی که برای مسابقات داخل سالن اعزام شدم هیچکس فکر نمی‌کرد که ما بتوانیم مدال بگیریم و حتی فکر نمی‌کردند که من به مرحله فینال برسم ولی ما آنقدر تلاش کردیم که موفق شدیم در آن مسابقات مدال بگیریم. من در مسابقات داخل سالن آسیا مدال طلا را به دست آوردم و زمانی که از خط پایان عبور کردم به خودم گفتم دیدی که اگر بخواهیم می‌توانیم مدال‌آور هم باشیم.

توکلی: شاید یکی از دلایل کمبود اردوها مشکلات مالی فدراسیون باشد. ما باید این را در نظر بگیریم که تعداد دختران در دوومیدانی محدودتر هستند و بهتر است از آنها حمایت شود. شاید شرایط اردویی که برای آقایان در نظر داشتند اگر برای ما نیز در نظر گرفته بودند نتیجه بهتری می‌گرفتیم.

برای بازی‌های آسیایی نگاه یکسانی وجود داشت و باید بگویم واقعاً از ما حمایت شد. البته باید این برنامه‌ریزی‌ها بیشتر باشد و به یاد داشته باشیم که یک مدال نقره و دو عنوان پنجم و ششم آسیا که قدرت‌های بزرگی در آن حضور دارند نتیجه کمی برای بانوان نیست.

طوسی: از زمان بازگشت از کره مدام کابوس می‌بینم
طوسی:ما چیزی از حریفان خود کمتر نداریم و من و سپیده توکلی برای همین گریه می‌کردیم. ما می‌دانستیم که توان کسب مدال را داریم. قطعاً اگر فکر می‌کردیم که این توانمندی را نداریم گریه نمی‌کردیم.

من از روزی که از کره به ایران برگشتم هنوز تمرین نکرده‌ام و مدام کابوس مسابقات را می‌بینم. هنوز دلم می‌سوزد که نتوانستم با وجود توانمندی‌های خود نتیجه بهتری کسب کنم.

توکلی: بعد از مسابقات هفتگانه از ساعت 6 صبح در دهکده راه می‌رفتم به خاطر اینکه فکر می‌کردم به آن چیزی که توان من است دست نیافتم. من از یک سال قبل از بازی‌های آسیایی جای نرفتم و همیشه درحال تمرین بودم و از عید نوروز که به خانه برادرم رفتم تا امروز هنوز نتوانستم به خانه او بروم.

طوسی: خانواده‌های ما زحمت زیادی کشیدند و آنها هم در کنار ما بودند و این زحمت‌ها باعث شده که ما امروز نتیجه بگیریم.

تا امروز به تمام آن چیزهایی که برای خود در دوومیدانی می‌خواستم رسیده‌ام
تسنیم: تا امروز به چقدر از خواسته‌های خود در دو میدانی دست یافته‌اید؟ زمانی که اولین مدال خود را در این رشته گرفتید به چه چیزی فکر می‌کردید؟

طوسی: از روز اولی که دوومیدانی را شروع کردم هدف‌های بزرگی برای خود داشتم و در همان سال اول موفق شدم پس از 33 سال رکورد ایران را تغییر دهم و این موضوعی شد تا انگیزه بگیرم و به هدف‌های خود نزدیکتر شوم. فکر می‌کنم تا امروز به تمام آن چیزهایی که برای خود در دوومیدانی می‌خواستم رسیده‌ام. روزی که دوی سرعت را شروع کردم همه رسیدن به مدال را غیرممکن می‌دانستند ولی زمانی که طلای آسیا را گرفتم ثابت کردم که هیچ چیزی غیرممکن نیست.

توکلی: من نخستین مدالم را در سال 2012 و مسابقات داخل سالن گرفتم و روزی که این مدال را کسب کردم فهمیدم می‌توانم نتایج خوبی را در این رشته به دست آورم. در بازی‌های آسیایی نیز حیف شد که مدال نگرفتم و لازم است از اکنون برای مسابقات آسیایی برنامه‌ریزی کنم.

