یک آیه قرآن بخوانیم؛ «امام مبین»

  اعوذبالله‌من‌الشیطان‌الرجیم

بسم الله الرحمن الرحیم

«إِنَّا نَحْنُ نُحْیِی الْمَوْتَى وَنَکْتُبُ مَا قَدَّمُوا وَآثَارَهُمْ وَکُلَّ شَیْءٍ أحْصَیْنَاهُ فِی إِمَامٍ مُبِینٍ»

ما مردگان را زنده می کنیم و هر کاری را که پیش از این کرده اند و هراثری را که پدید آورده اند ، می نویسیم و هر چیزی را در کتاب مبین شمار کرده ایم

***

در تفسیر مجمع البیان آمده است:

إِنَّا نَحْنُ نُحْیِ الْمَوْتَى
این ما هستیم که مردگان را در روز رستاخیز و در آستانه برپایى آن براى حسابرسى و پاداش و کیفر زنده مى‌‏سازیم.
وَنَکْتُبُ مَا قَدَّمُوا
و نیز ماییم که هر آنچه آنان از فرمانبردارى و شایسته‌‏کردارى و یا گناه و ستم که از پیش فرستاد‌ه‏‌اند، همه را مى‏‌نویسیم.
به باور پاره‏اى منظور این است که: و ما هستیم که هر آنچه از کارها را که براى آنها اثرى نیست و از پیش فرستاده‏‌اند، همه را براى آنان مى‏‌نویسیم.
وَآثَارَهُمْ
به باور «جبایى» منظور کارهایى است که اثر دارند، که براى نمونه مى‏توان کتاب‏هاى مفید و روشنگر و یا بنیادهاى به راستى ثمربخش و در خدمت عدالت و یا صدقه‏هاى ماندگار را مثال آورد.
اما به باور پاره‏اى منظور کارها و راه و روش‏هاى آنان مى‏باشد که آنان بنیاد آنها را مى‏گذارند و پس از خودشان به صورت سنت و شیوه عادلانه و درست و مفید و یا به صورت بدعت‏هایى خرافى و ظالمانه مى‏ماند و مردم از آنها پیروى مى‏کنند؛ آرى، این شیوه‏هاى پویا و مفید و یا زیانبار و ظالمانه را نیز به حساب آنان مى‏‌نویسیم.
پاره‏‌اى مى‏‌گویند: منظور این است که ما گام‏‌هاى آنان را که به سوى مسجد برداشته مى‌‏شود، برایشان مى‏‌نویسیم.
گویى این دیدگاه از روایتى برگرفته شده است که «ابوسعید خدرى» آورده است که: عشیره «بن‌ى‏سلمه» در منطقه‏‌اى بیرون از شهر مدینه زندگى مى‌‏کردند و هر روز از آنجا براى شرکت در نماز و شنیدن دعوت پیامبر و آموزش معارف آسمانى او به مسجد مى‌‏آمدند، از این رو از دورى راه شکایت کردند؛ و آن گاه بود که این آیه فرود آمد.
و آورده‏‌اند که پیامبر گرامى فرمود: انّ اعظم الناس اجراً فى‌‏الصلوة أبعدهم الیها ممشى فابعدهم. بى‏‌گمان پرشکوه‏ترین مردم از نظر پاداش در نماز و نیایش با خدا، آن کسى است که راه دورترى را براى رسیدن به مسجد بپیماید.
این روایت را «بخارى» و «مسلم» در کتاب‏هاى خود آورده‏‌اند.

وَکُلَّ شَیْ‏ٍ أحْصَیْنَاهُ فِی إِمَامٍ مُبِینٍ‏
و ما هر چیزى را در کارنامه‌‏اى روشن و روشنگر برشمرده‌‏ایم.
منظور از هر چیز، هر رویداد و عملکردى است که در لوح محفوظ به شمار آمده و در آن محفوظ است؛ و این شمارش رویدادها و عملکردها در لوح محفوظ گویى به خاطر توجه یافتن فرشتگان به وسیله آن است؛ چرا که آنان رویدادها و حوادث بى‏‌شمار جهان هستى را با آنچه در آن کتاب پراسرار و شگفت‏‌انگیز آمده است مقابله مى‏‌کنند و از این راه بیشتر و بهتر به علم بى‏‌کران خدا بر ذرّه ذرّه رویدادها و حوادث آگاه مى‏‌گردند، چرا که این کتاب شگفت‌‏آور نشانگر دانش وصف‏‌ناپذیر و فراگیر خدا بر کران تا کران هستى و همه رویدادهاى کوچک و بزرگى است که در آن روى مى‌‏دهد.
به باور «حسن» منظور از «امام مبین»، کارنامه‏‌هاى انسانهاست ؛ و بدان دلیل به آنها این نام و عنوان داده شد که نوشته و اثر آنها، هرگز رو به فرسودگى و کهنگى نمى‏‌گذارد.

انتهای پیام/

بازگشت به صفحه سایر رسانه ها