ویترین شیکی به نام هوشمندسازی مدارس
خبرگزاری تسنیم: موضوع هوشمندسازی مدارس مدت‌هاست تبلیغ می‌شود بی‌آنکه کمتر با نگاه انتقادی به آن توجهی شده باشد. این اتفاق آنقدر مورد استقبال آموزش و پرورش و حتی والدین قرار گرفته که مدتی است به‌عنوان شعار تبلیغاتی برخی مدارس استفاده می‌شود.
به گزارش گروه "رسانه‌ها" خبرگزاری تسنیم، همه حرفی که این گزارش می‌خواهد بزند، در این خبر هست: چندی قبل وقتی فردی فداکار به نام حسین عثمانی مشهور به خالو حسین کوهکن از اهالی روستای میگوره بخش باینگان، تصمیم گرفت ماحصل سال‌ها دسترنج خود را به مبلغ 60میلیون ریال برای کمک به مدارس روستایش اختصاص دهد، حبیب الله مستوفی رئیس اداره آموزش و پرورش باینگان گفت که کمک‌های خالو حسین برای هوشمندسازی یک کلاس درس و توسعه و تجهیز 14مدرسه دیگر هزینه می‌شود.
موضوع هوشمندسازی مدارس مدت‌هاست تبلیغ می‌شود بی‌آنکه کمتر با نگاه انتقادی به آن توجهی شده باشد. این اتفاق آنقدر مورد استقبال آموزش و پرورش و حتی والدین قرار گرفته که مدتی است به‌عنوان شعار تبلیغاتی برخی مدارس استفاده می‌شود. در میان انبوه تبلیغ‌های بی‌شماری که برای هوشمندسازی مدارس می‌شود، هرگز مجالی برای طرح این پرسش فراهم نشده که آیا هوشمندسازی مدارس واقعا پدیده خوبی است و آیا نظام آموزشی ما مسیر درستی را برای تحقق این طرح طی می‌کند؟
در حالی در برخی از مدارس برای نشاندن دانش‌آموز در کلاس‌های هوشمند به اجبار پول بیشتری گرفته می‌شود که هوشمندسازی مدارس در مالزی، کشور مبدع آن شکست خورده است.
نتیجه طرح این بوده که در سال 2012تنها حدود 80درصد معلمان مالزیایی کمی کمتر از یک ساعت در هفته از فناوری اطلاعات و ارتباطات در تدریس استفاده کرده‌اند. هوشمندسازی مدارس ایران با الگوبرداری از طرح مدارس هوشمند یاSmart School مالزی از سال 86شروع و طی این مدت تنها چند مدرسه کشورمان به‌معنای واقعی هوشمندسازی شده‌است. امیر حسین ملکی کارشناس تکنولوژی آموزشی در توصیف وضعیت فعلی هوشمندسازی مدارس، می‌گوید: «در بسیاری از مدارس هوشمندسازی تنها به نصب یک تخته تعاملی(هوشمند) بسنده شده‌است. کار نصب تخته تعاملی در کلاس‌های درس مدارس با شعار هوشمندسازی مدارس طوری رونق دارد که خیلی‌ها فکر می‌کنند اگر این تخته نباشد دانش‌آموزان از آموزش و پرورش باز می‌مانند. »
در ایران اما تب هوشمندسازی مدارس بدون بررسی نتایج آن همچنان ادامه دارد که نتیجه آن ظهور مدارسی هوشمند‌در کشوراست که همه جور امکانات دارند و هیچ استفاده‌ای از آن نمی‌شود. فرزانه نوراللهی در مجله رشد مدرسه فردا در این‌باره می‌نویسد: آیا کلاسی که هنوز مسائل اساسی‌اش رفع نشده به این دکور گران قیمت نیاز دارد؟ آیا بهتر نیست پیش از تأمین بودجه برای خرید این ابزارآلات ابتدا کمی فکر کنیم و موارد مصرف آنها را پیدا کنیم؟ سن دانش‌آموز ابتدایی، سن حس و تجربه‌های دم‌دستی ملموس است، اینکه تخته هوشمند در کلاس باشد و بچه روی آن بنویسد یا اشکال هندسی رسم کند آن هم کج و کوله، اسمش کلاس هوشمند نیست، بلکه کاملا غیرهوشمندانه است که فرصت کسب مهارت‌های دستی از دانش‌آموزان این دوره را می‌گیرد. چه ضرورتی دارد مدیر مدرسه این همه هزینه کند و کلاس را به سامانه مجهز کند تا معلم پی‌دی‌اف کتاب را روی تخته تعاملی قرار دهد و شاگردانش را مجبور کند مطالب کتاب درسی را از روی تخته بخوانند.
برخی مشکلات هوشمندی
روی دیگر سکه مشکلات مدارس هوشمند در ایران اما آموزش معلمان است. به گفته بهروز فتحی کارشناس مسائل آموزشی، برخی معلمان اعتماد به نفس کافی برای استفاده از تخته تعاملی به‌علت آموزش ندیدن ندارند یا اینکه محتوای الکترونیکی کافی برای تدریس در دسترس‌شان نیست. هزینه‌های گاه گزاف برای توسعه طرحی که الزاما نمی‌تواند تضمین‌کننده پیشرفت آموزشی باشد در حالی است که در برخی مناطق محروم و سردسیر که باید خیرین توجه به استانداردسازی سامانه گرمایشی مدارس منطقه خود داشته باشند، اعتبار‌ها صرف هوشمندسازی مدارس می‌شود. هم‌اکنون 150هزار کلاس درس با بخاری‌های نفتی و گازی ناایمن گرم می‌شوند و یک سوم مدارس هم نیاز به مقاوم‌سازی دارند ولی هوشمندسازی در اولویت است. محمود مختارآبادی، معلم یکی از روستاهای استان کرمانشاه در این‌باره می‌گوید: مدارس منطقه نیازهای ضروری دیگری به جز تجهیز کلاس به تخته هوشمند دارند، برای مثال وقتی دانش‌آموزان گرسنه هستند چه فرقی می‌کند کلاس تخته سیاه داشته باشد یا هوشمند.
کمی بیشتر دقت کنیم
ما نیز با توجه به اینکه در سال‌های اخیر به توسعه کمی مدارس هوشمند توجه داشته‌ایم، اینک باید با توجه به اینکه آموزش و پرورش ایران در توسعه مدارس هوشمند پای خود را جای پای مالزی گذاشته، به نتایج گزارش‌ها و تحقیقات این طرح در مالزی و سایر کشورها توجه کنیم. باید هزینه‌ها را به‌گونه‌ای صرف کنیم که به بازده متناسبی دست پیدا کنیم. منابع مادی و انسانی کشور محدودند و برای تخصیص بودجه به بخش‌های گوناگون، باید منطق و قاعده‌ای استوار شود. تجهیز مدارس به امکانات پیشرفته فناوری اطلاعات و ارتباطات می‌تواند به پیشبرد پاره‌ای اهداف مدرسه کمک کند، اما اگر این امر در قالب چارچوبی منطقی و علمی قرار نگیرد راه را برای هر پیشرفت دیگری در آموزش و پرورش خواهد بست.
منبع: همشهری
انتهای پیام/