در زندگی ما ورزش مهمترین چیز است ما به از همه چیز به خاطر ورزش گذشتیم ولی از ورزش به خاطر هیچ چیزی نمی‌گذریم و حتی در برخی از زما‌ن‌ها درس‌مان را نیز فدای ورزش می‌کنیم.

تسنیم: حمایت مسئولان از ورزش بانوان به خصوص دوومیدانی را چطور ارزیابی می‌کنید؟

توکلی: امسال حمایت ها خوب بود و بارها داوری، رئیس فدراسیون با ما تماس گرفت و از روند تمرینات‌مان پرس و جو کرد اما باز هم با اوج امکانات فاصله داریم.

تسنیم: چشم انداز شما برای بازی‌های المپیک چیست و به چقدر به کسب سهمیه المپیک امیدوار هستید؟

توکلی: شرایط رسیدن به المپیک سخت است چون برای این دوره رکوردهای بالاتری را در نظر گرفته‌اند. پیش از این در دو گروه امتیازها تقسیم‌بندی می شد که امتیاز گروه اول 6150 و گروه دوم 5950 بود اما امسال میانگین آن یعنی 6050 را در نظر گرفته‌اند.

من می‌توانم امتیاز 5600 را به دست آورم ولی برای رسیدن به سهمیه المپیک باید تلاش بیشتری کنم. دو سال فرصت خوبی برای رسدین به این آمادگی است اما باید امکانات وجود داشته باشد.

طوسی: من از المپیک لندن یک خاطره تلخ دارم و به خاطر چند صدم ثانیه کسب سهمیه را از دست دادم ولی این موضوع باعث شد که دیگر به ورودی المپیک فکر نکنم و به بالاتراز آن فکر کنم. من رکوردم در 200 متر 23 ثانیه 46 صدم ثانیه است که جزو رکوردهای اول تا سوم آسیا محسوب می‌شود و شکستن این رکورد برای خودم نیز سخت است اما اگر امکانات و شرایط مناسب داشته باشیم می‌توانم این رکورد را بهبود ببخشم.

تسنیم: آیا در کنار این تمرینات فشرده دغدغه و نگرانی نیز از آینده ورزشی خود دارید؟

طوسی:ما در حال حاضر دغدغه‌های مالی داریم و موضوع تهیه کفش، لباس و تغذیه را نیز باید جزو این دغدغه‌ها در نظر بگیریم. ما نیازمند اسپانسر هستیم. تمام وررزشکارانی که در بازی‌های آسیایی بودند اسپانسر داشتند حتی دونده افغانستان نیز برای خود اسپانسر داشت اما متأسفانه ما از این موضوع محروم هستیم و همین مسئله باعث شده دغدغه‌های زیادی داشته باشیم. من همیشه فکر می‌کنم که اگر مریم طوسی امروز ورزش را کنار بگذارد چه چیزی برای آینده خود جمع کرده است.

توکلی: هزینه‌ها در دوومیدانی بسیار زیاد است. ما برای تهیه کفش باید 130 دلار بپردازیم و هزینه پست را نیز باید به آن اضافه کنیم من در هفت ماده شرکت می‌کنم که برای هر ماده کفش مخصوص احتیاج دارم و این هزینه سنگینی را در بردارد.

در رشته های تیمی بانوان 30-40 میلیون قرارداد امضا می‌کنند و هیچ امکاناتی از خودشان نمی‌گذارند، در حالی که به بازی‌ها اعزام نمی‌شوند و شانس کسب مدال هم ندارند اما ما که از شانس‌های کسب مدال محسوب می‌شویم به قدری پول می‌گیریم که خرج مکمل‌های‌مان نیز نمی‌شود.

تسنیم: مگر در دوومیدانی لیگ نداریم؟ درآمد مناسبی از لیگ دوومیدانی به دست نمی‌‎آورید؟

توکلی: در حال حاضر دوومیدانی بانوان لیگ دارد ولی شرایط آن هر سال بدتر از گذشته می‌شود. ما که در این لیگ در ماده‌های مختلف شرکت کرده و رکوردشکنی می‌کنیم و همچنین از بازیکنان ملی‌پوش نیز محسوب می‌شویم، شش میلیون تومان از باشگاه‌های خود دریافت می‌کنیم! شما حساب کنید دوومیدانی‌کارانی که در یک یا دو ماده رقابت می‌کنند و ملی‌پوش هم نیستند چقدر دریافت می‌کنند.

