روزنامه‌نگار اسلوانیایی: بعد از سفر به غزه می‌ترسم به کشور خودم برگردم

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، ظهر امروز نمایشگاه عکس ماتیز زورمان عکاس ساکن اسلوونی از کودکان آسیب‌دیده و مجروحین جنگ غزه در گالری حوزه هنری با حضور افرادی همچون مسعود شجاعی طباطبایی مدیر خانه کاریکاتور، اکبر ناظمی عکاس پیشکسوت انقلاب اسلامی، احسان باقری مدیر خانه عکاسان ایران افتتاح شد.

در ادامه این مراسم نشستی نیز با حضور حجت‌الاسلام محمدرضا زائری، ناصر ضرابی زاده مدیر دفتر ادبیات بیداری حوزه هنری و دیگر مدعوین و اعضای این هیئت که از اسلوونی به ایران آمده بودند برگزار شد.

محمدرضا زائری در این نشست گفت: چندین سال پیش بعد از توهین به پیامبر اعظم در یک نشریه دانمارکی قرار بر آن شد که مسابقه‌ای را برگزار کنیم. دیدگاهی در غرب وجود داشت که آزادی بیان مرزی ندارد. نخست‌وزیر انگلیس نیز به این مسئله تاکید می‌کرد این مسابقه می‌خواست نشان دهد که این ادعای غرب دروغ است و مرز آزادی بیان وجود دارد. 

وی افزود: سوال و پرسش ما این بود که اگر آزادی بیان برای همه ‌آزاد است چرا صحبت کردن از هلوکاست از نظر آنها اشکال دارد؟ 

زائری ادامه داد:  وظیفه هنرمندان و اندیشمندان آن است که این سوال را برجسته کنند و تا زمانی که پاسخی به این سوالات داده نشود دنیا جای خوبی برای زندگی نخواهد بود. 

ماتیز زورمان عکاس اسلوانیای در ادامه این نشست گفت: من اکنون افتخار می‌کنم که کارهای من در اینجا نمایش داده شده است. برای من هم انتخاب عکس‌ها از بین تعداد کثیری از عکس‌هایم سخت بود چرا که نمی‌خواستم هیچ داستانی از روایت‌های من نشنیده بماند. این عکس‌ها از سال 2010 تا 2014 گرفته شده است اولین باری که ما به غزه رفتیم سال 2010 بود که به دلیل حضور گروهی از کودکان غزه در بیمارستانی در اسلونی راغب شدیم که به فلسطین برویم. 

وی افزود: اکنون کاری که با مردم غزه می‌شود جنگ نیست و این مسائل را رسانه‌ها و تهیه کننده‌های بسیاری ندید می‌گیرند. ما زمانی  این عکس‌ها را از غزه گرفتیم که دود جنگ خوابیده بود درحالی که رسانه‌های غرب در مورد این داستانها سکوت کرده‌اند. بار آخری که به غزه رفتیم که چند ماه گذشته بود اصلا آن شهر قابل شناسایی نبود و تمام زندگی مردم در آنجا عوض شده بود.

زندگی که مردم بدون برق، امکانات و حتی آب آشامیدنی مناسب در آن منطقه می‌گذرانند. با همه این شرایط مردم آنجا به من کمک کردند که این عکس‌ها را بگیرم. کاری که در اسلونی می‌کنم و دلم می‌خواهد آن است که یک سیلی به صورت مردم بزنم و آنها را بیدار کنم. این مثال آن است که همه خوابند و ما باید آنها را بیدار کنیم. مردم به آرامی در حال بیدار شدن هستند. این هدف من است که مردم را بیدار کنم و داستان‌های خاموش مردم غزه را به گوش دنیا برسانم. 

ماتیز با اشاره به مشکلاتی که در این سفر به غزه داشت گفت: خطر و مشکلات زیادی در این سفر وجود داشت من به عنوان یک خبرنگار ترس از جنگ را از دست دادم و ترس برگشت به اسلونی یعنی کشورم و بیدار کردن مردم را به دست آوردم. 

