بازخوانی ۷۰ سال جنایات اسرائیل علیه کودکان

به گزارش گروه "رسانه‌ها" خبرگزاری تسنیم، بهانه ایجاد رژیم صهیونیستی در سرزمین اشغال شده فلسطین، افزون بر افسانه هایی مانند «سرزمین موعود»، وعده ای بود که «آرتور جیمز بالفور»، در سال 1917م و زمانی که انگلیس و فرانسه با شکست نیروهای عثمانی بر اراضی وسیعی در مصر، اردن، عراق، عربستان، سوریه، لبنان و فلسطین مسلط شده بودند، به «لرد روچیلد»، یهودی متمول و صهیونیست، داد. بر اساس این وعده، قرار بود انگلیسی ها تأسیس یک کشور یهودی در سرزمین اسلامی فلسطین را به رسمیت بشناسند. وعده «بالفور»، یکی از تلخ ترین طنزهای تاریخ روابط بین الملل است؛ کشوری، به یک گروه، وعده مالکیت کشور دیگری را می دهد! با این حال، این وعده نفرت انگیز، سه دهه بعد عملی شد. صهیونیست ها روز 14 می سال 1948(24 اردیبهشت ماه 1327)، رژیم جعلی خود را، در سرزمین های اشغالی تأسیس کردند. این رژیم جعلی، به سرعت، توسط آمریکا و شوروی به رسمیت شناخته شد. صهیونیست ها به بهانه ظلمی که طی چند قرن بر یهودیان اروپا رفته بود، قتل عام مردم فلسطین و اشغال اراضی آن ها را، حق مسلم خود می دانستند. دستگاه جعل و افسانه سرایی صهیونیست ها، خیلی زود به این جنایات رنگ دیانت یهودی زد. صدها هزار انسان طی چند دهه، قربانی نیّات مسموم و غیرانسانی غاصبان صهیونیست شدند. در این میان فجایعی انسانی نیز روی داد، که در تاریخ بشریت کم سابقه بود. پیکرهای غرق در خون و گاه مثله شده زنان، کودکان و سالخوردگان فلسطینی، صحنه هایی دهشتناک را به وجود آورد و سیاه ترین صفحات تاریخ بشری را رقم زد. صهیونیست ها کشتار انسان های بی دفاع و به خصوص «کودک کشی» را پیش از تأسیس رژیم جعلی خود آغاز کرده بودند. هدف آن ها ایجاد رُعب و وحشت در میان مردم مظلوم فلسطین و بیرون راندن آن ها از سرزمین آبا و اجدادی‌شان بود.