طوسی: استقبال بخش خصوصی در دو فصل گذشته بهتر بود و تیم ثامن الحجج، مقاومت بسیج و دانشگاه آزاد از بخش خصوصی شرکت کردند ولی امسال خود من تا روز آخر قرارداد نداشتم و نمی‌دانستم چه شرایطی در لیگ خواهم داشت.

توکلی: ثامن الحجج به دنبال ورزشکاران بومی بود و من نتوانستم با این تیم همکاری کنم و به تیم مقاومت بسیج پیوستم که البته این تیم نیز همکاری خوبی با من داشت و من همین جا از مربی این تیم تشکر می‌کنم. متأسفانه در دوومیدانی به جای اینکه تیم‌ها به دنبال ورزشکاران باشند ورزشکاران باید به دنبال تیم‌ها بگردند.

تسنیم: آیا در دوومیدانی بانوان برای حضور در تیم ملی رقابت وجود دارد و آیا در ماده‌هایی که شما حضور دارید رقیب جدی پشت سر خود می‌بینید؟

توکلی:من در بخش هفتگانه هزار تا هزار و 200 امتیاز با نفر دوم اختلاف دارم که این امتیاز زیادی است.

طوسی: اختلاف من نیز بسیار زیاد است و زمانی که از خط پایان عبور می کنم نفر دوم 30 متر با من فاصله دارد!

طوسی: ما برویم دوومیدانی بانوان در ایران تعطیل می‌شود
تسنیم: آیا این موضوع انگیزه شما را کم نمی‌کند؟

طوسی: من اگر در مسابقات لیگ و داخلی شرکت می‌کنم تنها به خاطر این است که درآمدی داشته باشم.

توکلی: من هم در مسابقات لیگ به تنهایی مسابقه می‌دهم و زمانی که همه ورزشکاران حریفان خود را انجام می دهند من تازه  اولین پرشم را انجام می دهم.

طوسی: هدف‌های ما با سایر ورزشکاران فاصله گرفته اما باید مسئولان این نکته را در نظر بگیرند که اگر من، سپیده توکلی و لیلا رجبی دوومیدانی را کنار بگذاریم دوومیدانی بانوان در ایران تعطیل می‌شود. ما در رده نوجوانان و جوانان در حال حاضر استعدادهای خوبی داریم ولی باید به آنها رسیدگی شود. من و سپیده توکلی نیز از همین استعدادها بودیم که اگر خانوادهای ما حمایت‌مان نکرده و رهای‌مان می‌کردند امروز دیگر نه سپیده توکلی بود و نه مریم طوسی.

توکلی: خانواده‌های ما از لحاظ مالی و روحی حمایت‌های زیادی از ما کردند تا به اینجا رسیدیم.

طوسی: ما در مسیر دوومیدانی قرار گرفته‌ایم و عاشق این ورزش هستیم ولی خیلی از مواقع در طول این راه کم آوردیم که خانواده‌های‌مان حمایت‌مان کردند. پدر من والیبالیست است و به ورزش علاقه زیادی دارد و حمایت‌های زیادی از من انجام می‌دهد. زمانی که مدال می‌گیرم و شوق را در چشمان پدرم می‌بینیم این موضوع انگیزه‌ای است تا من تلاش بیشتری داشته باشم.

تسنیم: اگر زمان به عقب برمی‌گشت آیا باز هم رشته دوومیدانی را برای حضور در ورزش قهرمانی انتخاب می‌کردید؟

توکلی: قطعاً دوباره دوومیدانی را انتخاب می‌کردم اما این راهی را که در پیش گرفته‌ام، تغییر می‌دادم و از همان 12 سال پیش با هزینه خودم برای تمرین به کشورهای دیگر می‌رفتم تا انرژی و جوانی‌ام هدر نرود. شاید در این سال‌ها حمایت‌های بیشتری شده باشد ولی در مقطعی چهار پنج ساله هیچ کاری برای دوومیدانی بانوان انجام نشد و ما فرصت خوبی را از دست دادیم.

