آیت الله ضیاآبادی:پسر پیغمبر و سیّد بودن به درد آدم نمی‌خورد، باید بنده مطیع باشیم
خبرگزاری تسنیم: ۱۴۰۰ سال پیش، حسین(ع) به شهادت رسیده است و بعد از ۱۴۰۰ سال که می‌گویی «یا حسین» دل‌ها فرو می‌ریزد و چشم‌ها اشک‌آلود می‌شود؛ پس معلوم می‌شود که علاقه و محبت است.
به گزارش گروه رسانه‌های خبرگزاری تسنیم، جلسه تفسیر قرآن آیت‌الله سیدمحمد ضیاء آبادی، مفسر قرآن کریم و استاد اخلاق در مسجد علی ابن الحسین(ع) تجریش برگزار شد.
نکاتی از سخنان آیت الله ضیاآبادی را بخوانید؛
_ کسی که ایمان به الله دارد بداند که باید اسوه داشته باشد. او پیغمبر است، او آمده است و برنامه آورده است. نماز در میان اعمال ما عمل همگانی است. این نمازی که در شبانه‌روز برای آن می‌ایستیم و دعای خاصی که در نماز داریم این است؛ «اهدِنَا الصِّرَاطَ المُستَقِیمَ(6) صِرَاطَ الَّذِینَ أَنعَمتَ عَلَیهِمْ غَیرِ المَغضُوبِ عَلَیهِمْ وَلاَ الضَّالِّینَ (7)»، خدایا من به درب خانه‌ات آمده‌ام و می‌خواهم که من را به راه راست هدایت کنی.
_از خدا بخواهیم راه مستقیمی که ما را به مقصد می‌رساند نشان دهد. تفسیر این آیه در آیه 69 سوره نسا آمده است: «وَمَن یُطِعِ اللّهَ وَالرَّسُولَ فَأُوْلَئِکَ مَعَ الَّذِینَ أَنْعَمَ اللّهُ عَلَیْهِم مِّنَ النَّبِیِّینَ وَالصِّدِّیقِینَ وَالشُّهَدَاء وَالصَّالِحِینَ وَحَسُنَ أُولَئِکَ رَفِیقًا»، آیه نشان می‌دهد که بندگان خوب خدا، اطاعت‌کاران و «أَنعَمتَ عَلَیهِمْ» از نبیین، صدیقین، شهدا و صالحین هستند.
_آیه می‌فرماید اگر می‌خواهی به راه مستقیم بروی باید مطیع خدا باشی. ضعف ما غالباً در همین اطاعت است. به برنامه خدا عمل کنید. دنبال هوای نفسیم، ببنییم خدا چه می‌خواهد. در جوانی باید پایه را محکم کنی، از همین جوانی بنده خوب خدا باشید.
_ای کسانی که ادعای ایمان می‌کنید، بندگی کنید و تابع باشید. الفاظ زیاد است اما در مقام عمل گرفتاری داریم. خداوند می‌فرماید: «أَلَمْ أَعْهَدْ إِلَیْکُمْ یَا بَنِی آدَمَ أَن لَّا تَعْبُدُوا الشَّیْطَانَ إِنَّهُ لَکُمْ عَدُوٌّ مُّبِینٌ»، (یس/60). ای آدم‌زاده‌ها با من عهد بسته‌اید که بنده من باشید. ای مردم من را که خالق تو هستم عبادت کنید. من رب شما هستم. بنده باشید.
_در مضمون زیارت حضرت ابوالفضل(ع) نمی‌گوییم که چون پسر حضرت علی(ع) و برادر امام حسین(ع) هستی به زیارتت آمده‌ایم بلکه می‌گوییم چون «عبد صالح» هستی، مطیع خدا، رسول(ص) و امیرالمؤمنین(ع) و امام حسن(ع) و امام حسین(ع) بودی. قرآن می‌خوانیم و تدبر نمی‌کنیم، زیارت می‌خوانیم و معنایش را نمی‌فهمیم.
_پسر پیغمبر(ص) و سید بودن و از سادات تقوی، حسنی، حسینی، علوی و ... بودن به درد آدم نمی‌خورد، باید عبد صالح و بنده مطیع باشیم. از همسر کسی به آدم نزدیک تر نیست؛ اما همسر لوط پیغمبر هم جهنمی شد. پسر نوح جهنمی شد، خداوند فرمود: «لَیْسَ مِنْ أَهْلِکَ»، (هود/46). ابولهب هم عموی پیغمبر بود که جهنمی شد.
_این همه اطعام دادن و ... محبت به امام حسین(ع) است. اینکه می‌گویند مردم برای این بر امام حسین(ع) گریه می‌کنند که وارد بهشت شوند حرف بی منطقی است؛ مگر می‌شود مردم را برای کاخ و بوستان و ... گریانید.
_ 1400 سال پیش، حسین(ع) به شهادت رسیده است و بعد از 1400 سال که می‌گویی «یا حسین» دل‌ها فرو می‌ریزد و چشم‌ها اشک‌آلود می‌شود؛ پس معلوم می‌شود که علاقه و محبت است. امام حسین(ع) در دل‌های مردم با ایمان محبت پنهانی دارد. اگر این ایمان و ارتباط با امام حسین(ع) اگر واقعیت داشته باشد دل‌های مرده را زنده می‌کند و تمام ما را غرق در نور ایمان و تقوا می‌کند.
_ چرا عشق به امام حسین(ع) ما را غرق در نور ایمان و تقوا نکرده است؛ معلوم است که ما خنثی می‌کنیم. آن را از اثر می‌اندازیم. از یک طرف به امام حسین(ع) جذب می‌شویم از 10 راه دیگر با شیطان انس می‌گیریم و شیطان را به خودمان نزدیک می‌کنیم.
_ فهمیده‌ایم که امام حسین(ع)، امام است و در اعتقاد خوب هستیم، اما باورمان نشده است که اگر با امام حسین(ع) مخالفت کردیم جهنمی می‌شویم. به سمت خیر می‌روی اما به شرطی که واعظ درونی داشته باشی. اگر در درون خودت واعظ نداشته باشی، واعظ بیرونی کاری نمی‌کند. چشمه باید از دورن بجوشد. درختی که در آفتاب است و گاهی چند قطره آب بر آن پاشیده می‌شود سبز و خرم نخواهد شد.
_ اگر برای ما ملکه شد و برای امانت، عفت و صداقت و ... مثل آدم تشنه باشیم و همانطور که از عقرب می‌ترسیم از رذایل بترسیم، درست می‌شویم. عملاً مجذوب فضایل نشده‌ایم. چون این گونه نشده‌ایم کمبود داریم. روز عاشورا حضرت ابوالفضل(ع) مطیع بود و فریاد می‌زد به خدا قسم دست من را قطع کنید از دینم دست برنمی‌دارم.
_آن کسی که کنار آب روان برای خدا، جان بدهد، برای او نهرهای علم و حکمت از جانش می‌جوشد. او تشنه‌ها را سیراب می‌کند. آن دستی که برای خدا از بدن جدا شد، باب‌الحوائج و حلال مشکلات می‌شود. روز ولادت حضرت ابوالفضل(ع)، امام علی(ع) دست او را بوسید. روز شهادتش هم که دستش قطع شد، امام حسین(ع) با دیده گریان آن را بوسید. آن دستی که دو امام آن را بوسیده باشند باید هم باب‌الحوائج باشد. خدایا همه ما را با دین آشناتر و توبه ما را قبول کن.
منبع:عقیق
انتهای پیام/