نخستین کودک کشی های سازمان یافته

«دیریاسین»، روستایی زیبا و قدیمی در بلندی های مشرف به بیت المقدس بود. اهالی این روستا، که تعدادشان از 610 نفر تجاوز نمی کرد، افرادی صلح جو بودند که به دامداری، کشاورزی و سنگ بُری اشتغال داشتند. تقریبا 70 درصد جمعیت روستا را کودکان، زنان و سالخوردگان تشکیل می دادند. مردم دیریاسین علاقه ای به جنگ نداشتند. پس از ایجاد کیبوتص(مزارع اشتراکی صهیونیست ها) «گیوات شائول»، با حمایت انگلیسی ها، در نزدیکی روستای «دیریاسین»، اهالی روستا با ساکنان یهودی کیبوتص، قرارداد صلح امضا کرده بودند؛ اما درست 6 سال بعد از انعقاد این قرارداد، در نیمه شب 20 فروردین ماه 1327، واحدهای شبه نظامی «ایرگون»، به فرماندهی «مناخیم بگین» و «اشترن» به فرماندهی «اسحاق شامیر»، به «دیریاسین» هجوم بردند. قرار بود آنها با نقشه ای از پیش تعیین شده، فلسطینیان را از سرزمینشان بیرون و یهودیان صهیونیست را جایگزین آن ها کنند. گمان صهیونیست ها آن بود که با وحشی گری و خشونت می توانند زودتر به اهداف شوم خود برسند. ساعت 4 صبح بود که صدای گلوله و انفجار نارنجک های دستی، اهالی وحشت زده را به کوچه های روستا کشاند. صهیونیست ها به مردم مجال فکر کردن ندادند. اسلحه آن ها هر جنبنده ای را هدف قرار می داد. صهیونیست ها 250 نفر از افراد روستا را، به فجیع ترین شکل ممکن به قتل رساندند. آن ها زنان باردار را شکم دریدند و کودکان را مُثله کردند. لب و بینی تعدادی از اهالی روستا که به اسارت صهیونیست ها درآمده بودند، برای ایجاد رُعب و وحشت در سایر فلسطینیان، بریده شد. تعدادی از روستاییان نیز به بیت المقدس برده شدند و 7 نفر از آن ها در اردوگاه شبه نظامیان به قتل رسیدند. جنایت «دیریاسین»، یک ماه پیش از اعلام موجودیت رژیم جعلی صهیونیستی روی داد. دو ماه بعد، جنایت «دیریاسین»، در روستاهای «اللد» و «الرمله»، تکرار شد. صهیونیست ها همزمان به هر دو روستا هجوم بردند و 175 فلسطینی را، که 40 نفر از آن ها کودک بودند، به قتل رساندند و مُثله کردند. چند هفته بعد، روستای «طنطوره»، در منطقه جنوبی «حیفا» نیز مورد هجوم وحشیانه صهیونیست ها قرار گرفت. آن ها کاملا سازمان یافته و از روی برنامه عمل می کردند. در این جنایت، که راز آن تا سال 2000میلادی فاش نشد، 200 فلسطینی، با همان شیوه جنایت «دیریاسین»، به قتل رسیدند که تعداد زیادی کودک در میان آن ها وجود داشت. صهیونیست ها، در شهریورماه سال 1327، یکی از وحشیانه ترین کودک کشی های خود را در روستای «الدوایمه»، در استان «الخلیل»، مرتکب شدند. 500 نفر از ساکنان روستا، که بیش از نیمی از آن ها را کودکان و زنان تشکیل می دادند، قتل عام شدند. صهیونیست ها به کشتن ساکنان بی گناه «الدوایمه» اکتفا نکردند و بینی و گوش مقتولان و تعدادی از بازماندگان را بریدند. چند روز بعد، تعدادی از نظامیان صهیونیست، به فرماندهی «آریل شارون»، جنایت مشابهی را در روستای «حولا»، واقع در جنوب لبنان، مرتکب شدند.

از کودک کشی تا کودک سوزی

شیوه قتل عام هدفمند، مدتی بعد، به یک راهبرد برای اشغال اراضی فلسطینیان تبدیل شد و بعدها در حمله به لبنان نیز مورد استفاده قرار گرفت. آن ها از این شیوه بارها استفاده کردند. سکوت مجامع جهانی و حمایت  دولت های غربی و به خصوص آمریکا، از سیاست های اشغالگرانه صهیونیست ها، آن ها را در استفاده از این شیوه وحشیانه جری تر کرد. روز 22 مهرماه 1332، واحدهایی از نظامیان رژیم صهیونیستی به روستای «قبیه»، واقع در 22 کیلومتری بیت المقدس، هجوم بردند. هدف آن ها اخراج فلسطینیان از اراضی منطقه و ایجاد شهرک صهیونیست نشین در این محل بود. فرماندهی این نظامیان که لباس مبدل به تن داشتند، برعهده «آریل شارون» بود. صهیونیست ها در نخستین ساعات شب وارد روستا شدند و 70 نفر از ساکنان آن را که بیشتر کودک و زن بودند، قتل عام کردند. سه سال بعد، در مهرماه سال 1335، صهیونیست ها به روستای «کفر قاسم» حمله کردند. آن ها کشاورزان فلسطینی را که در حال بازگشت از مزارع بودند، به قتل رساندند. شعار صهیونیست ها در این هجوم وحشیانه، «بدون عاطفه باش تا خدا تو را رحمت کند» بود. در این حمله، افزون بر زنان و مردان کشاورز، نزدیک به 40 کودک بی گناه در کنار والدینشان قتل عام شدند. کشتار هدفمند زنان و کودکان، طی یک دهه بعد، همچنان ادامه یافت. به فاصله چند ماه پس از جنایت «کفر قاسم»، شهر «خان یونس»، در «نوار غزه» نیز، شاهد قتل عام 800 فلسطینی بود. با وقوع جنگ 6 روزه اعراب و رژیم صهیونیستی، این جنایات وارد مرحله جدیدی شد. روز 5 آذرماه 1346، نظامیان و شبه نظامیان صهیونیست که روستای «حانین» در جنوب لبنان را محاصره کرده بودند، وارد این روستا شدند. آن ها سه ماه بود که روستا را محاصره کرده بودند. صهیونیست ها به محض ورود به روستا، با تبر به مردم حمله کردند. این بار جنایت آن ها فجیع تر از دفعات قبل بود. ده ها نفر از ساکنان روستا با تبر تکه تکه شدند که در میان آن ها تعداد زیادی کودک وجود داشت. صهیونیست ها جنایت خود را با تخریب تمام خانه های روستا تکمیل کردند.

