آزمون تعیین‌کننده آمانو در وین
خبرگزاری تسنیم: مذاکرات اخیر وین آخرین فرصت برای جبران گذشته‌های تاریک آمانو است، آیا وی از این فرصت طلایی به‌خوبی استفاده خواهد کرد یا همچنان ترجیح خواهد داد قطعه‌ای از پازل چیده شده توسط لابی‌های صهیونیستی و آمریکایی باشد؟
به گزارش خبرنگار اعزامی خبرگزاری تسنیم به وین، یوکیو آمانو، مدیر کل آژانس بین المللی انرژی اتمی، طی روزهای اخیر رفت و آمدهای مکرری به محل مذاکرات هسته‌ای ایران و اعضای 1+5 در هتل کوبورگ وین داشته است. آمانو ترجیح می‌دهد با خبرنگاران در خصوص محتویات مذاکراتش با مقامات ارشد اعضای 1+5 سخنی به میان نیاورده و با همان چهره عبوس و سرد خود محل جلسات را ترک کند. با این حال به نظر می‌رسد مدیرکل آژانس بین‌المللی انرژی اتمی به‌منظور ایجاد هماهنگی میان مواضع نهاد متبوع خود و وزرای امور خارجه کشورهای 1+5 در محل مذاکرات حضور پیدا می‌کند. آمانو طی روزهای اخیر بارها عنوان کرده است حل و فصل موضوعات مربوط به PMD پیش‌شرط انجام توافق نهایی میان ایران و اعضای 1+5 نیست. با این حال مقامات آمریکایی و فرانسوی در ظاهرمواضعی متفاوت با آمانو دارند! این در حالیست که تجربه سال‌های اخیر نشان می‌دهد میان مواضع کشورهای غربی و آمانو در این برهه زمانی حساس همسانی و هماهنگی کامل وجود دارد.
واقعیت امر این است که یوکیو آمانو تا کنون نقش واقعی و اصلی خود را به‌عنوان مدیر کل یک نهاد بین‌المللی در دفاع از حقوق حقه اعضای آژانس ایفا نکرده است. همگان به خاطر دارند که در جریان مذاکرات آذرماه سال 1392 در ژنو که به توافق موقت ختم شد، مقامات آمریکایی به‌صورتی صریح و آشکار ماده چهارم ان‌پی‌تی را زیر سؤال برده و حق غنی‌سازی طبیعی را برای ایران و سایر اعضای آژانس منکر شدند. با این حال آمانو در این خصوص سکوت کرد تا مقامات کاخ سفید به شانتاژ روانی و غیرحقوقی خود در این خصوص ادامه دهند. در نهایت هانس بلیکس، مدیر کل اسبق آژانس بین المللی انرژی اتمی، نتوانست سکوت آمانو را تحمل کند و اظهارات مقامات آمریکایی را غیر قابل قبول دانست.
پس از امضای توافقنامه موقت ژنو، آژانس بین‌المللی انرژی اتمی و شخص یوکیو آمانو به بازی خود در زمین ایالات متحده آمریکا و رژیم صهیونیستی ادامه دادند. طرح ادعاهای مبهم، دوپهلوو پارادوکسیکال و غیر حقوقی در گزارش‌های آژانس نشان از این مسئله داشت. نکته قابل تأمل اینکه آژانس بین‌المللی انرژی اتمی به‌عنوان سازمانی حقوقی اساساً قدرت طرح ادعاهای غیرمستند در خصوص فعالیت‌های هسته‌ای ایران و دیگر اعضای خود را ندارد اما یوکیو آمانو بارها در گزارش‌های خود به مطالعات دروغین و ادعایی ساخته و پرداخته دست افرادی مانند اولی هاینونن، معاون اسبق آژانس و مأمور فعلی سازمان سیا، استناد کرد تا بر همگان وابستگی خود را به جریان سلطه به اثبات برساند.
هم اکنون یوکیو آمانو در جریان مذاکرات هسته‌ای وین سعی دارد نقش پررنگی را ایفا کند. سوء سوابق آمانو نشان می‌دهد که نمی‌توان روی نقش‌آفرینی وی در این دور از مذاکرات خوش‌بین بود. آمانو در قبال موضوعات و مناقشاتی که این روزها بیش از هر زمان دیگری در فضای مذاکرات هسته‌ای مطرح می‌شود سکوت کرده و مواضع صریحی اتخاذ نمی‌کند، به‌عنوان مثال در حوزه بازرسی‌های فراپادمانی، خطوط قرمز آمانو اساسنامه‌های آژانس، ان‌پی‌تی و حتی پروتکل الحاقی نیست! آنچه خطوط قرمز رفتاری و گفتاری آمانو را طی سال‌های اخیر تعیین کرده است، دغدغه‌ها و اهداف جریان سلطه و در رأس آن ایالات متحده آمریکاست. بدیهی است که اگر آمانو بخواهد در این برهه حساس نیز به همان نقش‌آفرینی بازدارنده خود ادامه دهد، وی نیز در شکست مذاکرات سهیم خواهد بود!
آنچه در این مقطع زمانی تعیین کننده خواهد بود، رفت و آمدهای مکرر یوکیو آمانو به هتل کوبورگ، محل برگزاری مذاکرات هسته‌ای نیست! عامل تعیین کننده در ارزیابی رویکرد آمانو، نقش‌آفرینی واقعی وی در دفاع از حیثیت آژانس از طریق مهار کارشکنی‌های آمریکا و فرانسه است. آمانو تا کنون از پس این امتحان بزرگ به‌خوبی بر نیامده است و شاید مذاکرات اخیر وین آخرین فرصت برای جبران گذشته‌های تاریک وی باشد. آیا آمانو از این فرصت طلایی به‌خوبی استفاده خواهد کرد یا همچنان ترجیح خواهد داد قطعه‌ای از پازل چیده شده توسط لابی‌های صهیونیستی و آمریکایی باشد؟
لازم به ذکر است که یوکیو آمانو معمولاً در گلوگاه‌های مهم هسته‌ای، نه تنها در کسوت یک کاتالیزور و تسریع کننده مذاکرات عمل نمی‌کند بلکه نقش‌آفرینی معکوسی در این خصوص داشته و با اتخاذ مواضع بازدارنده، زمینه را جهت نقش‌آفرینی پررنگ‌تر اعضای غربی گروه 1+5 در مذاکرات هسته‌ای مهیا می‌سازد. به‌عبارت بهتر، آمانو ترجیح می‌دهد آژانس بین‌المللی انرژی اتمی را به متغیری وابسته به مواضع اعضای 1+5 تبدیل کند نه متغیری مستقل و تعیین کننده! هم اکنون آمانو در خصوص دو حوزه اختلافی مهم، یعنی بازرسی‌های فراپادمانی، عادی سازی پرونده هسته‌ای ایران، مکانیزم‌های نظارتی آژانس و... ظاهراً نقشی تعیین کننده دارد اما در عمل این نقش تعیین کننده را به‌سود منافع طبیعی، ذاتی و اکتسابی اعضای آژانس (ازجمله جمهوری اسلامی ایران) ایفا نمی‌کند.
انتهای پیام/پ*