تاکسی‌ها‌ی تهران در سایه بی‌تدبیری تاکسیرانی آفتاب می‌گیرند

به گزارش گروه سیار رسانه‌های خبرگزاری تسنیم، با اینکه در طول شبانه روز بارها و بارها از شهروندان خواسته می‌شود که برای رفت و آمدهایشان در سطح شهر از وسایل حمل و نقل عمومی استفاده کنند، اما به جرئت می‌توان گفت که نظارت بر نحوه خدمات رسانی این وسایل خیلی ضعیف است؛ از اتوبوس‌های شرکت واحد گرفته تا تاکسی‌های خطی و گردشی و....

دیگر فرقی نمی‌کند چه روز و چه ساعتی است. اگر تا دیروز در روزهای بارانی و برفی یا مناسبت‌ها و تعطیلات یا نیمه شب‌ها قحطی تاکسی می‌آمد، حالا از اول صبح تا آخر شب، حتی غروب جمعه‌ها و در زیر باران و برف خیابان‌ها مملو از تاکسی‌هایی است که با ژست خاصی، بی‌توجه از کنارت می‌گذرند و هیچ چیز نمی‌تواند این رژه منظم آنها را خراب کند الا واژه «دربست!» کنار هر خیابان و سرچهارراه‌ها و دور میدان‌ها مملو از مسافرانی است که با دیدن تاکسی‌ها تا کمر خم می‌شوند و مقصد را فریاد می‌زنند، اما این راننده است که حتی زیر چشمی هم به این درماندگان نظر ندارد. مردم از وضعیت خدمات‌رسانی تاکسی‌ها ناراضی‌اند و می‌گویند تعداد زیادی از تاکسی‌ها فقط دنبال کار کم و پول زیادند و نظارت‌ها هم ضعیف است.

با اینکه در طول شبانه روز بارها و بارها از شهروندان خواسته می‌شود که برای رفت و آمدهایشان در سطح شهر از وسایل حمل و نقل عمومی استفاده کنند، اما به جرئت می‌توان گفت که نظارت بر نحوه خدمات رسانی این وسایل خیلی ضعیف است؛ از اتوبوس‌های شرکت واحد گرفته تا تاکسی‌های خطی و گردشی و....

بحث تاکسی‌های شهر ما داستان «یک دولت و هزار پادشاه» شده. گویی سازمان تاکسیرانی فقط امتیاز می‌دهد و بدون نظارت به نحوه عملکرد و خدمات‌رسانی مجموعه تحت امرش، آنها را به جان مردم می‌اندازد. از کمبود قایم باشک بازی آنها در بعضی ساعات روز تا فقط دربستی و دعوا بر سر پول خرد.

کمبود سیستم حمل و نقل عمومی، نبود نظارت کافی بر عبور و مرور تاکسی‌ها، نبود اعتبارات برای توسعه سیستم حمل و نقل و نبود عزم جدی برای حل این معضل، موجب شده یکی از مشکلات اساسی پایتخت، به معضلی بزرگ تبدیل شود؛ دردی که به جای درمان شدن، از اداره و سازمانی به نهاد و وزارتخانه دیگری منتقل می‌شود و در این پاسکاری‌ها، شهروندان هستند که نمی‌دانند چه باید بکنند و فقط خستگی راه را با خود به خانه می‌برند.

فقط دربست!
در برخی ساعات روز که پیک رفت و آمد شهروندان به شمار می‌آید، به شدت از میزان تعداد تاکسی‌ها در سطح شهر کاسته می‌شود. می‌شود آنها را دید، البته نه در حرکت، بلکه در سر کوچه‌ها و کمی بالاتر یا پایین‌تر از نقاطی که مسافران به انتظار ایستاده‌اند.
از نبود تاکسی در ساعات ابتدایی و انتهایی روز در خیابان‌ها چنین استنباط می‌شود که رانندگان این وسایل نقلیه عمومی ترجیح می‌دهند به جای کار بیشتر با ساعات بیشتر، کار کمتر با سرویس دربستی و درآمد بالا را در برنامه داشته باشند. گواه این ادعا هم رژه تاکسی‌های خالی در ساعات دیگر روز و پنج‌شنبه‌ها و جمعه‌ها و روزهای تعطیل در برابر مسافران است که به دنبال شکار دربستی‌ها هستند.
ثابت کردن نوشته‌های فوق کار دشواری نیست. کافی است حتی در شلوغ‌ترین زمان ترددهای شهری و زمانی که تاکسی‌ها بی‌توجه به مقصد مسافران، به صورت خالی به راه خود ادامه می‌دهند، یک‌بار بگویید «دربست!» تا متوجه شوید که گوش راننده به دهان شما و مسیرش همان مسیر شماست، به شرطی که جمله مورد علاقه او را بگویید!
از جمله نقاطی که می‌شود زیاد تاکسی‌های دربستی و متخلف را دید، روبه‌روی بیمارستان‌ها، آزمایشگاه‌ها، دادسراها، مجتمع‌های تجاری و مراکز تفریحی است. گروهی از رانندگان تاکسی ترجیح می‌دهند به‌جای جابه‌جا کردن مسافران و دریافت کرایه‌های یک‌هزاری و دو هزارتومانی، چند ساعتی در یک نقطه منتظر بمانند و یک مسافر دربستی 30 یا 40هزار تومانی صید کنند. با این روش هم در مصرف سوخت صرفه‌جویی کرده‌اند و هم از استهلاک ماشین‌شان جلوگیری شده و صد البته خستگی به تن‌شان ننشسته و با مسافری هم بر سر 100 تومان چانه نزده‌اند.