طوسی: زمانی که اولین مدال خود را در قهرمانی آسیا به دست آوردم از یک کشور عربی پیشنهاد داشتم و آن زمان نیز مبلغ زیادی را برای من در نظر گرفته بودند ولی عرق ملی به من اجازه نداده که چنین کاری انجام دهم. من از روز اول به خاطر پول دوومیدانی را شروع نکردم و به دنبال درآمد نبودم. زمانی که روی سکو قرار می‌گیرم و پرچم ایران برافراشته می‌شود این موضوع برای من لذتبخش است.

در بازی‌های کشورهای اسلامی مدال هایی که گرفتم و پرچمی که از ایران برافراشته شد برای ارزشمند بود. البته یک خاطره جالب نیز از این بازی ها دارم زمانی که در خط استارت در فینال 200 متر قرار داشتم صدای تشویق ایران ایران به گوشم رسید. رقیبم متعجب به من نگاه می‌کرد. من گفتم اینها بچه‌های تیم ملی تکواندو هستند و نمی‌دانند که در زمان استارت نباید تشویق کنند و باید ساکت باشند! البته حضور آنها انگیزه زیادی به من داد و من از این دوستان سپاسگزارم.

تسنیم: برگردیم سراغ موضوع اسپانسر. شما اشاره کردید که در دوومیدانی اسپانسر ندارید. فکر می کنید پخش تلویزیونی مسابقات تا چه حد می‌تواند در حضور اسپانسر مؤثر باشد؟

توکلی: زمانی که مسابقه من از تلویزیون پخش شد نگاه‌ها نسبت به این ورزش تغییر کرد. تا آن زمان خیلی‌ها با این رشته آشنایی نداشتند و این نشان داد که پخش زنده می‌تواند کمک زیادی برای این ورزش باشد. البته مشکلی که در پخش تلویزیونی وجود دارد این است که تلویزیون مسابقات لیگ را از همان لحظات ابتدایی پخش می‌کند و پیش از آنکه به قسمت‌های حساس و جذاب آن برسد پخش را قطع می‌کند. این موضوع باعث می‌شود که جذابیت‌های رشته دوومیدانی در معرض دید بیننده قرار نگیرد.

طوسی: تلویزیون می‌تواند مسابقات لیگ را به صورت گلچین پخش کند. البته این تنها یک پیشنهاد است. پیش از این تماشاگران زیادی برای دیدن مسابقات ما می‌آمدند ولی امروز این اتفاق نمی‌افتد. در مسابقات دهه فجر از صداوسیما و رسانه‌ها آمدند و پدر من برای اولین بار مسابقه مرا دید که البته دچار استرس زیادی هم شده و قلبش درد گرفته بود.

تسنیم: نگاه رقیبان شما نسبت به نوع پوشش‌تان چگونه است؟

طوسی: نوع پوشش ما در مسابقات امروز شناخته شده است و وقتی سر خط قرار می‌گیریم نگاه‌ها نسبت به ما تفاوت دارد. در ابتدا بیشتر رقبا از ما می پرسیدند که دویدن با این پوشش برای شما سخت نیست اما امروز کاملاً با اعتقادات ما آشنا هستند. در مسابقات جهانی در مرحله مقدماتی قهرمان مسابقات در گروه من قرار داشت و به من گفت:‌ «رقابت تو با این پوشش بسیار ارزشمند است و تو قهرمان واقعی هستی».

در ابتدا همه فکر می کردند که این نوع پوشش به خاطر کشور ماست ولی ما گفتیم که این مسئله به اعتقادات دینی و مذهبی ما برمی‌گردد. در طول مسابقه همه تماشاگران ما را تشویق می‌کنند. دوندگان محجبه دیگر معمولاً نفرات آخر می‌شوند ولی ما با این پوشش رقابت نزدیکی با نفرات اول داریم.

توکلی: در طول مسابقه دوربین‌ها همیشه روی ماست و آنها به پخش تصاویر ما علاقه زیادی دارند.