ادبیات جنگ، ادبیات امید است

به گزارش خبرگزاری تسنیم، مرتضی سرهنگی، مدیر دفتر ادبیات و هنر مقاومت حوزه هنری درباره کتاب «عصرهای کریسکان» گفت: فضایی که این کتاب برای ما ترسیم می‎کند، فضای تازه‎ای است. در واقع به آن معنا، فضای جبهه و جنگ نیست، روایت این کتاب درباره جنگ داخلی در کردستان عراق است.

سرهنگی درباره راوی این کتاب توضیح داد: راوی امیر سعیدزاده فرد خاصی است. سعیدزاده در مجموع هفت سال از زندگی خود را در زندان می‎گذراند، سه سال در زندان کومله و چهار سال در زندان دموکرات‎ها سپری می‎شود. جالب اینکه کیانوش گلزار راغب که این کتاب را تدوین کرده، در دوره اسارت، سعیدزاده را از طریق سقف شکسته‎ زندان، فراری می‎دهد.

سرهنگی درباره اینکه برای اولین بار در این کتاب شاهد روایت دو راوی از حوادث زندگی‌شان هستیم، گفت: مرد در جبهه می‎جنگد و همسرش با نداری‎ها و کاستی‎های زندگی، نبود همسر، زخمِ‎زبان‎های برخی از همسایه‎ها می‎‎جنگد. در جایی از داستان همسر به ملاقات سعیدزاده در خاک عراق می‎رود که همین حضور راوی دوم یعنی همسر سعیدزاده به پیشبرد داستان کمک شایانی می‌کند.

وی ادامه داد: زن از زندگی بدون مردش صحبت می‎کند و مرد از مبارزات خود می‎گوید. این داستان و داستان‎های مشابه به واقع نمایشی از سبک زندگی به افراد است. اساساً ادبیات جنگ، ادبیات امید است. شما برای زندگی کردن با حداقل‎ها می‎سازید. شرایط زمان جنگ، بسیار سخت بوده و شما زیر موشک باران زندگی می‎کنید، یا در شهرهایی زندگی می‎کنید که دارو، کلینیک و بیمارستان نیست.

مدیر دفتر ادبیات و هنر مقاومت حوزه هنری درباره اینکه چرا این کتاب «عصرهای کریسکان» نامیده شد، گفت: کومله‌ها هر روز عصر یک زندانی را انتخاب می‎کردند، بیل و کلنگ را به او می‎دادند و می‎گفتند قبر خودت را بکن. سپس او را مورد ضرب و شست قرار می‌داند و می‌کشتند و داخل همان قبر دفن می‌کردند. تا اینکه بالاخره نوبت راوی داستان می‎شود که این فصل از بخش‎های درخشان کتاب است.

انتهای پیام/