خطی‌ها در مسیر راهی‌ها
تاکسی‌های خطی هم به مانند برادران راهی خود، با برنامه ویژه‌ای پیش می‌روند. ازدحام جمعیت در ایستگاه‌ها به خصوص در اول صبح و غروب آفتاب که زمان رفت و برگشت به محل کار است، حکایت از انتظار یا بهتر بگوییم، علافی شهروندان برای سوار شدن به این وسایل دارد.
به عقیده مردم، سازمان تاکسیرانی در انتخاب و گزینش راننده‌هایش هیچ معیار و اصولی را در نظر نمی‌گیرد. اکثر رانندگان تاکسی‌های خطی افرادی مسن و بازنشسته هستند که نیازی به درآمد ندارند و به این کار به دیده تفنن می‌نگرند. به همین خاطر ترجیح می‌دهند در ساعات اولیه صبح و عصرها که خیابان‌ها شلوغ‌تر هستند از کارکردن خودداری کنند چون «حوصله‌شان نمی‌کشد!»

تاکسی‌های آژانسی
مطمئناً شهروندان خوب می‌دانند که می‌توانند برای رسیدن به مقصدشان از آژانس‌های تلفنی استفاده کنند اما حتماً پرداخت این نوع کرایه‌ها برایشان مقدور نیست، به همین خاطر دقایق زیادی را در انتظار تاکسی‌ها صرف می‌کنند. حال اگر قرار باشد تاکسی‌ها هم به دنبال دربستی بگردند و مثل آژانسی‌ها پیش بروند که دیگر «قوزبالا قوز» می‌شود.
با این تصور که اغلب تاکسی سواران از قشر دانش‌آموز، دانشجو، کارمند و کارگر هستند، آیا این افراد می‌توانند روزانه مبالغ زیادی را صرف دربست سوار شدن‌هایشان بکنند؟ از طرف دیگر اگر بپذیریم گروهی از شهروندان که دارای وسیله نقلیه شخصی هستند، به احترام سایر هموطنان و خواست مسئولان، ترجیح می‌دهند از وسایل نقلیه عمومی استفاده کنند آیا نباید متقابلاً مورد احترام قرار گیرند و حداقل شرایط طوری مدیریت شود که در بهره‌مندی آنان از وسایل نقلیه عمومی خللی ایجاد نشود؟

گله‌های بی‌ثمر از تاکسیرانی
دیگر نیازی نیست در مورد تاکسی‌ها به گزاف چیزی بگوییم زیرا اوضاع طوری شده که صحنه سوار نکردن مسافران و صف‌های طولانی، در تمام خیابان‌ها و مراکز اصلی و شلوغ شهر به چشم می‌خورد. این یک حقیقت است که وضعیت تاکسیرانی تهران مطلوب نیست و گله‌ها و شکایات مردم از دربستی‌خواهان و گیرندگان کرایه‌های گزاف و بیشتر از نرخ مصوب، زیاد است.  هرچند مسئولان امر قول‌هایی در رابطه با ساماندهی این اوضاع آشفته داده‌اند اما هرگز اقدامات آنها برای مردم ملموس نبوده و شهروندان ترجیح می‌دهند به جای پذیرش قول‌های بی‌ثمر، آنچه را که هر روز می‌بینند و با آن درگیرند را قبول کنند.
در ضعف سازمان تاکسیرانی و خدمات اعصاب خردکنی تاکسی‌ها همین بس که تمام خودروهای شخصی به خود اجازه می‌دهند نقش یک مسافربر را برعهده بگیرند و به جابه‌جایی شهروندان بپردازند. کاری که نه قانون می‌پذیرد و نه مردم از آن رضایت دارند اما چه کنند که از سر اجبار باید سوار بر خودروهایی شد که تخلفات بسیار و حوادث ناگواری از آنها به گوش می‌رسد. با اینکه مسافرکشی با ماشین شخصی، به عنوان یک جریمه کددار در قانون تعریف شده است، اما جدیت لازم در اجرای این قانون، توسط نیروی انتظامی اعمال نمی‌شود. البته باید به مردم حق داد که از این وسایل برای رسیدن به مقصد استفاده می‌کنند. مهم‌ترین مسئله‌ای که باعث می‌شود مسافران از شخصی‌ها استفاده کنند، این است که تعداد تاکسی‌ها به هیچ وجه با تعداد بسیار بالای مسافران هماهنگ نیست و اگر هم هماهنگ باشد راننده‌ها توجهی به مقررات تعیین شده از سوی سازمان تاکسیرانی نمی‌کنند؛ سازمانی که فقط قانون می‌گذارد و در نظارت بر اجرایی شدن آنها هیچ تلاشی نمی‌کند.

منبع: روزنامه جوان

انتهای پیام/