چرا هیچ کس متولی جوانان نمی شود؟

 به گزارش گروه رسانه‌های خبرگزاری تسنیم، خبری که در ابتدا شاید امید های زیادی را برای دغدغه مندان این حوزه با احیای دوباره سازمان ملی جوانان ایجاد کند اما نگاهی کوتاه به سابقه ناکارآمدی چنین سازمانی تا پیش از این سوالات جدی در این زمینه به وجود می آورد .

 از دی ماه سال 89 که با طرح عجولانه نمایندگان مجلس شورای اسلامی قانون تشکیل وزارتخانه ورزش و جوانان از بهم پیوستن سازمان تربیت بدنی و سازمان ملی جوانان تصویب شد بسیاری از کارشناسان این حوزه اعتقاد داشتند این ادغام به هیچ عنوان صحیح نیست چرا که جذابیت های حوزه ورزش هیچ گاه اجازه نخواهد داد بخش جوانان جدی گرفته شود .

همان زمان در مجلس شورای اسلامی نیز این طرح مخالفان جدی داشت اما تلاش نمایندگان خانه ملت برای پاسخگو کردن عملکرد ورزشی ها در مقابل خود بالاخره به ثمر نشست اما این بار دولت تا مدت ها از تشکیل چنین وزارتخانه ای سرباز زد تا بالاخره تحت تاثیر فشارها و تذکرات رسمی علی لاریجانی مجبور شد با معرفی محمد عباسی وزیر سابق تعاون رسما تشکیل این وزراتخانه نوپا را قبول کند .

از ابتدای تشکیل وزارت ورزش و جوانان مشخص شد که دغدغه مخالفان این طرح چه در داخل مجلس و چه در بیرون آن به واقعیت نزدیک تر بوده است چرا که در طول 5 سال گذشته حوزه جوانان وزارتخانه که عملا باید 50 درصد فعالیت ها را به خود اختصاص دهد هیچ گاه نتوانست از زیر بعد روانی و بیش از حد جذاب ورزش خود را بیرون بکشد و تنها به یک نام و یک معاونت بی خاصیت و با کم ترین کارکرد در این وزارتخانه بدل گشت .

البته اگر بخواهیم نگاه واقع بینانه ای به حوزه جوانان داشته باشیم باید اذعان کنیم که قبل از ادغام نیز حوزه عملکردی سازمان ملی جوانان به هیچ عنوان پاسخگوی نیازهای این طبقه عظیم مردم کشور نبوده است چه اینکه در طول یک دهه فعالیت این سازمان تا قبل از ادغام هیچ گاه دستاوردی بیشتر از برگزاری همایش ها و یا فعالیت های آماری و پژوهشی از این نهاد عالی تصمیم گیر در حوزه جوانان مشاهده نشد .

رحیم عبادی، محمد جواد حاجی علی اکبری و مهرداد بذرپاش به عنوان سه رئیس تاریخ سازمان ناکام جوانان که عنوان معاونت رئیس جمهور را هم با خود یدک می کشیدند هیچ گاه نتوانستند در در دولت های خود جایگاه نهاد مورد ریاستشان را تا جایی ارتقا ببخشند که تصمیم ساز اصلی حوزه جوانان باشند .

البته در روزی که در دولت دوم اصلاحات تصمیم گرفته شد که شورای عالی جوانان با هدف حل مسایل جوانان، اعتلا و رشد نسل جوان کشور و استفاده بهینه از استعدادها و توانایی‌های نسل جوان به یکی از معاونت های رئیس جمهور و یک سازمان مستقل تبدیل شود، قرار بود این سازمان به ملجا اساسی جوانان تبدیل شود اما عملا به یک نماد بی هویت برای خالی نبودن عرصه تبدیل شد . شاید بخشی از همین ناکارآمدی بود که برخی از نمایندگان را بر آن داشت آن را در وزارتخانه ای ادغام کنند اما این بار هم دردی از جوانان دوا نشد .

اکنون معاونت جوانان سازمان ملی جوانان تنها یکی از هفت معاونت این وزارتخانه است که تنها سهم 12 درصدی از بودجه کل این وزارتخانه را در اختیار دارد و با این شرایط به خوبی مشخص است که نمی تواند هیچ گونه عملکرد مثبتی در راستای تحقق اهداف خود داشته باشد .

باید توجه داشت که تجربه کارکرد حوزه جوانان در دو معاونت رئیس جمهور و معاونت یک وزارتخانه و عدم اختیارات لازم اجرایی در هر دو ساختار به خوبی این موضوع را ثابت کرده است که شاید باید مسائل جوانان را در جایی فراتر از این دو نهاد دید .

به طور مثال در هر دو ساختار وقتی قرار باشد در حوزه مسکن جوانان تصمیم گیری شود و در این خصوص تنها قدرت اجرایی تصمیم گیر وزارت راه و شهرسازی باشد چرا باید تنها به نهادسازی ها دلخوش کرد؟اصولا مسائل مرتبط با حوزه جوانان بسیار فراتر از آن است که بتوان آن را در داخل یک نهاد ساختار گرا محدود کرد .

شاید وجود همان شورای عالی که با حضور تمامی مسئولان کشور شکل بگیرد کارکردی بسیار بهتر از این داشته باشد که بخواهیم برای توجیه نسل جوان جهت توجه به این طبقه اقشاری حتما سازمان و یا نهادی تحت این عنوان در کشور داشته باشیم . الان به دلیل گستردگی مسائل جوانان بسیاری از ادارت ترجیح می دهند وظایف این حوزه را به دوش نگیرند اما در شورای عالی که واقعا موظف باشد در سطوح عالی تشکیل شود حتما هماهنگی های بین دستگاهی بیشتر خواهد شد و نتیجه آن از سازمان های ناکارآمد بدون بدوجه و حوزه قدرت اجرایی برای جوانان بهتر خواهد بود .

منبع:افکار

انتهای پیام/

بازگشت به صفحه سایر رسانه ها