طی دهه های 70 و 80 میلادی، کودک کشی و قتل عام انسان های بی گناه توسط صهیونیست ها در «عیترون»، «بنت جبیل»، «اوزاعی»، «راشیا»، «عدلون»، «عباسیه»، «صبرا و شتیلا»، «برج الشمالی»، «عیون قاره»، «الخلیل»، «بیت المقدس» و ده ها منطقه دیگر در فلسطین اشغالی و جنوب لبنان، تکرار شد.

سال 2000 میلادی بود که انتشار صحنه به شهادت رسیدن «محمد الدره»، نوجوان 12 ساله فلسطینی، در کنار پدرش و با گلوله نظامیان صهیونیست در «نوار غزه»، اعتراضات گسترده جهانی را در پی داشت.

فاجعه انسانی در «قانا»

با آغاز جنگ 33 روزه لبنان و هجوم صهیونیست ها به جنوب این کشور، «قانا» شاهد یکی از فجیع ترین قتل عام ها و کودک کشی های صهیونیست ها بود. خاخام های صهیونیست اعلام کرده بودند که قتل عام مردم این شهر مجاز است! هواپیماهای نظامی رژیم صهیونیستی با حمله به این شهر، صدها تُن بمب روی آن فرو ریختند. در جریان این آدم کشی بی سابقه، صهیونیست ها به کلیسایی که توسط نیروهای سازمان ملل، مکان امن اعلام شده بود نیز حمله کردند.

«درد زایمان» خاورمیانه جدید!

در نتیجه این جنایت وحشیانه، ده ها کودک خردسال و شیرخوار کشته شدند. با وجود اعتراضات بین المللی نسبت به این جنایت، «کاندولیزا رایس»، وزیر خارجه آمریکا، آن را درد زایمان خاورمیانه جدید نامید!

جنایت علیه کودکان فلسطینی به عملیات نظامیان رژیم صهیونیستی محدود نمی شود. سال هاست که شهرک نشینان صهیونیست هم، که به سلاح های ارتش این رژیم مسلح هستند، گاه و بی گاه منازل فلسطینیان را مورد حمله قرار می دهند و مردان، زنان و کودکان بی دفاع را به قتل می رسانند. شهرک نشینان در آخرین جنایت خود، یک نوزاد فلسطینی را زنده زنده در آتش سوزاندند. روز 9 مردادماه سال جاری، شهرک نشینان صهیونیست به خانه یک فلسطینی در جنوب «نابلس»، واقع در کرانه غربی «رود اردن»، حمله کردند و با پرتاب بمب به داخل خانه، کودکی 18 ماهه به نام «علی سعد دوابشه» را زنده زنده در آتش سوزاندند. این جنایت، بازتابی گسترده در سطح جهان داشت. با این حال، به نظر می رسد این آخرین جنایت صهیونیست ها علیه کودکان و مردم بی گناه و بی دفاع نخواهد بود.

منبع: خراسان

انتهای پیام/