اریک والنچیچ فعال اجتماعی و روزنامه‌نگار اسلوانیایی و نویسنده کتاب «غزه در محاصره؛ کشتار مردم فلسطین» گفت: ما گزارشی را از بیمارستانی که کودکان فلسطینی در آن مستقر بودند از کشور خودمان مخابره کردیم بعد از این کزارش رئیس جمهور اسرائیل به اسلوونی آمد و پشت درهای بسته با رئیس جمهور اسلوونی صحبت کرد و بعد از این صحبت‌ها بود که اجازه حضور رسانه‌ها را دیگر در آن بیمارستان ندادند و مشخص بود که این دستور از سوی رئیس جمهور اسرائیل داده شده است.

وی با اشاره به مسئله آزادی بیان گفت: بیایید از آزادی بیان به دروغ‌سازی و دورویی صحبت کنیم هر زمانی که قرار است از اسرائیل و هلوکاست صحبت شود ممکن است باز هم رئیس جمهور اسرائیل بیاید و جلوی حضور شما را بگیرد. جنایت‌های زیادی را اسرائیلی‌ها مرتکب می‌شوند و به سادگی هم از آنها صحبت می‌کنند و همواره نیز می‌گویند ما می‌خواهیم یک میلیون نفر از مردم غزه را بکشیم. 

وی با اشاره به سفر خودشان به غزه نیز گفت: اول می‌خواستیم که کار یک خبرنگار و گزارشگر را در این سفر انجام دهیم اما بعد از مشاهده اتفاقات آنجا متوجه شدیم که داستانهای زیادی وجود دارد که نیاز است ما در مورد آنها صحبت کنیم امروز در غزه یک میلیون داستان وجود دارد که می‌تواند هر کدام یک کتاب شود. شما در ایران تحریم را خوب می‌شناسید اما آن چیزی که در غزه می‌گذرد بسیار متفاوت است. در غزه حتی اجازه ورود اسباب‌بازی و وسایل اولیه سرگرمی نیز به کودکان داده نمی‌شود. غزه را نمی‌توان یک جامعه معرفی کرد چرا که 80 درصد مردم آن منطقه از کمک دیگران زنده هستند. آخرین باری که ما در غزه بودیم هزاران نفر تلاش می‌کردند که از آن منطقه خارج شوند در ششم سپتامبر یک کشتی با 500 مسافر در دریا غرق شد. یکی از کودکان آن کشتی که نامش عصفور نام داشت در بین کشته شدگان آن غرق شدگی کشتی بود که ما او را قبلا دیده بودیم سوال اینجاست که چرا او می‌خواست از فلسطین خارج شود. عصفور به معنای پرنده است و او نیز می‌گفت که اسم من نیز پرنده است اما نمی‌توانم پرواز کنم. او می‌خواست که پدر خود را ببیند اما اسرائیل نمی‌گذ اشت که از غزه خارج شود. من خیلی دلم می‌خواهد که یک پرنده باشم تا بتوانم پدرم را ببینم. وقتی که او مرد 16 سال سن بیشتر نداشت. 

سایلا یاشیچ مدیر موسسه آبراهام و زن سال بوسنی در سال 2012 در بخش دیگری از این نشست گفت: ما در اسلوونی تلاش می‌کنیم که دین و حجاب اسلامی را گسترش دهیم. پوشیدن حجاب در کشورهای اروپایی مانند یک جهاد است. و با وجود تعداد کم افرادی که حجاب اسلامی در کشور ما دارند که شاید به تعداد انگشت‌شمار 25 تا 50 نفر می‌رسند اما ما باز تلاش خود را ادامه می‌دهیم و امیدواریم که بتوانیم به این تعداد اضافه کنیم. 

انتهای پیام/