وی با بیان اینکه کاربرد این ذرات مشکلاتی همچون تجمع نانو ذرات و جداسازی آنها پس از پایان واکنش از محیط محلول دارد، افزود: بیشترین پروژه های به کارگیری نانو ذرات آهن صفر ظرفیتی در بهبود کیفیت آب مربوط به کاربرد این ذرات به صورت تزریق به داخل سفره آب زیرزمینی آلوده، جهت تصفیه در محل آب آلوده بوده است. در این روش نانو ذرات پس از پایان واکنش، به راحتی همراه با آب منتقل شده و به مرور زمان می توانند خود تبدیل به یک معضل زیست محیطی شوند.
وی خاطرنشان کرد: جهت غلبه بر معضلات ناشی از به کارگیری نانو ذرات آهن صفر ظرفیتی خالص، از شن، زئولیت و ژئوتکستایل به عنوان تثبیت کننده های متخلخل، جهت پایدار کردن نانو ذرات آهن صفر ظرفیتی استفاده شد.
به گفته وی، کارآیی این نانوفیلترهای نوین جهت حذف نیترات از زهاب کشاورزی ارزیابی شد. تثبیت نانو ذرات آهن صفر ظرفیتی بر روی بسترها علاوه بر تسهیل جداسازی این ذرات از محیط واکنش، بعلت کاهش برخورد ذرات با یکدیگر منجر به کاهش تجمع ذرات، افزایش طول عمر و کارآیی آنها می شود.
این محقق در ادامه گفت: حذف نیترات توسط این نانوفیلترها در مدت زمان کوتاهی در مقایسه با سایر روش ها و با بازده بالا انجام می شود. علاوه بر این، این نانوفیلترها قابلیت احیا داشته که سبب توجیه اقتصادی به کارگیری آنها در پروژه های صنعتی و در مقیاس بزرگ می شود.
وی عنوان کرد: بسترهای مورد استفاده به منظور تثبیت نانو ذرات آهن در مقیاس میلی متری مورد استفاده قرار گرفتند که به راحتی قابلیت جداسازی از محیط واکنش را دارند. ترکیب نانوفیلترهای بدست آمده بسیار پایدار بوده و این مسئله خطر تجمع ذرات آهن در محیط زیست را به طور کلی مرتفع می کند.
به گزارش مهر، این طرح در مجله «Soil & Water Research» به چاپ رسیده است. این طرح با پشتیبانی مادی و معنوی صندوق حمایت از پژوهشگران و فناوران در حال اجرایی شدن است.
