زهری با قابلیت کشتن سلولهای سرطانی!
دانشمندان موفق به توضیح چگونگی توانایی سم نوعی زنبور برزیلی در نابود کردن سلولهای سرطانی بدون آسیب‌رساندن به سلولهای عادی شدند.
به گزارش گروه "رسانه‌ها" خبرگزاری تسنیم، زنبور Polybia paulista با تولیدکردن زهری که حاوی نوعی ماده مبارزه کننده قدرتمند با سرطان است، از خود محافظت می کند.
محققان نشان دادند چگونه سم زهر «Polybia-MP1» یا «MP1» به طور گزینشی سلول های سرطانی را بدون آسیب رساندن به سلول های عادی می کشد.
سم «MP1» با لیپیدهایی تعامل برقرار می کند که به طور نامعمول بر روی سطح سلول های سرطانی توزیع شده اند و روزنه هایی خلق می کند که به مولکول های حائزاهمیت برای عملکرد سلول سرطانی امکان نشت کردن می دهد.
ارائه درمان های سرطانی که به ترکیب لیپیدی غشای سلول حمله می کنند، گروه کاملا جدیدی از داروهای ضدسرطانی خواهند بود.
این امر در ارائه ترکیبات جدید دارویی کارآمد خواهد بود که در آن ها، چندین دارو به طور همزمان برای درمان سرطان و با حمله کردن همزمان به بخش های مختلف سلول های سرطانی عمل می کنند.
سم MP1 علیه پاتوژن های میکروبی و با مختل کردن غشای سلول باکتریایی عمل می کند. این پپتید ضدمیکروبی نوید جدیدی برای محافظت کردن از انسان در مقابل سرطان است.
این سم می تواند رشد سلول های سرطان پروستات و مثانه و همچنین سلول های مقاوم در مقابل داروهای چندگانه را مهار کند.
با این حال، تاکنون مشخص نبود که چگونه MP1 به طور گزینشی سلول های سرطانی را بدون آسیب رساندن به سلول های عادی نابود می کند.
دانشمندان تصور می کردند کلید حل این معما شاید در ویژگی های منحصر به فرد غشای سلول های سرطانی نهفته باشد.
در غشاهای سلول های سالم، فسفولیپیدهایی به نام فسفاتیدیل سرین (PS) و فسفاتیدیل اتانل آمین (PE) در ورقه درونی غشا و مشرف به درون سلول قرار گرفته اند. اما در سلول های سرطانی، PS و PE در غشای بیرونی و مشرف به پیرامون سلول واقع شده اند.
دانشمندان نظریه خود را با خلق مدلی از غشاها ارائه دادند که تعدادی از آن ها حاوی PE و PS بودند و در معرض MP1 قرار داده شدند. محققان از طیف وسیعی از تکنیک های تصویربرداری و زیست فیزیکی برای توصیف اثرات نابودگرانه MP1 بر روی غشاها استفاده کردند.
نتایج نشان داد وجود PS اتصال MP1 به غشا را افزایش داد و از سوی دیگر وجود PE توانایی MP1 برای مختل کردن سریع غشا را بالا برد و اندازه روزنه های سلول سرطانی را زیاد کرد.
این روزنه های بزرگ که ظرف چند ثانیه شکل گرفتند، به مولکول های حیاتی مانند آر ان ای و پروتئین ها امکان فرار آسان از داخل سلول های سرطانی را دادند.
دانشمندان در تحقیقات آتی به دنبال تغییردادن توالی آمینواسید MP1 برای بررسی چگونگی ارتباط ساختار این پپتید با عملکردش و ارتقای بیشتر گزینش پذیری آن برای درمان های بالینی هستند.
درک سازوکار عملکرد این پپتید به مطالعات بیشتر برای ارزیابی پتانسیل آن جهت کاربرد در پزشکی کمک می کند.
جزئیات این تحقیق در مجله «Biophysical» ارائه شد.
منبع: ایسنا
انتهای پیام/
